พายุไม่เข้าใจมารดาของเขาเท่าไรหนักกับการให้เด็กอายุ 18 ปีจากเมืองหลวงมาใช้ชีวิตอยู่ที่ชนบทแบบนี้ แต่เดิมมารดาของเขาเคยอาศัยอยู่ที่อำเภอชนบทแห่งนี้ คุณตามีฟาร์มและมีสวนนับร้อยไร่ แต่พายุก็ไม่ได้สนใจมูลค่าของมันสักเท่าไร เคยคิดเล่นๆว่าถ้าคุณตายกมันให้ เขาก็คงเอาไปขายต่อก็เท่านั้น ถ้าให้พายุมาทำไร่ทำสวนก็คงไม่ไหวหรอก ก็เขาไม่เคยทำนี่ แต่ก็ไม่รู้ว่าพายุแอบคิดดังไปหรือเปล่า มารดาจึงได้ส่งเขามาใช้ชีวิตปิดเทอมสุดท้ายของเด็กมอปลายที่นี่แต่มันก็คุ้มอยู่หรอกมั้งแลกกับการที่ยอมให้เขาไปเที่ยวญี่ปุ่นกับเพื่อนทั้งกลุ่ม หลังกลับมาจากญี่ปุ่นก็ลองขอดูว่าไปแค่อาทิตย์เดียวได้ไหมแต่ดูเหมือนมารดาจะใจแข็งมาก บอกว่าคุณตากับคุณยายคิดถึงเขาเสียเต็มประดาจากการที่เขาไม่ได้กลับไปเยี่ยมท่านเลยและนั่นก็เป็นเหตุผลข้อใหญ่ที่ทำให้พายุต้องมายืนงงอยู่ที่สถานีขนส่งมวลชนแห่งนี้ เอาไงต่อละ รอจนกว่าคุณตาจะมารับซึ่งก็ไม่รู้เมื่อไร มองซ้ายมองขวาหาอะไรกินในเซเว่นก่อนแล้วกัน เฮ้อ เบื่อชะมัดเลย สวนของคุณตาห่างออกไปอีกอำเภอซึ่งพายุก็ไม่รู้ว่าต้องขับมานานเท่าไรจึงจะถึงบขส.ในตัวเมือง แบตมือถือในมือก็ใกล้จะหมดแถมเขายังลืมเอาแบตสำรองมาอีก โครตซวยเลยไอ้พายุ ยังดีที่หยิบ I pod ติดมือมาด้วยไม่อย่างงั้นเขาคงเป็นบ้าตายไปก่อนจะถึง