เรายังรักษาโรคซึมเศร้าอยู่ที่โรงพยาบาลเดิม เพียงแต่หมอนัดห่างจากเดิมเป็นสามเดือน อารมณ์มีดีมีทุกข์ตามเหตุการณ์ หมอได้ให้ยเพาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ มันก็ดีนะตัวยาเรารู้สึกมันทำให้เรารู้สึกมีอารมณ์ต่อเหตุการณ์รอบตัวน้อยลง เป็นอาการเฉยๆ แม้ว่าบางเหตุการณ์แม่งน่าที่จะโกรธ แต่เรากลับรู้สึกเฉยๆหรือหัวเราะไปกับมัน แต่ทุกครั้งที่กลับมาถึงบ้าน เหมือนยาหมดฤทธิ์เราเก็บตัวเหมือนเดิมอยู่กับ notebook เอางานมาทำบ้างแม้จะทำได้น้อยลง มีปฏิสัมพันธ์กับลูกเป็นระยะๆ แต่มันก็แค่นั้นเหมือนเป็นหน้าที่ไปวันๆ ถึงเวลานอนก็จบวัน ซึ่งกินยาเท่าไหร่ก็ไม่หลับลึกซักที มีอาการหลับๆตื่นๆ เวลาที่ต้องตื่นเราก็ไม่อยากตื่น เสาร์-อาทิตย์ ไม่มีอะไรที่อยากจะทำ แม้กระทั่งการดูทีที่เมื่อก่อนจะต้องดู แต่ถึงวันนี้คือสิ่งที่เราเบื่อ สิ่งที่เบื่อเริ่มเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆอีกแล้ว น้ำหนักเราขึ้นเพราะฤทธิ์ของยาทำให้การเผาผลาญแย่ลง นับวันเรารู้สึกแย่ลงไปเรื่อยๆ แย่แบบรู้สึกเฉยๆเรื่อยๆไม่ดีขึ้น รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นหุ่นยนต์ สิ่งที่เรารู้ดีที่สุดก็คงจะเป็นลูก อาจเป็นเพราะเขาโตมากขึ้นเลยสื่อสารเข้าใจ วันไหนที่เรารู้สึกเศร้าเราจะดิ่งลงไปเลย หมายความว่าไม่อยากทำอะไรเลย ทำไม่ได้ แค่ข่าวเศร้าๆหรือที่การสูญเสียก็ทำให้เรารู้สึกดิ่งได้ทั้งๆที่ไม่เกี่ยวกับตัวเรา เราเลยอ่านข่าวดูข่าวน้อยลงเพื่อไม่รับรู้ สิ่งที่ทำให้เราลุกขึ้นมาแต่ในวันได้อาจเป็นเพราะเพลง  Alarms (สวัสดีวันจันทร์) ของ ฟักกลิ้ง ฮีโร่ Ft. ปู พงษ์สิทธิ์  แต่ก็เป็นพลังใจได้เป็นระยะๆ บางทีที่อาการแย่คือแย่จริงๆ หัวจะตื้อ ไม่อยากรับรู้ เหม่อลอย