SF : Tanabata , You and Me (KuroTsuki)

Kuroo Tetsuro x Tsukishima Kei

Haikyuu !!

Rating G

     7 กรกฎาคม

     ตึ๊ง เสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้น สึกิชิมะ เคย์ ในตอนเช้าเสาร์ที่เขาควรจะตื่นสายกว่านี้ เพียงเพราะคุโรโอะ เท็ตสึโร่ ทักเข้ามา

     ร่างสูงเจ้าของผมสีอ่อนขยี้ตาตัวเองก่อนจะปิดปากหาวออกมา เขาหยิบแว่นตาของเขาขึ้นมาใส่ก่อนจะอ่านข้อความนั้น

     Kuroooo（・д・ゝ）: สึกกี้

     Kuroooo（・д・ゝ）: สึกกี้ยยยยยยยยยยยยย

     Kuroooo（・д・ゝ）: ตอบหน่อยเซ่ เฮฮ้

     ได้แต่อ่านข้อความพวกนั้นพลางขมวดคิ้ว ‘อะไรของหมอนั่นกัน แล้วสึกกี้เนี่ย…’ จริง ๆ แล้วสึกิชิมะเองก็สงสัยว่าอีกฝ่ายไปได้ไลน์ของตนมาที่ไหน แต่คงเป็นช่วงไปค่ายฝึกซ้อมกับพวกโรงเรียนเนโกมะ ฟุคุโรดานิ ชินเซ็น และอุบุกาวะล่ะมั้ง

     Kuroooo（・д・ゝ）: อย่าอ่านแต่ไม่ตอบสิ

     Kuroooo（・д・ゝ）: คุโรโอะซังคนนี้เสียใจนะ （ｉДｉ）

     Tsuki-Kei : ตลกแล้วครับ

     Tsuki-Kei : แล้วก็สึกิชิมะครับ ไม่ใช่สึกกี้

     สึกิชิมะคนน้องได้แต่เดาะลิ้นอย่างเสียอารมณ์ก่อนจะเดินออกจากห้องไปหาอะไรทานตอนเช้า

     “เคย์ !” สึกิชิมะคนแม่ได้เรียกชื่อของชายหนุ่มใส่แว่นผมสีอ่อนอย่างตกใจ “ปกติลูกไม่ตื่นเช้าขนาดนี้นี่ ทำไมวันนี้ลูกตื่นเร็วขึ้นล่ะ เป็นอะไรไหมลูก”

     ตามปกติแล้วเขาเองก็ไม่ได้ตื่นสายมากขนาดที่ว่าจะต้องตกใจขนาดนี้ เพียงแค่เร็วกว่าปกติก็เท่านั้นเอง

     “ไม่มีอะไรนี่ครับ” สึกิชิมะคนน้องพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ ปนด้วยความรำคาญเล็กน้อย

     “ค-เคย์ !?” สึกิชิมะคนพี่ที่กำลังจะไปซ้อมวอลเลย์บอลมองหน้าสึกิชิมะคนน้องอย่างตกใจ

     “...” ตอนนี้ชายร่างสูง 190 เซนติเมตรกำลังมองหน้าพี่ชายอย่างเหนื่อยใจ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำท่าทีแบบนั้น ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ และลงทานอาหารเช้าเงียบ ๆ

     เมื่อสึกิชิมะ เคย์ทานอาหารเช้าที่แม่ทำให้เสร็จ แน่นอนว่ามันอร่อยเหมือนเคย ในขณะที่เขากำลังทานอาหารอยู่นั้นเขาไม่ได้เล่นโทรศัพท์ เพราะแบบนั้นเอง ข้อความที่มาจากคุโรโอะก็ยังไม่ได้อ่านอย่างแน่นอน

     Kuroooo（・д・ゝ）: สึกกี้นี่แหละดีแล้ว

     Kuroooo（・д・ゝ）: หรือแว่นตาคุงดี

     Kuroooo（・д・ゝ）: แว่นตาคุง

     Kuroooo（・д・ゝ）: หายไปไหนอะ

     Kuroooo（・д・ゝ）: คุโรโอะซังขอโทษ

     Kuroooo（・д・ゝ）: คุโรโอะซังผิดไปแล้ว

     Kuroooo（・д・ゝ）: สึกกี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

     การที่อีกฝ่ายส่งข้อความแบบนี้ มันทำให้เจ้าของผมสีอ่อนกระตุกยิ้มด้วยความรู้สึกขำขัน

     Tsuki-Kei : ผมไปทานข้าวมาครับ

     Tsuki-Kei : ทักมามีอะไรครับ

     Tsuki-Kei : ถ้าไม่มี

     Tsuki-Kei : ผม

     Kuroooo（・д・ゝ）: มี

     Tsuki-Kei : ว่ามาครับ

     Kuroooo（・д・ゝ）: ไปเที่ยวกัน

     สึกิชิมะรู้สึกตกใจไม่น้อยที่อีกฝ่ายชวนไปเที่ยว แต่ว่าเขาไม่อยากไปด้วยเสียหน่อย แถมคุโรโอะก็อยู่โตเกียวด้วย ยังไงก็ไม่สะดวกหรอกนะ

     Kuroooo（・д・ゝ）: สึกกี้จะปล่อยให้คุโรโอะซังนั่งรถไฟมาเสียเที่ยวไม่ได้นะ

     Tsuki-Kei : อยู่บนรถไฟเหรอครับ

     Kuroooo（・д・ゝ）: ช่ายยยย อีกประมาณหนึ่งชั่วโมงครึ่งมารับด้วยล่ะ

     Tsuki-Kei : ไม่ไปรับหรอกครับ

     Kuroooo（・д・ゝ）: เอ๋ แต่ว่าจะทำยังไงกับสตรอเบอร์รี่ช็อทเค้กดีล่ะ

     Kuroooo（・д・ゝ）: [ รูปกล่องใส่เค้ก ]

     Tsuki-Kei : …

     Tsuki-Kei : ไว้จะพิจารณานะครับ

     สุดท้ายแล้วสึกิชิมะในชุดไปรเวทธรรมดาก็มาตามที่คุโรโอะบอก เขามาก่อนเวลาที่อีกฝ่ายบอกราว ๆ ห้าถึงสิบนาที ในเวลาที่กำลังจะสวมเฮดโฟนสีขาวก็มีข้อความที่ส่งมาจากคุโรโอะ เท็ตสึโร่เข้ามา

     Kuroooo（・д・ゝ）: ถึงแล้วล่ะ

     Kuroooo（・д・ゝ）: สึกกี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

     Kuroooo（・д・ゝ）: มารับหน่อย

     Kuroooo（・д・ゝ）: อยู่ไหนนนนน

     Tsuki-Kei : ผมอยู่หน้าสถานีครับ

     เจ้าของร่างบางผมสีอ่อนพิมพ์ตอบอีกฝ่ายไปก่อนจะจิ๊ปากเล็กน้อย มาถึงแล้วงั้นหรอกเหรอ ? ก่อนที่เส้นผมของเขาจะถูกยีด้วยฝ่ามือของใครบางคน

     สึกิชิมะกำลังจะหันไปมองหน้าคนที่มาทำแบบนี้กับหัวของตนก่อนจะพบกับใบหน้าโจร รอยยิ้มยียวนกวนเบื้องล่าง เส้นผมสีดำที่ชี้เหมือนหงอนไก่ คุโรโอะ เท็ตสึโร่ ที่นัดเขามายังไงล่ะ

     “นี่ไง สตรอเบอร์รี่ช็อทเค้กที่บอกน่ะ” คุโรโอะยื่นถุงพลาสติกใสที่มีกล้องเค้กอยู่ข้างในมาให้สึกิชิมะ

     “ขอบคุณครับคุโรโอะซัง” สึกิชิมะผงกหัวเล็กน้อยเพื่อแสดงถึงการขอบคุณอีกฝ่ายตามมารยาท

     “จะว่าไปนี่ก็เลยเที่ยงมานิดหน่อย คุโรโอะซังหิวจังเลย ไปหาอะไรกินกันเถอะ ~” ชายหนุ่มผมตั้งเอามือพาดบ่าอีกฝ่ายพลางฮัมเพลงในลำคออย่างสบายอารมณ์

     “ผมไม่เลี้ยงหรอกนะครับ”

     “เอ๋ เสียใจจังเลยอะสึกกี้ใจร้าย”

      “สึกิชิมะครับ คุโรโอะซังเป็นเด็กรึไงครับ”

      เมื่อสึกิชิมะกับคุโรโอะไปถึงร้านอาหารแห่งหนึ่งเป็นร้านอาหารที่ดูไม่หรูหราติดไปทางเรียบง่ายเสียด้วยซ้ำไป เสียงกระดิ่งที่ดังขึ้น ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศภายในร้าน สำหรับคุโรโอะที่รู้สึกว่าภายนอกช่างร้อนเหลือเกิน มันคือสวรรค์ดี ๆ นี่เอง

     “เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้วครับ ผมอายคนอื่นเขา” คำพูดของสึกิชิมะที่ตามาด้วยเสียงเดาะลิ้นเบา ๆ ดังขึ้น คุโรโอะเบะปากเล็กน้อยก่อนจะสั่งอาหาร

     “สึกกี้จะไม่สั่งอะไรเหรอ”

     “สึกิชิมะครับ ขอน้ำเปล่าครับ” การที่สึกิชิมะไม่ตอบอะไรที่ยาวกว่านั้นมันหมายถึงไม่สั่งอะไรเลย นอกจากน้ำเปล่าน่ะนะ

     เมื่ออาหารมาเสิร์ฟยังโต๊ะที่ทั้งสองนั่งอยู่ คุโรโอะลงมือทานอาหารที่สั่งมาจำนวนค่อนข้างมากก่อนจะเหลือบยังสึกิชิมะที่กินแค่ช็อทเค้กที่เขาเป็นคนให้ไปเท่านั้น

     “มองอะไรครับ”

     “นายกินแค่นั้นอิ่มรึไง เพราะแบบนี้ใช่ม๊า ถึงตัวผอมขนาดนี้”

     “ผมไม่ได้มีกระเพาะเป็นหลุมดำแบบคุณนี้ครับ”

     สึกิชิมะ เคย์คนนี้กำลังยิ้มและส่งสายตาเยาะเย้ยไปให้คุโรโอะ เท็ตสึโร่ว่า ‘ขนาดผมทานแค่นี้ผมยังตัวสูงกว่าคุณเลยครับ’ อยู่

     “หนอยยย”

     “สรุปว่ามาที่นี่ทำไมครับ” สึกิชิมะพูดคำถามจบก็มองหน้าคุโรโอะ

    “วันนี้วันอะไร”

    “วันหยุดครับ แค่นี้ก็ไม่รู้เหรอ”

    “วันทานาบาตะไงเล่า โธ่ สึกกี้ออกจะฉลาด แต่กลับไม่รู้เหรอเนี่ย”

    “เพราะผมไม่ได้ไปนานแล้วตะหากครับ งานที่เหมือนเด็กไปแบบนั้นน่ะ”

    “ฉันจะชวนนายไปงานตะหากเล่า โธ่เอ๊ย”

    “แต่นี่เพิ่งจะบ่ายโมงเองนะครับ” สึกิชิมะดูนาฬิกาก่อนจะมองอีกฝ่าย “ตื่นเต้นจนรีบมาเหรอครับ ทำตัวเหมือนเด็กเลยนะครับ”

    “ก็อยากเจอสึกกี้ให้หายคิดถึงนี่นา งั้นไปซ้อมวอลเลย์บอลกัน”

    “ขอผ่านครับ”

    ตัดไปเวลาประมาณห้าโมงเย็นกำลังจะหกโมงของวันเดียวกัน

    “อะไรของคุณน่ะครับ แล้วทำไมผมต้องใส่ยูกาตะด้วยล่ะครับ ?”

    “เฮ้------” ไม่ทันให้สึกิชิมะโวยวายจบคุโรโอะก็ลากชายร่างบางเข้าไปในร้านเช่ายูกาตะก่อนจะจ่ายเงินเสร็จสรรพ

    ตอนนี้สึกิชิมะ เคย์อยู่ในชุดยูกาตะเรียบ ๆ สีเทาลายทางสีดำกำลังทำหน้าหงุดหงิดอย่างหาที่เปรียบไม่ได้เลย คุโรโอะผู้เป็นต้นเหตุที่ทำให้ชายผมสีอ่อนทำหน้าเป็นตูดเดินตามต้อย ๆ อย่างสำนึกผิด

    “ถึงงานแล้วคับ คุโรโอะซังครับ!”

    “เห งานเล็กจังแฮะ”

    “เพราะเรามีจัดงานอย่างยิ่งใหญ่ในช่วงเดือนสิงหาคมตะหากครับ”

    งานวันทานาบาตะถูกจัดที่บริเวณวัดแห่งหนึ่ง ถึงแม้จะเป็นงานเล็ก ๆ แต่ก็ครึกครื้นไม่น้อย ร้านขนมสายไหม แอปเปิ้ลเคลือบน้ำตาล หน้ากากแฟนซี และอื่น ๆ อีกมากมาย

   วันนี้เป็นขอพรจากดวงดาวบนฟากฟ้า ดวงดาวที่ส่องประกายระยิบระยับแพรวพราว วันที่ตามตำนานหญิงทอผ้าและชายเลี้ยงวัวได้พบเจอกัน เหมือนเขากับสึกิชิมะเลย---

   “คุโรโอะซังครับ ผมเรียกหลายรอบแล้ว เมาคนเหรอครับ ?”

   “เปล่าสักหน่อยนะ !!”

   คุโรโอะมองหน้าสึกิชิมะที่บนหัวมีหน้ากากที่ตนเป็นคนซื้อให้ก่อนจะยิ้มเล็กยิ้มน้อยอย่างมีความสุข

    “มองคนอื่นแล้วยิ้ม บ้าเหรอครับ”

    ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร เสียงของดอกไม้ไฟก็ดังกลบทุกสิ่ง

    ดอกไม้ไฟที่สวยงามในวันนี้ เขาจะไม่ลืมมันเลย ไม่ลืมเด็ดขาด

กระดาษขอพรคือสีฟ้า

“ขอให้สึกิชิมะ เคย์มีความสุขมาก ๆ”

- คุโรโอะ เท็ตสึโร่

จบแล้วค่าา โฮก เป็นฟิคอนิเมะเรื่องแรกในรอบสามปีเลย พลาดตรงไหนขออภัยด้วยนะคะ ; ;

เป็นฟิคสั้นที่สั้นตามสไตล์เลยค่ะ เราเป็นพวกพรรณนาไม่ค่อยเก่งด้วย

ก็นี่เรือเราค่ะ ใส ๆ ไม่มีเรทค่ะ เพราะเราใส ๆ 

จริง ๆ อันนี้มาจากหัวข้อยูกาตะของไฮคิววีคลี่ด้วยล่ะค่ะ

ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ !

ปล.เราไม่รู้จะพิมพ์ชื่อคุโรโอะว่ายังไงดีค่ะ เส้ามาก