เราจำได้ดีตอน ป.4 เรามีเพื่อนสนิทคนนึง สนิทกันแบบตัวติดกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน ความสัมพันธ์ของเราสองสาวดำเนินไปได้ด้วยดีเลยนะ แต่ทำไมเราถึงเหนื่อย เราต้องมานั่งเดาใจเขาทุกวันว่าวันนี้เขาจะอารมณ์ดีหรือป่าว เราไม่สามารถหัวเราะคนเดียวได้ วันไหนที่เขาอารมณ์ไม่ดีเขาก็จะไม่พอใจเรา คือไร ?

      มันไม่ใช่ปัญหาของเราหรอกนะ เราพร้อมเสมอที่จะอยู่ข้างๆเขา ไม่ว่าจะสุข หรือทุกข์ เรายินดี เรื่องราวดำเนินมาจะถึงตอนเราขึ้น ม.2 หลานสาวข้างบ้านย้ายเข้ามาใหม่ และกำลังจะเข้าเรียนห้องเดียวกันกับเรา ตอนนั้นย่าบอกเราว่า เราเป็นเพื่อนกับเขานะ เขาไม่มีพ่อและแม่ แม้แต่ย่าที่เป็นเหมือนโลกทั้งใบของเขาก็เพิ่งเสีย ใช่ ! เราไม่ลังเล เขาหน้าตาน่ารักดีนะ พูดเก่งด้วย แต่แววตาเศร้าเหลือเกิน ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ทุกครั้งที่เราไปรอเพื่อนสนิทเราไปโรงเรียนด้วยกัน เขาก็จะมากับเราด้วยเสมอ เราชวนเขามานั่งด้วย กินข้าวด้วยกัน เพื่อนๆในกลุ่มชอบเขานะ แต่ทำไมเพื่อนสนิทเรา(ที่ดูเหมือนเป็นหัวหน้ากลุ่ม)ดูไม่พอใจเหลือเกิน จากนั้นมาเราได้ยินเขานินทาเราตลอด เสียใจนะ แต่ไม่ได้พูดอะไร เราไม่เคยทิ้งเขาไปคบเพื่อนใหม่ แลัวทำไมถึงกล้าพูดคำนั้นออกมา "แกๆ ว่าป่ะ (ชื่อเรา) แม่งไม่จริงใจกับพวกเราว่ะ" อืม.

     วันนั้นเหมือนความรู้สึกเราเปลี่ยนไป วันนั้นที่เราทำไปเราไม่ได้รู้สึกอะไรเลย แม้แต่โกรธ เกลียด หรือเสียใจ เราไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น เราจูงมือเพื่อนใหม่เดินไปโต๊ะเพื่อนตอนอนุบาลที่ไม่ได้คบกันต่อตอนประถม แต่บังเอิญมาอยู่ห้องเดียวกันตอนม.ต้น

 "แกๆ เรานั่งด้วยนะ"

 "เอาเลยๆว่างสองที่เลย"

     

ใช่ค่ะ จากวันนั้นโลกเราเปลี่ยนไปตลอดกาล เขากลายเป็นเพื่อนที่สนิทมากๆของเราจนตอนนี้ และเรายังสนิทกับเพื่อนๆในกลุ่มอีก 4 คน เราไม่เคยต้องมานั่งเดาอารมณ์ใคร เราเล่าปัญหาของเราให้เขาฟังอย่างเปิดเผย มันไม่ได้เป็นเช่นนี้มาแค่ช่วงสั้นๆ แต่เวลามันล่วงเลยมาจนเกือบ 10 ปีแล้วที่เราอยู่ข้างๆกันมา 

แล้วเพื่อนกลุ่มเก่าเราล่ะ ? 

        จากวันนั้น เขาเดินมาถามเราว่าทำไมๆๆๆๆ ทั้งดีกับเรา ร้ายกับเรา หรือแม้แต่วันเกิดก็ซื้อของมาให้ หรือยังมานั่งเล่าปัญหาชีวิตให้เราฟัง เรารู้สึกยังไงหรอ คำตอบคือ 'เราไม่รู้สึกอะไรเลย แม้แต่นิดเดียวก็ไม่เลย ต่อให้จริงใจกว่านี้สักล้านเท่าเราก็ไม่เอาแล้ว..'