ช่วงระหว่างรอเตียงที่โรงพยาบาลจะบอกว่าเราดีขึ้นก็ไม่เต็มปาก เรากลับไปหงุดหงิดใส่ลูกอีกหลังเลิกงาน เช่น เรื่องสอนการบ้านลูกที่ลูกทำไม่ได้ดั่งใจ การที่ลูกเอาขนมมาให้ในวันฮาโลวีน ซึ่งเราไม่ได้สนใจไม่ได้โต้ตอบกับลูก เพราะมัวแต่แก้งานที่ค้างอยู่ แม้ว่าวันเสาร์-อาทิตย์เราก็ไม่ได้ให้ความสนใจลูกเลย แทนที่เราจะรู้สึกดีขึ้นเพราะเคลียร์ปัญหาเรื่องแม่ไปแล้ว แต่กลายเป็นเราที่รู้สึกอ่อนแอ เพราะมีครอบครัวหนุนหลังคอยดูแลเราทุกอย่าง จนมาถึงเช้าวันจันทร์ที่ 5 พ.ย. 2561 เราพ่ายแพ้ต่อเสียงในหัวของตัวเองในหัวของตัวเองว่าให้กินยาเกินขนาดอีกกับอีกเสียงนึงที่คอยบอกช่วยด้วย จริงแล้วเสียงนี้มีมาตลอดเวลา เช้าวันนั้นเราทนไม่ไหวแล้ว โดยตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว ออกมาหน้าหมู่บ้าน โดยลังเลว่าจะกินยาเกินขนาด จะไปทำงาน หรือจะไปหาหมอ สุดท้ายเราก็ตัดสินใจไปหาหมอก่อนนัด ซึ่งเป็นวันที่หมอเจ้าของไข้ไม่อยู่ เราเขียนโน้ตแนบในใบนัดว่ามีความคิดฆ่าตัวตายตลอดเวลา พยาบาลวัดความดันแล้วสููงเล็กน้อย และขอยึดยาที่เตรียมไว้พร้อมกุญแจบ้านไว้ก่อนเพราะเรามาคนเดียวและขอให้ติดต่อญาติให้มาด้วย เราโ?รหาพี่ที่ทำงานหวังจะให้มาแทนก่อน แต่พี่ดันโทรไปหาครอบครัวเรา เราเข้าพบหมอที่ไม่ใช่เจ้าของไข้เรา หมอถามเราว่าเป็นอะไรมีอะไรอยากให้หมอช่วยไหม เราก็เล่าไปว่าเราคิดจะกินยาเกินขนาดเพราะรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอและไร้ค่า แต่หมอเคยบอกว่าถ้าไม่ไหวให้มาหาหมอก่อนได้ แล้วหมอก็ถามเรื่องจิตใจและอารมณ์ แต่เราก็รู้ว่าหมอก็ทำการบ้านก่อนมาเหมือนกัน คืออ่านประวัติคนไข้มาก่อน จนสุดท้ายหมอตัดสินใจให้เราแอดมิดเพราะถือว่าเป็นเคสหนัก (Suicide) เรารอเตรียมเตียงและใบหมอส่งตัวถึงบ่ายสองโมง ถึงจะได้เข้าแอดมิดจริงๆ โดยมีพยาบาลเดินไปส่งเราที่ตึกและหอผู้ป่วย