เหตุผลคือบางครั้งเขามองออกว่านั่นคือการแสดง ไม่ใช่ความรู้สึกจริงๆ เสียหน่อย แล้วบางคนก็แสดงห่วยจนพาลทำให้เขาหมดอารมณ์ไปด้วยเสียอย่างนั้น ถ้าเป็นเรื่องเซ็กซ์แล้ว จีมินมองว่าเป็นการตักตวงความสุขบนเตียงจากอีกฝ่ายให้มากที่สุด เพราะฉะนั้นจะให้เขาเป็นผู้นำตลอดเวลาก็ไม่ไหว ของแบบนี้มันต้องไปพร้อมกันทั้งสองฝ่าย แล้วยิ่งเขาเป็นคนที่มีรสนิยมเผ็ดร้อนแล้วด้วย จะให้มาจับคู่กับแกงจืด มันก็ไม่ไหว เข้าใจตรงกันนะ 

"ด..เดี๋ยว" 

คนใต้ร่างเอ่ยพร้อมทั้งยกมือฝืนเขาเอาไว้ จีมินชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเลิกคิ้วเป็นคำถาม

"ป..ปิดไฟได้มั้ย" เสียงต่ำลึกเอ่ยแผ่วเบา


ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว จีมินยื่นแขนภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวออกไปปิดโคมไฟหัวเตียง แม้เจ้าตัวจะเสียดายอยู่หน่อยๆ ก็ตาม คู่นอนของเขาคืนนี้น่าสนใจน้อยเสียที่ไหน ผิวสีน้ำผึ้งภายใต้เสื้อลินินคอกว้างสีน้ำเงินยามเมื่อต้องแสงไฟบนฟลอร์เต้นรำในผับดึงดูดสายตาจีมินได้ดีนัก จีมินขยับจากนั่งสังเกตการณ์ที่ชั้นสองเข้าไปร่วมฟลอร์เดียวกับเจ้าของผิวสีแทน เขาต้องยอมรับว่าแววตาดื้อดึงเป็นประกายคล้ายกำลังยั่วยวนเขาอยู่ และสันจมูกโด่งนั้นดึงดูดเขาได้ดียิ่งกว่า ไม่นับสะโพกกลมกลึงที่พริ้วไหวไปตามจังหวะบีทส์หนักๆ ถ้าจะให้คะแนนจริงๆ มันก็ต้องไม่มีเนื้อผ้ามาบดบังน่ะสิ

ถ้าจะโทษอะไรซักอย่าง ก็คงต้องโทษนิสัยอยากได้อะไรก็ต้องรีบคว้าเอาไว้ของเขาละมั้ง ทุกอย่างมันถึงได้มาจบที่โมเทลราคาถูกแห่งนี้  จีมินแน่ใจว่าคนตรงหน้าเมา แต่ก็ไม่ถึงขนาดขาดสติ ฉะนั้นจะหาว่าเขารังแกคนไม่มีทางสู้ไม่ได้เสียล่ะ แม้จะน่าประหลาดใจนิดหน่อย ปกติถ้าเขาหิ้วคู่นอนมาจากผับ ก็จะนัวเนียกันมาในรถแล้ว แต่คนตรงหน้ากลับนิ่งเงียบแถมเอาตัวเบียดซุกกับประตู ทำท่าเหมือนกับว่าโดนเขาฉุดมาอย่างนั้นแหละ จนกระทั่งรถเข้าจอดในช่องเรียบร้อยก็ยังไม่ขยับ พอเขาเอ่ยถามว่าจะเอายังไง เจ้าตัวก็ลงจากรถ เดินดุ่มๆ เข้าไปในห้องเสียอย่างนั้น คนอะไร แปลกชะมัด 

จีมินตักตวงจูบจนพอใจ ก่อนที่จะไต่ลงมาที่ลำคอและแผงอก ได้ยินเสียงครางเครือก็คิดเข้าข้างตัวเองว่าอีกคนคงพึงพอใจไปด้วย ริมฝีปากขยับต่ำลงพร้อมทั้งมือขาวฟ้อนเฟ้นผิวเนียนไปทั่ว ดวงตาของจีมิน มองรายละเอียดได้ไม่ชัดเท่าไหร่นัก แต่สิ่งที่สัมผัสได้คือร่างกายนี้เป็นสไตล์ที่ถูกใจเขาทีเดียว รูปร่างผอมบาง มีกล้ามเนื้อพอประมาณ อีกทั้งยังไวต่อสัมผัส ไม่ว่าเขาจะกดจูบลงไปที่ใดก็จะได้ยินเสียงครางผะแผ่ว  จีมินละเลียดชิมผิวเนื้อไล่ระดับจนถึงขอบกางเกงก่อนจะรั้งรูดออกไปอย่างรวดเร็ว 


เขาคิดไปเองหรือเปล่าว่าร่างกายที่กำลังเปล่าเปลือยสั่นระริก สายตาที่เริ่มปรับโฟกัสได้มองเห็นมือที่กำผ้าปูแน่น ดวงตากลมโตปิดสนิทคล้ายกับว่ากลัวอย่างไงอย่างงั้น 


"วี จะหยุดไหม"

 

เขาจำต้องเอ่ยชื่อที่ฟังครั้งแรกก็รู้ทันทีว่าเป็นชื่อปลอม คู่นอนมากมายที่ไม่อยากให้เขารู้รายละเอียดส่วนตัว และเขาก็ไม่ได้สนใจเรื่องนั้นอยู่แล้ว แต่ถ้าไม่ถามให้เคลียร์ มันก็คงไม่ต่างอะไรกับการใช้กำลังบังคับคนที่ไม่ยินยอมพร้อมใจ

"ไม่!" จีมินไม่เห็นใบหน้านั้น ได้ยินเพียงเสียงต่ำลึกเอ่ยหนักแน่น 


เนี่ย จะไม่ให้คิดว่าแปลกได้ยังไง ปากก็บอกว่าสมยอม แต่อาการของเจ้าตัวมันไม่ใช่ โชคดีหน่อยที่จีมินเป็นคนไม่ได้สนใจอะไรอย่างที่บอก ในเมื่ออีกคนโอเค เขาก็ไม่ขัดศรัทธา มือขาวเริ่มปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองออกบ้าง ก่อนที่จะล้วงเอาอุปกรณ์ป้องกันตัวเองออกมา จัดการสวมถุงยางและปลุกปั่นส่วนนั้นเพียงครู่หนึ่งก็พร้อมที่จะสู้ศึกแล้ว 


หากแต่ยามที่นิ้วของเขาชำแรกเข้าไปในร่างกายผอมบาง เขาก็พบว่ามันยังฝืดและคับแคบเกินไป จีมินคว้าเปะปะไปที่โต๊ะข้างเตียง จำได้ว่าโมเทลที่นี่จะเตรียมเจลไว้ให้ลูกค้า เขาบีบใส่มือเล็กน้อย สัมผัสเย็นวูบจากเจลทำให้อีกคนสะดุ้งเฮือก จีมินแยกขาเรียวออกจากกันเพื่อให้ทำได้ถนัดมากขึ้น ใช้เวลาครู่หนึ่งจนได้ยินเสียงอื้ออ้าอีกครั้ง เขาแน่ใจว่าวีจะพร้อมสำหรับขั้นต่อไปแล้ว อ้าว แต่ตอนนี้เขาดันไม่พร้อมซะงั้น 


มือขาวเอื้อมไปคว้ามือสีแทนที่กำหมอนแน่นให้มาจับที่ส่วนนั้นของเขา วีที่ดูเหมือนจะผงะในตอนแรก ยอมใช้มือให้เขา แต่ท่าทางก็เงอะงะเหลือเกิน ไม่ได้ว่าหรอกนะ เขาเจอเคยผู้หญิงหลายคนที่เชี่ยวชาญกับเจ้าสิ่งนี้มากกว่าคนตรงหน้า ทั้งที่มีอวัยวะเดียวกันกับเขาเสียอีก นี่ถ้าไม่เกรงใจเขาจะกุมขมับโชว์เลยจีมินประคองมือสีแทนให้จับๆ รูดๆ ครู่หนึ่งก็กลับมาพร้อมใช้ได้อีกครั้ง  

จีมินสะบัดหัวไล่เรื่องอื่นทิ้งไป ได้เวลาที่เขาจะตักตวงความสุขแล้ว มือขาวคว้าหมอนมารองใต้เอวให้อีกคน เขาโน้มตัวไปด้านหน้า แม้ว่าจะไม่ได้เปิดไฟแต่เขาก็อยากเห็นใบหน้านั้นใกล้ๆ อยู่ดี ทั้งที่คิดว่าเตรียมพร้อมแล้ว แต่เมื่อกดแทรกตัวตนเข้าไป ด้านในก็ยังคับแคบกว่าที่คิด ร่างกายผอมบางที่ดูเหมือนจะสั่นสะท้านมากกว่าเดิม เหมือนคนไม่เคยทำอย่างไรอย่างนั้น 

ด..เดี๋ยวนะ ไม่เคยงั้นหรอ


"วี นายเคยทำรึเปล่า"


ถ้าหากมีใครถามเขาด้วยคำถามนี้ตอนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม เขาคงสวนกลับไปสักเปรี้ยง แต่จีมินยอมเสียมารยาทถามออกไปในความมืด ถ้าเป็นหมัดสวนกลับมาแบบที่เขาคิด คงอุ่นใจได้บ้าง


"ค..เคย.. ฮึก เคยแต่กับผู้หญิง" คำตอบว่าน่าตกใจแล้ว เสียงสั่นๆ กับเสียงสูดน้ำมูกคล้ายคนร้องไห้กลับน่าตกใจยิ่งกว่า จีมินลนลานเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟหัวเตียง นั่นยิ่งทำให้ตัวเขากดลงเข้าไปในตัววียิ่งกว่าเดิม 

"อึก...จีมิน ผมเจ็บ" แสงไฟสีเหลืองอ่อนสว่างวาบขึ้นมาพร้อมกับที่มือเย็นเฉียบคว้าไหล่เขาไว้ ภาพตรงหน้าทำให้จีมินรู้สึกเหมือนหัวใจของเขาหล่นวูบ เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนกระจายเต็มหมอน ดวงตาของวีที่เขามองว่ามีเสน่ห์ ตอนนี้วาววามคลอไปด้วยหยาดน้ำใส แก้มนุ่มนิ่มที่เขาได้สัมผัส ตอนนี้แดงระเรื่อ ฟันขาวกัดลงบนริมฝีปากบวมเจ่อเพื่อระบายความอึดอัด ผิวสีน้ำผึ้งยามต้องแสงไฟยิ่งโหมกระพืออารมณ์ให้ลุกโชน จีมินอยากจะบ้า จะให้เขาหยุดตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วมั้ยละ  สิ่งเดียวที่นึกออกตอนนี้คือเขากดจูบลงที่หน้าผากแผ่วเบา 


"ไม่เป็นไรนะวี อดทนอีกนิดเดียว" จีมินกระซิบเสียงเบาที่ข้างหู เขาค่อยๆ ขยับตัวเพื่อให้อีกคนชินกับร่างกายเขามากขึ้น  


"ท..แทฮยอง เรียกผม ว..ว่า แทฮยองเถอะ อื้อ.." จีมินแทบข่มอารมณ์ไม่ไหว ไม่รู้เป็นเพราะร่างกายที่แนบชิดกัน หรือการที่อีกฝ่ายยอมบอกชื่อจริงกันแน่ เหมือนว่าคนข้างใต้ยอมเปิดใจให้เขาได้เข้าใกล้ขึ้นอีกนิด จะยอมใจดีหน่อยแล้วกัน 


"แทฮยองอ่า หายเจ็บแล้วใช่ไหม"


ใบหน้าน่ารักพยักหน้าจนผมกระจาย จีมินเอื้อมจับมือแทฮยองอีกข้างที่กำผ้าปูเตียงแน่นให้มาคล้องที่คอเขา  มือหนึ่งของตัวเองก็เอื้อมไปรูดรั้งส่วนนั้นของแทฮยอง พอได้เห็นแทฮยองใกล้ๆ กลับเป็นเขาที่หลบเลี่ยงสายตาไปก่อนเสียอย่างนั้น  ร่างกายสมส่วนแข็งแรงขยับเร็วขึ้นไปตามความต้องการที่สูงขึ้นเรื่อยๆ แทฮยองที่ดูเหมือนจะเจ็บน้อยลง และตอบสนองเขามากขึ้น เสียงเตียงขยับเอี๊ยดอ๊าดและเสียงเฉอะแฉะน่าอายดังแข่งกับเสียงต่ำลึกครางเครือ จีมินเม้มปากแน่น เขาใกล้จะถึงเต็มที แต่อะไรบางอย่างรั้งเขาไว้ มือขาวเร่งขยับมือ ผนังนุ่มภายในรัดเขาแน่นขึ้นอย่างมีความหมาย จีมินก้มลงไปชิมรสชาติที่ริมฝีปากจิ้มลิ้ม ก่อนที่แทฮยองจะรัดเขาจนแทบขยับไม่ได้และปลดปล่อยออกมา 


ดวงตาสุกวาวคล้ายตากวางปรือปรอยเพราะอารมณ์สุขสม แขนที่คล้องคอเขาหล่นแปะอยู่บนเตียงเพราะหมดแรง จีมินรู้สึกเอ็นดูจนต้องกดจูบที่แก้มแรงๆ เฮ้ อย่าเพิ่งรีบหลับสิ เขายังไม่เสร็จเลยนะ ว่าแล้วจีมินก็เร่งจังหวะรีบตามแทฮยองไป แล้วทุกอย่างก็กลายเป็นดาวระยิบระยับสีขาวโพลน 


.

.

.

.

.

"ขอบคุณที่มาส่งนะครับ" 


แทฮยองเอ่ยทันทีที่รถจอดสนิทก่อนจะก้มหัวขอบคุณ จีมินอมยิ้ม หลังจากที่เสร็จกิจ ทั้งเขาและแทฮยองนอนพักเหนื่อย ก่อนจะล้างหน้าล้างตัวเตรียมแยกย้าย แต่เวลาตอนนั้นฟ้ายังไม่สางด้วยซ้ำ แท็กซี่ก็ใช่ว่าจะหาง่าย ยิ่งท่าเดินกะเผลกของเจ้านั่นทำให้เขาอดสงสารไม่ได้ ก็เลยต้องมาส่งถึงหน้าคอนโดเจ้าตัวแบบนี้แหละ (สาบานว่าไม่ได้เป็นเพราะติดใจหรอกนะ เชื่อเถอะน่า) ทั้งที่บอกแล้วว่าไม่ต้องเกรงใจ เพราะกิจกรรมที่เพิ่งทำกันมา จะมองยังไงก็เป็นเขาที่ได้เปรียบมากกว่า แต่เจ้านี่ก้มหัวขอบคุณเขาเหมือนกับว่าเป็นรุ่นพี่ที่สนิทกันมาส่งถึงบ้านอย่างนั้นแหละ 


"เดี๋ยวสิ นายอยู่ที่นี่งั้นหรอ" จีมินถามพลางแหงนมองขึ้นไปบนตึกสูงใจกลางเมือง อาคารสถาปัตยกรรมที่ภายในนั้นหรูหราราคาแพงไม่แพ้ภายนอก แทฮยองพยักหน้าจนผมปลิวจนจีมินอยากจะเอื้อมไปจัดผมให้ แต่ยังห้ามตัวเองไว้ได้ทัน


"นายอยู่กับใครหรอ อยู่กับแฟนรึเปล่า" แทฮยองเลิกคิ้วเล็กน้อย นึกสงสัยเหมือนกันว่าคนตรงหน้าเขาจะถามทำไม แต่ปากก็ดันตอบไปก่อนจะห้ามตัวเองได้ทัน 


"เปล่าหรอก อยู่คนเดียว"


"คือ...ชั้นก็มีเพื่อนอยู่ที่คอนโดนี้เหมือนกันอ่า คือถ้า..." ดวงตากลมแป๋วจ้องมองเขาอย่างรอคอย จีมินเริ่มไม่ชอบมันขึ้นมาเสียแล้ว เพราะมันทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยเป็นตัวเองเท่าไหร่ น้อยครั้งที่จีมินจะติดต่อกลับไปหาคู่นอนคนเดิม เพื่อป้องกันความผูกพันธ์ทางอารมณ์ แต่ก็มีบ้างหากสไตล์เรื่องอย่างว่าไปทางเดียวกับเขา แต่สำหรับแทฮยองไม่ใช่เคสนั้น อะไรบางอย่างทำให้เขายังอยากติดต่อกับคนตรงหน้าอยู่ อย่างที่เคยบอกไว้ นิสัยอยากได้อะไรก็ต้องรีบคว้าเอาไว้ของเขานั่นแหละ ทำให้เป็นแบบนี้ 


"คือถ้า....ถ้าเราจะเจอกันบ้าง โดยที่ไม่มีเรื่องเซ็กซ์มาเกี่ยวข้องนายจะโอเคมั้ย" จีมินพูดประโยคนั้นรัวเร็ว อย่างกับเด็กมัธยมสารภาพรัก


ขอบฟ้าค่อยเปลี่ยนเป็นสีฟ้าอ่อน บ่งบอกเวลาว่าใกล้เช้า นกฝูงหนึ่งร้องออกหากินอยู่ไกลๆ รถยนตร์ส่วนบุคคลสีดำคันหนึ่งวิ่งผ่านพวกเขาไป เจ้าของดวงตากลมใช้เวลาครู่หนึ่งแปลข้อความที่ว่า แก้มอิ่มค่อยเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ จีมินขอคิดเข้าข้างตัวเองว่านั่นเป็นเพราะเขา ก่อนที่ริมฝีปากแดงที่เขาเคยช่วงชิงลมหายใจจะเอื้อนเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง

"อื้อ"

จบ.




maeday  /ปิดหน้ากรี๊ดแล้ววิ่งออกจากกระทู้