#คูมหน้าง่วง
“คบกับผู้ชายหน้าง่วงโชคดีจะตายว่าปะ” เรียวตะที่นั่งอยู่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามรุ่นพี่ที่สนิทอย่างทากะ ที่กำลังนั่งจิบเบียร์จากแก้วในมือไม่หยุดอย่างสบายใจ
“เกี่ยวอะไรกับหน้าง่วงไม่ง่วงถ้า แฟนดีซะอย่าง” ทากะเอ่ยครั้งแรกในรอบครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา แล้วมองหน้าเรียวตะที่ทำท่าทางเบ้ปากหมั่นไส้กับคำพูดของเขา
“อย่าพูดงี้ดิพี่ เหม็นความรักว่ะ”
“…”
“แต่...ผมดีใจนะที่เห็นพี่มีความสุขขนาดนี้” เขาหัวเราะเบาๆแทนการตอบแล้วนึกถึงใบหน้าของใครบางคนที่ถูกเรียกเป็นเสียงเดียวว่า ‘คุณหน้าง่วง’จากบรรดาเพื่อนๆของเขา
ถ้าสงสัยว่าคุณหน้าง่วงเป็นใคร ผมจะเล่าให้ฟังคร่าวๆละกัน...
‘ฉันชอบนาย’ ผมยังจำคำพูด และสีหน้าของโทรุในวันนั้นได้เป็นอย่างดี โทรุเป็นผู้ชายที่บอกรัก แล้วทำหน้าเกร็งที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอ...วันนั้นเถียงกันยกใหญ่ว่าคนบ้าที่ไหนทำหน้าเขินได้เกร็งและดูง่วงขนาดนั้นคงจะมีแค่คนเดียว ก็คือ โทรุนั่นแหละ แต่ถึงยังไงผมก็ชอบเขาอยู่ดี..
อีกอย่าง ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ ผมคงไม่มานั่งจิบเบียร์นั่งดูดนตรีสดที่ร้านเหล้าเฉยๆแบบนี้ หัวใจที่เคยว่างเปล่าของผมถูกเติมเต็มจากผู้ชายคนนี้ เสียงตึกตักในอก บอกกับผมว่า ‘ใช่แล้ว คนนี้แหละ’
ความสุขที่เคยได้มาจากการได้ดื่มแอลกอฮอล์แรงๆ และเพลงแดนซ์ดังๆในผับ มันกลายเป็นว่า ความสุขของผม คือการได้อยู่ข้างๆโทรุแบบนี้...
ผมชอบที่โทรุอ่อนโยนผ่านการกระทำมากกว่าคำพูด ผมชอบที่เราสามารถเข้าถึงกันด้วยหัวใจที่มี ผู้ชายคนนี้จะมีอะไรที่ผมไม่ชอบอีกนะ ผมก็ยังนึกไม่ออก...
กลิ่นหอมจางๆที่มาจากตัวแฟนหนุ่ม แทนที่ กลิ่นเหล้าหึ่งๆที่ติดตัวเขา
เสียงกีต้าร์เบาๆของโทรุ แทนที่ เสียงเพลงแดนซ์ดังๆในผับ
อ้อมกอดอุ่นและมุดตัวในแผงอกแน่น แทนที่ การห่มผ้าคนเดียวในหน้าหนาว
ความอ่อนโยนของโทรุ แทนที่ ความแข็งกระด้างของทากะ
ความรักของโทรุ แทนที่ ทุกสิ่งอย่างในหัวใจจนเต็ม.
ส่วนการแต่งตัวหรอ ถึงคนอื่นจะบอกว่าโทรุแต่งตัวได้ดูลุคลุงมากในบางครั้งก็ตาม แต่ผมก็ชอบโทรุในทุกๆแบบ ไม่ว่าจะเป็นการใส่เสื้อยืดแล้วตามด้วยเสื้อเชิ๊ตลายสก็อต หรือที่หลายๆคนเรียกว่าเสื้อตัดอ้อย หรือเสื้อยืดธรรมดาที่ทับตามด้วยเสื้อแขนยาวสีดำเท่ๆ...แต่จริงๆแล้วผมไบแอสกับเสื้อกล้ามเว้าข้างที่โทรุใส่นิดหน่อย..คิดว่านิดหน่อยจริงๆ.
หรืออาจจะเป็นเพราะ พอโทรุใส่แล้วทำให้เห็นลาดไล่กว้างๆได้ชัดขึ้นไหนจะกล้ามแขนที่เห็นแล้วผมอยากจะงับเล่นบ่อยๆ จนโทรุเองก็หลอกล้อว่าผมเป็นหมาน้อยของเขาไปแล้ว หมาน้อยก็คงน่ารักสำหรับคุณง่วงหน้ามึนแหละน่า...
ทำไมผมบอกว่าหมาน้อยน่ารักงั้นหรอ? ก็โทรุเค้าบอกว่าผมไว้แบบนั้นอะผมไม่ได้หลงตัวเองแหละนะ
“ยิ้มไรอะพี่?” กว่าจะรู้ว่าตัวเองอมยิ้มก็ตอนที่เรียวตะทักท้วงขึ้นมา
“ไม่มีอะไร…” ตอนนี้ทากะรู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนบ้าที่ยิ้มทุกครั้งที่นึกถึงแฟนตัวเอง
“จริงๆแล้ว คิดถึงใครอยู่รึเปล่า?” เรียวตะพูดละยิ้มกวนๆใส่
“อย่ามาทำเป็นรู้ดีน่า” จู่ๆเสียงสั่นครืดในกระเป๋าดึงความสนใจของทากะ มือเล็กควักโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาดูหน้าจอโชว์หราชื่อแฟนหนุ่ม ที่ส่งเมสเสจเข้ามา ‘อยู่หน้าร้านแล้วนะ’
ข้อความสั้นๆทำให้ทากะตกใจ ชะเง้อมองทางเข้าร้านที่อยู่ไม่ไกลก่อนที่จะพบรถยนต์คันสีดำคันคุ้นตาจอดอยู่หน้าร้าน เจ้าของรถคันงามลดกระจกลงมาโบกมือให้เขาแล้วชี้นาฬิกาที่อยู่บนข้อมือ ให้ทายว่าคงต้องการที่จะสื่อว่า เลยเวลาที่บอกว่าจะกลับบ้านแล้ว ทากะพยักหน้าเข้าใจที่โทรุต้องการสื่อ ก่อนที่หันมาบอกเรียวตะว่าถึงเวลาที่ต้องกลับแล้ว
“เจอกันนะ”
“บายพี่” จบบทสนทนาสั้นๆของเขากับเรียวตะ คนตัวเล็กก็จ้ำอ้าวไปที่รถหลังจากที่เช็คบิลจ่ายค่าเหล้าเบียร์ที่ดื่มไปพอสมควร
.
.
.
.
.
ทากะเปิดประตูรถลงไปนั่งข้างๆคนขับแล้วส่งยิ้มให้บุคคลที่เขาตั้งตารอมาตลอดหลายชั่วโมง ก็วันนี้โทรุไม่ว่างทั้งวัน กว่าจะว่างก็ตอนนี้แหละ เขาเลยอาสามานั่งจิบเบียร์รอตั้งหลายชั่วโมง จนกว่าโทรุจะเลิกงาน แต่ทากะก็ไม่ได้โกรธสักนิดที่อีกคนมาช้ากว่าที่บอกไว้
“วันนี้เหนื่อยไหม” ทากะถามหลังจากที่รถยนต์แล่นตัวบนท้องถนน เขาหันหน้าไปมองคนขับที่ดูเหนื่อยกว่าปกติตามประสาคนทำงาน เมื่อคนตัวสูงได้ยินคำถามเป็นห่วงจากคนข้างๆ ก็ละมือข้างนึงจากพวงมาลัย เอื้อมมาดึงมือเล็กของคนข้างๆมาวางไปบนหน้าขาของตัวเอง แล้วจับทิ้งไว้อย่างนั้น
“เหนื่อยแต่ตอนนี้หายเหนื่อยแล้ว” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาเบาๆ ความอุ่นแทรกซึมเมื่อมือหนากอบกุมอีกมือแน่นขึ้นอีกทากะไม่แน่ใจ ว่าความอุ่นในมือนี่แทรกซึมไปถึงหัวใจได้หรือยังไง แต่เขารู้สึกแบบนั้น
จริงๆแล้วภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย ไม่มีใครรู้ว่าโทรุซ่อนอะไรไว้บ้างแต่ทากะเชื่อแววตาคู่นั้นที่มองมาแววตาที่แสดงถึงความรักและความเชื่อใจที่โทรุมีให้ตลอดมา..
“ถ้าไม่ติดว่านายขับรถฉันคงกระโดดกอดนายไปแล้ว”
“…”
“วันนี้ไม่ได้คุยกันเลย คิดถึงมากๆเลยล่ะ”
“กอดสิ”
“เห?..”
“เดี๋ยวจอดรถให้”
“ฉันไม่เล่นนะโทรุ” ทากะหันไปมองคนขับหลังจากพูดจบ ก็หักเลี้ยวเข้าจอดข้างทางอย่างที่พูดจริงๆ โทรุหันมามอง แววตาไม่ได้สื่อว่าเขากำลังล้อเล่นอยู่ เรื่องแบบนี้พูดจริงทำจริง นับถือ นับถือ นับถือ...
“มานี่...มากอด” คนตัวสูงเลื่อนเบาะคนขับไปห่างจากพวงมาลัยจนสุดเอนเบาะหลัง แล้วตบตักตัวเองเบาๆ ประมาณว่า ‘ขึ้นมานั่งบนตักฉันสิ’
“จะกอดไม่ใช่หรอ”
“สาบานว่าจบแค่กอด” คนตัวเล็กหรี่ตามองคนข้างๆ ที่ยักไหล่เป็นคำตอบ...ขาเรียวปีนป่ายขึ้นไปนั่งบนตักของคนตัวสูง แล้ว....
อะไรกันนะที่ทากะไม่ชอบ
นึกออกแล้ว
ไอ่ความจู่ๆก็หื่นของผู้ชายหน้าง่วงคนนี้นี่เอง
- END -
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in