หากเจ้ายิ้ม...ข้าเองก็จักยิ้มไปด้วยกันกับเจ้า...

หากเจ้าร่ำไห้..ข้าเองก็จักร่ำไห้ไปพร้อมกันกับเจ้า...

สำหรับข้า..เจ้าคือความสุขทั้งหมดที่ข้ามี

และสำหรับเจ้า..ข้าเองก็คาดหวังให้มันจักเป็นเช่นเดียวกัน..


คงเป็นเพราะพวกเราทั้งสองได้ถือกำเนิดขึ้นมาพร้อมกัน และอาจจะเพราะอย่างนั้นพวกเราจึงรู้สึกผูกพันธ์กันมากยิ่งกว่าผู้ใด....


ตั้งแต่ข้าจำความได้นั้น..

ไม่ว่าข้าจักไปอยู่ที่ใด ที่นั่นก็จำเป็นต้องมีเจ้า และไม่ว่าเจ้าจักไปอยู่ที่ใด ที่นั่นก็จำเป็นต้องมีข้า


พวกเราทั้งสองอยู่เคียงคู่กันเสมอ ข้างกายของพวกเราไม่เคยมีผู้ใดนอกเหนือไปจากนี้ และคงเพราะอย่างนั้นพวกเราจึงหาได้เคยแยกห่างจากกันไปไหนดั่งเช่นที่พวกเราได้เคยเอ่ยคำสาบานไว้..


...ว่าเราจะรักและหวงแหนเพียงแค่กันและกันนับแต่บัดนี้และตลอดไป...

ไม่ว่าในอนาคต ชีวิตและโชคชะตาของพวกเราจักหันเหกันไปในทิศทางไหน ไม่ว่าในเวลานั้นพวกเราจะร่ำรวยหรือยากจน จะเข้มแข็งหรือป่วยไข้ ..พวกเราจะจงรักและภักดีเพียงแค่กันและกันแต่เพียงเท่านั้น..

พวกเราจักเคารพต่อกันและไม่เอ่ยคำลวงหลอกแก่กัน..

จะมีแค่กันและกันเท่านั้นที่สำคัญ และจะไม่มีวันหันหลังหนีไปไหน

ตราบจนกว่าชีวิตของข้าหรือเจ้าจักหาไม่...จนกว่าความตายจะพรากเราจากกัน...

ตราบจนกว่าจะถึงเวลานั้นพวกเราจักอยู่เคียงคู่กัน...จับมือกันและกันและจะไม่มีวันทอดทิ้งผู้ใด..



ข้าจักรักเจ้า รักเจ้ายิ่งกว่าใคร รักเจ้ามากและจักไม่หันไปมองผู้ใด... เพราะเจ้าคือผู้ที่สำคัญที่สุดสำหรับข้า...เพราะเจ้าคือหัวใจดวงเดียวที่ข้ามี...



และเพราะอย่างนั้นเมื่อเจ้าเอ่ยคำร้องขอหนึ่งต่อข้า ข้าจึงไม่อาจจะปฏิเสธมันได้....

เจ้าที่ร่ำไห้ราวกับจะขาดใจ เจ้าที่ในตอนนี้ช่างดูน่าอดสูเสียยิ่งกว่าใคร.....

...เจ้าที่ข้ารัก...เจ้าที่เป็นดั่งดวงใจ.....


...เพียงเพื่อความต้องการนั้นของเจ้า.. เพียงเพื่อความรู้สึกที่มืดบอดนั้นของเจ้า...


หากมันจักเป็นความต้องการของเจ้า มันก็จักเป็นความต้องการของข้าเช่นกัน...และเพราะอย่างนั้น...ข้าจึงจักยอมที่จะร่วงหล่นเพื่อให้น้ำตาของของเจ้าที่ข้ารักนั้นสิ้นสุดไป....




..เพียงให้รอยยิ้มของเจ้าจักหวนคืนมา...เพียงแค่นั้น....เท่านั้นก็เพียงพอ....

ให้เจ้าที่แสนงดงามได้แย้มยิ้มอีกซักครั้ง...

ให้เราได้จับมือกันและกัน...ออกเดินทางท่ามกลางแสงจันทร์ และอยู่ด้วยกันดั่งเช่นที่เคย..