ครั้งก่อนหมอเปลี่ยนยาต้านเศร้าให้เราอีกครั้ง เพราะดูเหมือนจะไม่ดีขึ้น แต่ความรู้สึกกลับดิ่งลงแบบช้าๆ หมอให้เปลี่ยนไปใช้ยาตัวอื่น ซึ่งเราเคยกินตอนรักษาโรคสมาธิสั้นมาแล้ว หมอกำชับแล้วว่ามันจะเหมือนเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง และต้องหาตัวยาที่เข้ากับเราให้ได้ เพื่อหยุดความคิดที่ไม่ดีในสมอง ซึ่งใช้ๆไปอาจจะดีขึ้นแต่ก็อาจมีอาการดื้อยาจนต้องเปลี่ยนไปตัวอื่นอีก โชคดีที่เรากลับมากินแล้วไม่มีผลกระทบต่อร่างกายอาจเป็นเพราะเราเคยชินมาแล้ว ช่วงแรกที่กินเราก็มีหลุดหงุดหงิดใส่ลูกบ้าง เช่นลูกอึราดกางเกง เราหงุดหงิดจนต้องไล่ลูกให้ไปอยู่กับน้องสาว หรือ การที่ลูกเรียกเราซ้ำๆ พ่อๆๆๆๆๆ แล้วเราตะคอกกลับใส่เขาว่า อะไร!! เรารู้สึกผิดนะตอนหลังก็เลยเรียกเขามากอด แล้วบอกว่าพ่อขอโทษ ผลจากการกินยาตัวนี้ทำให้เราเหนื่อยมากและง่วงมาก มีเผลอหลับช่วงเย็น ถึงบ้านนี่ทิ้งตัวลงที่นอนเลยนะแทบจะไม่ไหวที่จะทำอะไร ยังดีครอบครัวที่บ้านยังช่วยเราในการเลี้ยงลูก ป้อนข้าว อาบน้ำ สอนการบ้าน เราแทบเลี้ยงลูกเองไม่ได้เลย เสาร์-อาทิตย์ มันเหนื่อย อยากอยู่เฉยๆลุกไม่ขึ้น อย่างวันศุกร์เราซักผ้าด้วยเครื่องซักผ้าซักตั้งแต่ 6 โมงเย็นถึง 4 ทุ่ม เพราะเผลองีบหลับและที่บ้านไม่ใช่เครื่องซักผ้าแบบอัตโนมัติ เราทำหน้าที่กับลูกได้แค่เพียง พาไปซื้อขนมของเล่น พากินยา เล่านิทาน พาเข้านอน เรารู้สึกแย่นะที่เราทำได้แค่นั้น เราพยายามแล้ว เราคิดว่าทำไดีดีที่สุดเท่านั้น จนถึงตอนนี้เราก็ยังไม่รู้ว่าเรารักลูกจริงๆหรือเปล่า สองอาทิตย์ที่ผ่านมาเราพยายามเอาลูกเป็นที่ตั้ง พยายามทำเพื่อเขา แต่ทุกอย่างมันเหมือนว่าเราทำไปเพราะว่ามันเป็นหน้าที่ เราไม่รู้จะเล่นยังไงกับลูก จะพูดยังไงกับลูก บางทีเราก็อิจฉาแฟนที่เข้ากับลูกได้ดีกว่าเรา เรารู้สึกว่าความเป็นพ่อของเราลดลงไปทีละนิดๆ เรายังคิดถึงการฆ่าตัวตายเหมือนเดิมแต่ไม่ได้ทำ บางทีเราก็คิดว่าตัวเราเองนั้นอยากตายจริงๆหรือเปล่า ก็เลยเดินข้ามถนนที่ทางม้าลาย รถก็เบรคหัวทิ่มแล้วเราก็โดนด่าแล้วก็ได้สติขึ้นมา นั่นคือความคิดของเราในช่วงสองอาทิตย์ที่ผ่านมา