Rating : R (มีการใช้ยาและความรุนแรงในฟิค โปรดใช้วิจารญาณในการอ่าน)

Note : แนะนำให้จิบชาคาโมมายล์ระหว่างที่อ่านไปด้วย แล้วก็...อย่าตีพี่จีมินแรงนะคะ 

 

_____________________________________________________________________________________________________

"จองกุก อย่าเพิ่งรีบกลับ ดื่มชาร้อนซักแก้วก่อนไปสิ" เสียงทุ้มต่ำดังมาจากหลังเคาน์เตอร์ที่แบ่งระหว่างห้องครัวและห้องนั่งเล่น ตามมาด้วยเสียงกุกกักของเครื่องแก้วกระทบกัน เดาว่าฝ่ายนั้นคงกำลังเตรียมชาร้อนให้อย่างทีี่ว่า จองกุกชะงักมือที่กำลังเก็บอุปกรณ์ถ่ายภาพลงกระเป๋าส่วนตัว 

"ม--ไม่เป็นไรครับ ผมเอ่อ--ต้องไปธุระต่อ" เด็กหนุ่มเร่งมือให้เร็วขึ้น ทั้งเลนส์ ทั้งกล้องถูกเก็บเข้าที่อย่างลวกๆ ทั้งที่เขาทำงานเก็บเงินแทบตายกว่าจะได้มันมาครอบครอง รูดซิบปิดกระเป๋ากำลังจะเอ่ยลา แต่ก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่ออีกฝ่ายมายืนอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

"นี่ ชาคาโมมายล์ ดื่มซะก่อนจะไปเถอะ" อีกฝ่ายยื่นถ้วยกระเบื้องสีขาวเนื้อดีมาให้ ภายในบรรจุน้ำชาสีน้ำตาล กลิ่นดอกไม้หอมตลบอบอวลไปทั่ว จองกุกยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นจนอีกคนทนไม่ไหว  คว้ามือของเขาไปรับแก้วไว้แต่โดยดี เจ้าของชาเผยรอยยิ้มใจดี ก่อนจะกดไหล่ให้เขานั่งลงที่โซฟาในห้องนั่งเล่น โดยที่ตัวเองกระเถิบออกไปนั่งโซฟาอีกตัว

"จองกุกใจดี อุตส่ามาช่วยงานพี่ ทั้งที่ตัวเองกำลังยุ่งกับโปรเจค ให้พี่ได้เลี้ยงอาหารตอบแทนหน่อยสิ" 

"ไม่เป็นไรหรอกครับพี่จีมิน พี่จ้างผมถ่ายรูป ไม่ได้ให้ทำฟรีซะหน่อย" 

จองกุกก้มหน้าพูดเสียงเบา คำเตือนของแทฮยองเพื่อนสนิทย้อนกลับมาในหัว 'อย่าเข้าไปใกล้ตัวอันตรายอย่างพัคจีมินเด็ดขาด เข้าใจไหม'  เขาจึงรีบจิบชาร้อนให้หมดเร็วๆ เพื่อที่จะได้ออกไปจากห้องนี้เสียที การกระทำทั้งหมดอยู่ในสายตาของอีกคน จีมินไม่ได้เอ่ยอะไร มีเพียงรอยยิ้มที่ยังคงประดับอยู่บนในหน้า

"เรื่องเรียนยังโอเคอยู่ใช่มั้ย" 

"ถ้าส่งโปรเจคเรียนจบก็เรียบร้อยทุกวิชาครับ ผมบอกพี่ไปแล้ว"

จีมินสบตากลมโต มุมปากชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะออกมากลบเกลื่อน แกล้งยกมือขึ้นเกาท้ายทอยแก้เขิน เสี้ยววินาทีที่เสมองพื้น ดวงตาที่เคยเคลือบด้วยความใจดีเปลี่ยนเป็นแววตาของราชสีห์ที่กำลังล่าเหยื่อ ช่วงเวลาแห่งการเฝ้ารอให้เหยื่อตายใจกำลังท้าทายเขา ความตื่นเต้นทำให้เขาดูมีพิรุธในสายตาจองกุกรึเปล่า

"อ้อ--ลืมไปน่ะ"

"จองกุก เรื่องเงิน เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จัดการให้นะ" 

จองกุกตอบรับเสียงเบา เด็กหนุ่มยกถ้วยชาดื่มจนหมด วางคืนบนโต๊ะรับแขก ในเมื่องานทั้งหมดเสร็จเรียบร้อยและบทสนทนาจบลงแล้ว ได้เวลาที่ควรจะกลับหอพักเสียที

"เดี๋ยวผมขอตัวกลับก่อ---" ในจังหวะที่จองกุกกำลังจะลุก จู่ๆ ห้องของรุ่นพี่ก็หมุนและวูบวาบจนเสียการทรงตัว เขาต้องนั่งแปะลงไปตามเดิม สะบัดหัวไล่ความมึนงง คิดไปเองว่าคงจะลุกเร็วเกินไปจึงหน้ามืด มือเล็กที่คว้าพนักโซฟาได้พยายามยันตัวขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เขาพอจะยืนได้ เพียงแต่มีอีกมือช่วยประคองอยู่ตรงบั้นเอว

"หน้ามืดหรือ?" เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างใบหู ใกล้มากเสียจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นที่ข้างแก้ม จองกุกส่ายหน้า เบี่ยงหลบความแนบชิดที่จู่โจมเขา แต่ก็มึนเสียจนเกือบจะล้มลงไปอีก หากไม่ได้จีมินประคองไว้คงได้ลงไปนอนกับพื้นแน่นอน จองกุกไม่มั่นใจว่าเสียงหัวเราะหึๆ นั้นมาจากรุ่นพี่หรือว่าเขาหูแว่วไปเอง

"งั้นมานอนพักในห้องพี่ก่อนเถอะ" 

"ผมไม่--"

จองกุกจะเอ่ยปฏิเสธแต่ก็ทำได้ยากเย็นเหลือเกิน  สัญชาตญาณบางอย่างร้องเตือนว่าอันตราย แม้จะไม่มีแรงแต่เขาพยายามบิดมือที่ถูกเกาะกุมไว้ออก เมื่อเห็นคนในอ้อมกอดดิ้นรนคล้ายจะไม่เชื่อฟัง จีมินจึงกระชับมือให้แน่นขึ้น พาจองกุกในสภาพกึ่งลากกึ่งจูงเข้ามาในส่วนที่เป็นห้องนอน เขาลองทดสอบอีกคนโดยการผลักเบาๆ ร่างโปร่งก็ล้มลงไปบนเตียงอย่างง่ายดาย

จีมินอมยิ้มกับตะกอนความทรงจำที่ผุดขึ้นมา เมื่อเทียบผลลัพธ์กับเงินที่ต้องเสียไปก็ถือว่าคุ้มค่า ผิวแก้มของจองกุกที่ก่อนหน้านี้ขาวซีด บัดนี้แดงระเรื่อ ไรผมมีเหงื่อซึม ดวงตากลมปรือปรอย ร่างผอมบางแต่แน่นตึงไปด้วยกล้ามเนื้อบิดเร้าเหมือนไม่สบายตัว แววตาของนักล่าปรากฎขึ้นอีกครั้ง จีมินถอดเสื้อยืดของตัวเองออก เขาก้าวขึ้นเตียง ร่างที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อไม่แพ้กันคร่อมร่างของจองกุกไว้

จีมินปลดเปลื้องเสื้อผ้าให้อีกฝ่ายบ้าง แม้ว่าจองกุกจะขัดขืนแต่เขาก็จัดการอย่างใจเย็น ราชสีห์แทบจะระงับความตื่นเต้นไม่ไหวเมื่อเห็นเหยื่อนอนนิ่งอยู่ตรงหน้า ริมฝีปากกดจูบแผ่วเบาที่ลำคอ กระดูกไหปลาร้า และหัวไหล่มน น้ำหอมกลิ่นประจำตัวของจองกุกทำเอาความคิดเตลิด มือฟอนเฟ้นไปตามผิวเนื้อขาวเนียนไม่กลัวว่าจะช้ำ ดูดดึงจนเป็นรอยแดง ก่อนที่มือนั้นไต่ลงไปเรื่อย 

"อย่า!  ปล-ปล่อยผม!" จองกุกผวาเฮือกราวกับได้สติอีกครั้ง ดิ้นรนสุดแรงแต่ในความเป็นจริงเขาทำได้เพียงส่ายมือเปะปะ จีมินเอ็นดูจนยิ้มออกมา

"อย่าพยายามเลย เหนื่อยเปล่า" จองกุกหลับตาแน่น ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดด้วยสีหน้าแบบไหน เพราะริมฝีปากนั้นคลอเคลียอยู่ใกล้ใบหูเหลือเกิน เมื่อคิดหาหนทางออกไปจากที่นี่แต่พบว่าโอกาสนั้นแทบไม่มี น้ำตาก็เอ่อล้นออกมา กางเกงและบอกเซอร์ถูกรูดออกไปอย่างรวดเร็ว น้ำตาของจองกุกไม่ได้หยุดสิ่งที่จีมินจะทำต่อไป ร่างโปร่งกระถดตัวหนีอย่างสิ้นหวัง

จีมินคว้าข้อเท้าเล็กแล้วกระชากเข้ามาใกล้ เด็กหนุ่มหวีดร้องออกมาเบาๆ แม้จะเสียใจนิดหน่อยที่มาถึงขนาดนี้แล้วจองกุกยังเอาแต่ปฏิเสธ แต่ช่วยอะไรไม่ได้จริงๆ เขาจึงเอาอกเอาใจด้วยการปลุกเร้าอารมณ์ที่ด้านหน้า อีกฝ่ายตอบสนองด้วยเสียงครางแผ่วเบาสลับสะอื้นกับใบหน้าแดงระเรื่อ จีมินเลือกจะเข้าใจไปเองว่าจองกุกเองก็มีความสุขเหมือนกัน

แรงกระตุ้นจากยาช่วยให้ทุกอย่างง่ายขึ้น น้ำสีขาวขุ่นในมือจีมินอธิบายได้เป็นอย่างดี จองกุกหอบฮักๆ เอาอากาศเขาปอด จีมินรู้ดีว่าฤทธิ์ยายังไม่คลายง่ายๆ พอเดาได้ว่าการที่อีกฝ่ายดิ้นจนหลุดจากเขานั้นคงต้องใช้แรงและความพยายามมากแค่ไหน จองกุกพลิกตัวหนีในท่าคลาน จีมินต้องรีบคว้าสะโพกอีกฝ่ายไว้ก่อนจะหล่นลงจากเตียง ใบหน้าน่ารักจมลงบนหมอนใบโต น้ำตาร่วงพรูบนเนื้อผ้าก่อนจะซึมหายไปเหมือนไม่เคยมีอยู่

จีมินกดร่างที่กำลังดิ้นขลุกขลักด้วยมือหนึ่ง ส่วนอีกมือเอื้อมเปิดลิ้นชักหัวเตียงก่อนจะหยิบตัวช่วยออกมา บีบใส่มือจนชุ่ม เขาแทรกตัวเข้าหว่างขาก่อนจะฝืนให้อ้าออกกว้าง ยกสะโพกลอยขึ้นมา แล้วจึงส่งนิ้วเข้าไปสำรวจด้านใน เขาได้ยินเสียงอู้อี้จากคนใต้ร่าง แม้แรงต่อต้านเพิ่มเป็นสองเท่า แต่สัมผัสตอบรับนั้นทำเอาแทบคลั่ง  จีมินไม่รอช้าที่จะเตรียมพร้อมร่างกายให้รอรับสิ่งที่ใหญ่โตกว่านั้น 

มือขาวรีบปลดกางเกงอย่างรีบร้อน ไม่แม้แต่จะถอดมันออก ร่างกายของเขาพร้อมเต็มที่แล้ว เมืื่อใส่คอนด้อมป้องกันตัวเองเรียบร้อย จีมินแลบลิ้นเลียปากอย่างกระหาย ค่อยๆ แทรกตัวเองเข้าไป จองกุกกรีดร้องแต่เขาไม่ได้สนใจ ผิวเนื้อขาวแดงระเรื่อไปทั้งตัวอีกทั้งสั่นเทาเหมือนลูกนก ขณะที่จองกุกสะอึกสะอื้นเหมือนจะขาดใจ จีมินกลับครางเสียงต่ำด้วยความพอใจ เขาแช่ร่างกายอยู่ในนั้น รอจนกว่าแรงบีบรัดผ่อนลงจึงค่อยๆ ขยับสะโพก

เตียงทั้งหลังสั่นคลอนไปเพราะแรงกระแทก เสียงเนื้อกระทบกันดังไปทั่วห้อง ภาพก้อนเนื้อนุ่มนิ่มที่กลืนกินตัวตนของจีมิน ทั้งหมดทั้งมวลเร้าอารมณ์จนพุ่งสูงอย่างรวดเร็ว แต่เขาไม่อยากให้เกมนี้มันจบลงอย่างง่ายๆ มือขาวพลิกร่างที่อ่อนปวกเปียกให้หงายขึ้นมา เมืื่อเห็นใบหน้าน่ารักที่เคยเปื้อนรอยยิ้มสดใส บัดนี้กลับแดงก่ำและเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ดวงตากลมโตนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด วูบหนึ่งที่จีมินสะท้อนใจกับการกระทำของตัวเอง แต่เขาปัดทิ้งมันไปอย่างรวดเร็ว เพราะมือเล็กทั้งผลักไสทั้งข่วนไปทั่ว 

ทั้งที่ร่างกายยังเชื่อมต่อกันอยู่แท้ๆ แต่ยังแผลงฤทธิ์ได้ไม่หยุด จีมินชอบปฏิกิริยานั้นจนยิ้มออกมา เขารวบข้อมือคู่นั้นไว้ด้วยมือข้างเดียว อีกมือช่วยเร้าอารมณ์ที่ด้านหน้า ทั้งสะโพกก็ยังเคลื่อนที่ไม่หยุด ใบหน้าของจองกุกที่กำลังทรมานนั้นเป็นสิ่งที่จีมินยอมแลกทุกอย่างเพื่อที่จะได้เห็นมัน 

"จองกุกอ่า ตอนนี้นายมีความสุขเหมือนชั้นรึเปล่า"

เสียงสะอื้นในคราแรกเปลี่ยนเป็นเสียงครวญครางในเวลาต่อมา จีมินปล่อยจองกุกให้เป็นอิสระ มือขาวที่เคยทุบตีผลักไส ตอนนี้ขย้ำผ้าปูที่นอนแน่น เขาจับสะโพกไว้มั่น เสือกไสกายเข้าออกอย่างไม่รู้สึกเหนื่อย จนเมื่อไต่ระดับมาถึงจุดสูงสุด ภาพทุกอย่างกลายเป็นสีขาวโพลน พร้อมกับร่างกายของจองกุกที่บีบรัดเขาจนแทบขยับไม่ได้ คราบน้ำสีขาวเลอะเปรอะตัวเขาทั้งคู่

จีมินทิ้งร่างลงไปบนตัวจองกุก เหงื่อซึมบนแผ่นหลัง แผ่นอก และหน้าผาก หลังจากหายเหนื่อย เขาจึงถอนร่างออกมาช้าๆ จัดการถอนคอนด้อมทิ้ง จีมินเหลียวมองคนบนเตียงที่ดูเหมือนจะเงียบผิดปกติ จองกุกในสภาพเปรอะเปื้อนไปทั้งตัวหมดแรงผล็อยหลับไปแล้ว เขายิ้มออกมาอีกครั้ง จากนั้นจึงเดินเข้าห้องน้ำไปชำระล้างร่างกาย

ร่างสันทัดกลับออกมาในชุดนอนและกะละมังน้ำอุ่น เขาทำความสะอาดคราบทั้งหมด เช็ดตัวจองกุก ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย จัดท่าทางให้นอนสบาย ยกผ้าห่มขึ้นมาห่อร่างนั้นไว้ จีมินสอดร่างเข้าไปนอนข้างกัน เขาคว้าร่างอ่อนปวกเปียกเข้ามาในอ้อมกอด ใบหน้าอ่อนเยาว์หลับสนิทดูไม่ทุกข์ร้อน จีมินกดจูบแผ่วเบาลงบนหน้าผาก แต่แววตานั้นกลับเป็นกังวล

คำเตือนของเพื่อนยังดังก้องอยู่ในหัว จีมินรู้ดี ฉะนั้นวันนี้เขาจะตักตวงทุกโอกาสที่ควรเป็นของเขาจนคุ้มค่า เขาจะนอนกอดจองกุกจนพอใจ เพื่อในวันพรุ่งนี้ที่ตื่นขึ้นมา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะยอมรับมันทั้งหมดด้วยตัวเอง แม้ว่าทุกอย่างไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมเลยก็ตาม 

จบ.

/กรีดร้องงงงง วิ่งออกจากกระทู้

maeday.