20 ตุลาคม 2560 เรายังหลับสบายดีเนื่องจากฤิทธิ์ของยาคลายเครียดก่อนนอน แต่ก็ได้ถึงกับหลับสนิทลึกมาก แต่ก็นอนได้มากขึ้น แต่เมื่อเราลืมตาตื่นเรามักจะมองขึ้นไปที่เพดาน (แต่ไม่ได้รู้สึกจมน้ำเหมือนในซีรีย์นะ) แล้วก็คิดว่าเช้าอีกแล้วเหรอ ไม่ตื่นได้ไหม ลุกไม่ไหวเลย ไม่มีใครยื่นมือมาฉุดเราขึ้นมาเหมือนบูในซีรี่ย์ตอนจบ ข้างเรามีแค่ลูกสาวที่นอนอยู่ สิ่งที่เราทำเมื่อลุกขึ้นไม่ไหว คือกลิ้งมันตกเตียงลงมาซะจะได้ตื่น เราถึงลุกขึ้นมาอาบน้ำ แล้วก็ปลุกลูกอาบน้ำ แต่งตัว ไปส่งที่โรงเรียน พอส่งเสร็จเราก็นั่งรถต่อไปถึงที่ทำงาน จริงๆวันนั้นเรามีอารมณ์ขุ่นเคืองนิดหน่อย แถมยังต้องมารับโทรศัพท์ทั้งๆที่ไม่อยากจะรับ แต่เราก็รับแล้วแก้ปัญหาให้เขานะ เราโดนหัวหน้าต่อว่าในเรื่องไม่เป็นเรื่องและถามคำถามไร้สาระ แถมที่มีปัญหาก็ไม่ใช่เพราะจากเราแต่เป็นปัญหาจากหน่วยงานอื่น แต่เราดันรู้สึกเฉยๆ ช่วงเย็นเรารู้สึก Alert พูดมาก เรารู้ตัวนะแต่ก็พูดไปเรื่อยๆ ระหว่างวันก็เหมือนมีความรู้าึกมีตัวตนอีกคนพยายามออกมา อย่างเช่นเรานั่งพิมพ์งานอยู่ก็เหมือนจะมีตัวเราหันไปอีกทาง เป็นแวบๆช่วงๆไป กลับมาถึงบ้านทีนี้ปรี๊ดแตกเพราะที่บ้านอยู่ๆเปลี่ยนปั๊มน้ำ แต่น้ำดันไม่แรง เราถึงบ้านสามทุ่มต้องมาเดินเข้าเดินออกหน้าบ้านเพื่อปรับวาวล์น้ำ ทั้งๆที่ทุกคนก็อยู่ที่บ้านแต่ไม่มีใครจะช่วยอะไรเลย (ตัดพ่อ แม่ น้องสาว ลูกสาวออกนะ) คนที่อยู่และน่าจะช่วยคือแฟนน้องเรา เราคิดอย่างนั้นตอนนั้น แต่ตอนนี้ก็คิดไปว่ามันคงไม่กล้าเพราะไม่ใช่บ้านของมัน เราพาลใส่ลูกเล็กน้อยเพราะความเหนื่อยโดยเร่งให้ลูกอาบน้ำเร็วๆแล้วรีบเข้านอน