โลกใบเก่าๆของเราที่ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษ ก็กลับคืนชีพเหมือนกับคนไข้ที่กำลังบาดเจ็บแล้วได้พบกับคุณหมอที่ใจดีดูแลอาการอย่างเต็มที จนเราหลงเคลิ้มไปกับโลกใบนั้น โลกใบที่เราพยายามยัดตัวเองเข้าไปและกว่าเราจะรู้ตัวก็คงสายไปแล้วเพราะเราคงติดอยู่ในห้วงของอารมณ์และความรู้สึกที่เคลิ้บเคลิ้มลองลอยเหมือนอยู่ในอวกาศจนไม่สามารถหาทางออกเจอ หรือเราไม่คิดจะเดินออกมากันแน่นะ

          โลกของเขาที่เราเอาตัวเองเข้าไปมันหอมหวานดีจัง ละมุนเหมือนสายไหมที่เบาล่องลอยแต่ก็ละลายในทันทีที่เราลิ้มรสชาติของมัน เช่นเดียวกับความรู้สึกที่ทุกอย่างมันดูไวไปหมดไว้จนบางครั้งเราก็แอบเข้าข้างตัวเองว่านั้นมันคือความรัก แต่เราไม่รู้ตัวเองเลยด้วยซ้ำว่านั้นมันเป็นแค่ความประทับใจของเขาและเรา มันคงมีแค่นั้นจริงๆแหละที่เหลือคือสิ่งที่เราจินตนาการเอาไว้เองทั้งหมด ว่ามันคือความรัก

          สุดท้ายที่เราคิดว่าเราเข้าไปในโลกของเขาล่องลอยอยู่ในนั้นจริงๆแล้วเราอาจจะไม่เคยอยู่ในโลกของเขาเลยด้วยซ้ำ เราอาจจะลอยออกจากโลกของกันและกันไปนานแล้ว แต่ที่ตัวเราเองคิดหรือรู้สึกมันอาจจะเป็นเพราะเราหลอกตัวเองอยู่ก็ได้ ถ้าเราลอยออกมาแล้วก็อย่าเอาตัวเองกลับเข้าไปอีกเลย เราอาจจะเป็นสิ่งที่ไม่มีวันได้อยู่ในโลกใบนั้น โลกใบที่ยังไงก็ไม่มีทางได้อยู่ แต่ในครั้งหนึ่งเราก็ได้รู้จักกับโลกใบนั้น มันดีมากจริงๆ ดีซะจนไม่คิดว่าเราจะออกมาได้ไวขนาดนี้ แม้จะอยากอยู่ในนานที่สุดแต่ถ้ามันไม่ใช่โลกใบเดียวกันก็อย่าพยายามอีกเลย กลับมาโลกของตัวเองเถอะ

          ความรัก แม้เราจะเคยบาดเจ็บลึกมากแค่ไหน มันก็ยังคงสวยงามเสมออยู่ที่เราจะเรียนรู้และอยู่กับมันยังไง มันไม่ใช่ใครก็ได้ที่จะได้สัมผัสกับมัน แต่เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมโลกจะเหวี่ยงคนที่ ถูกต้องทั้งเวลาและความรู้สึกมาหาเราเอง ถ้าไม่ใช่ก็แค่เดินออกมา วันนึงจะมีคนที่พร้อมจะเข้ามาในโลกของเราและไม่เดินออกไปแน่นอน และเมื่อวันนั้นมาถึงเราจะรู้ว่าที่ผ่านมาทำไมเราถึงหลุดออกจาวงโคจรของกันและกัน

            “ วันนี้ก็แค่กลับมาอยู่ในโลกที่มีแค่ตัวเราเอง “