13  ก.พ. 2561

เราพบหมออีกครั้ง ด้วยอาการที่ดีขึ้น แต่น้ำหนักตัวเราดีดขึ้นมา 5 กิโลกรัม เนื่องจากการเปลี่ยนยา ทำให้มีบางช่วงที่เราอยากกินต้องได้กิน ต้องยอมรับว่าการย้ายฝ่ายงานทำให้สุขภาพจิตจากการทำงานดีขึ้นมาก เราไปตื่นไปทำงานได้โดยที่ไม่มีอารมณ์ไม่อยากตื่นเหมือนก่อน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันอยากไปมากๆๆ แต่ปัญหาภายในบ้านยังค้างคาอยู่ในใจเรา หมอถามเราและเราบอกว่าเราไม่คิดจะกลับไปแก้ไขมันอีกแล้ว เพราะเราไม่เข้าใจความต้องการของทางบ้านแม้ใครจะว่าเราเราก็ไม่แคร์แล้ว เรายอมเลวและไม่เคยตอบโต้มานานแล้ว หมอขอให้เรามาพบหมอและอาจารย์หมอในอาทิตย์ต่อไปเพื่อวิเคราะห์การรักษา เพราะหมอเริ่มลังเลว่าเราจะเป็นโรคที่ใกล้เคียง และยังไม่รู้สาเหตุที่แน่ชัด เลยอยากให้ไปอีกครั้ง...

20 ก.พ. 2561

เราได้เข้าไปในวงที่ประชุมหมอเพื่อหาทางรักษา โดยที่ประชุมก็จะมีหมออยู่แล้วและนักศึกษาแพทย์ เราเริ่มเล่าปัญหาอีกครั้งเหมือนเดิม โชคไม่ดีที่วันก่อนหน้าที่เราไปหาหมอเรามีปัญหากับที่บ้านจนตัวเราเองอาละวาด เหตุเพราะถ้าเรามีอะไรหงุดหงิดคาอยู่ในใจวันนั้นเราจะทำงานไม่ได้ ถึงบ้านเราก็อาละวาดจนถึงขั้นตวาดกับลูกอีกแล้ว เรารู้ว่าลูกไม่ได้ผิดนะแต่มีสิ่งอื่นมาโยงให้รู้สึกว่าลูกเราเป็นตัวต้นเหตุ ทำให้เราพาลใส่ลูก เราบอกหมอนะว่าเรารู้สึกผิดมากเวลาที่ลูกน้ำตาค่อยๆไหลออกมา เราสะเทือนใจมาก สู้ให้ลูกร้องให้ออกมาเลยดีกว่า เราเหนื่อยกับตอนนี้มากๆ เราไม่ได้คิดอยากฆ่าตัวตาย แต่ตัวเราเองตอนนี้ก็ไม่รู้มีชีวิตไปทำไม ไม่รู้วันๆจะทำไปทำไม เราสามารถนอนได้ทั้งวันเพราะเราไม่รู้จะทำอะไร เราห่างจากลูกโดยลูกเข้าหาน้องเรามากกว่า เพราะน้องเราเข้ากับลูกได้ดีกว่า เราเลยห่างจากลูกเพราะมองว่าเราเป็นปัญหา เรากลัวที่จะต้องทำร้ายลูกทางจิตใจ หมอบอกว่าให้มาเริ่มแก้ปัญหากันที่ลูกก่อน เพราะเป็นสิ่งที่ใกล้ชิดและยึดเหนี่ยวเราไว้ตอนนี้ โดยหมอจัดยาใหม่ แล้วเจอกันใหม่ในอีกสามอาทิตย์ สุดท้ายก่อนแยกกับหมอเราถามหมอที่เป็นหมอประจำเราว่าที่นี่มีแอดมิดไหม หมอก็ถามว่าทำไมถามอย่างนั้น แต่เราไม่ได้ตอบกลับไป แค่ยิ้มเฉยๆแล้วเดินออกมา..