'Well, you've got your diamonds and you've got your pretty clothes

But don't play with me, 'cause you're playing with fire'

หลังจากที่ผมจัดการนัดไอ้ดงเสร็จก็เดินเข้าห้องเรียนตามปกติ จนกระทั่งเลิกเรียน.. หลังจากโบกมือลาไอ้แซนเพื่อนรักผมก็เรียกรถในแอปพลิเคชั่นสีเขียว เพียงไม่นานคนขับก็มาถึงผมกระโดดขึ้นรถอย่างว่องไวเพื่อที่จะไปถึงจุดหมาย.. คอนโด R

ระหว่างเดินเข้าไปก็ไลน์ให้ไอ้คู่กรณีมันลงมารับพอดีกับประตูลิฟท์ที่เปิดออกมาพอดิบพอดี ในลิฟท์มีผู้ชายคนหนึ่งร่างหนาตัวใหญ่ใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวบางจนแทบจะมองเห็นไปถึงไหนต่อไหน

เหอะ..ไม่อายบ้างเหรอวะ…

แต่ลางสังหรณ์แปลกๆก็เริ่มผุดขึ้นมาเมื่อไอ้ยักษ์นั่นเดินตรงมาที่ผม.. อย่าบอกนะว่านี่ไอ้ดง

สรุปไอ้หมอนี่ก็ใช่ไอ้ดงจริงๆด้วย มันยิ้มให้ผมนิดๆแล้วลากผมมาที่ห้องมันชั้น 14 แตะคีย์การ์ดเข้าห้องปุ้ป ผมก็เดินสำรวจห้องมันก่อน เผื่อสู้ไม่ไหวจะได้หาที่ป้องกัน ห้องของมันแบ่งเป็นสี่โซนใหญ่ ๆ ถือว่าค่อนข้างกว้างเลยทีเดียว มีห้องนอนและห้องน้ำอยู่ในห้องนอน มุมในสุดมีครัวเล็ก ๆ และตรงหน้าผมคือห้องนั่งเล่น หลังจากที่สำรวจเสร็จผมก็เดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่น พร้อมกับนอนบนโซฟา ผมเอาขาก่ายขึ้นพนักผิงโซฟาพร้อมกับตะโกนถามมันที่กำลังอยู่ในห้อง

ทำห่าไรไม่รู้ กูเป็นแขกนะเว้ย รีบตีจะได้จบ

“มึง ไปทำไรวะ ออกมาดิ๊” ผมตะโกนถามไปแต่อีกฝ่ายก็ไม่มีการตอบกลับมา

“มึง ทำเหี้ยไรอยู่” ผมตะโกนไปอีกแต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบกลับ

ไอ้เหี้ยนี่…

ผมถือวิสาสะเดินเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนมัน

ชิบหาย…

ผมถูกมันล็อกจากด้านหลัง

“ไอ้เหี้ย กอดกูทำไมปล่อยกู”

“ไม่ชอบกอดเหรอครับ”

“เออ ไอ้สัด” มันยอมปล่อยแต่โดนดี ผมถือโอกาสหลังจากที่มันปล่อยมือ สวนหมัดกลับเข้าไปที่หน้ามัน หวังว่าจะให้แหกกันไปข้าง

แม่งเอ้ย…

มันรับหมัดผมได้ และดึงให้มือผมมาคล้องคอมัน ด้วยความที่มันสูงกว่าแล้วตอนนี้แขนผมจะขาดแล้ว ผมเลยต้องยืดตัวขึ้นไปหามัน เพื่อไม่ให้แขนผมมันตึงจนเจ็บ ทำให้ตอนนี้หน้าผมกับหน้ามันห่างกันไม่ถึงสามเซน

“ชอบแบบบังคับก็ไม่บอก” มันกระตุกยิ้มพร้อมกับไซร้ลงไปที่คอผม ผมพยายามดิ้นแต่ด้วยแรงควายของมันล็อคแขนผมไว้ ผมเลยไปไหนไม่ได้

“ไอ้เหี้ย ปล่อยกู”

“ก็นัดผมมาทำเรื่องแบบนี้ไม่ใช่เหรอ จะกลัวทำไมล่ะ”

“ไม่ใช่แบบนี้โว้ย กูนัดตีมึง”

“เหรอ ไม่เห็นรู้เลย” มันตีหน้าซื่อใส่ผม ไอ้เหี้ยนี่ อย่าให้กูรอดไปได้ กูจะเอาพี่มาตีมึง

“ทีนี้ปล่อยกูได้ยัง”

“ได้ละ” มันยกแขนผมที่คล้องคอมันออก แต่สิ่งที่ผมได้กลับมาคือ ข้อมือทั้งสองข้างของผมถูกมัดด้วยริบบิ้นสีชมพู

“เซอร์ไพรส์” มันพูดและทำหน้าตื่นเต้นใส่ผม

“โทษทีว่ะน้อง กูให้เหยื่อเข้าห้องแล้ว กูจะปล่อยไปง่าย ๆ ก็คงไม่ใช่กู อีกอย่าง…” มันมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า

“โคตรสเป๊กกูเลยว่ะ”

.

.

คนตัวใหญ่กว่าอุ้มร่างเล็กพาดบ่าเดินตรงไปที่เตียง ก่อนจะทิ้งวายลงบนที่นอนนุ่มๆแล้วขึ้นคร่อมอย่างรวดเร็ว มือใหญ่กุมแขนทั้งสองข้างของวายที่เขามัดมันไว้เหนือหัวเด็กดื้อ ก้มลงบดจูบปากเรียวบางสีเชอร์รี่อย่างแรงเสียจนบวมเจ่อ ดงปรายตามองร่างเล็กที่ดิ้นขลุกขลักอยู่ใต้ร่าง หูก็ได้ยินแต่ถ้อยคำด่าทอสารพัดที่ถูกพ่นออกมาจากริมฝีปากสวยๆที่เขาพึ่งจะลองลิ้มรสไปหมาดๆ.. ถ้าเปลี่ยนเป็นเสียงครางเรียกชื่อเขาได้ก็คงจะดี

ผู้คุมเกมส์บดเบียดริมฝีปากลงไปอีกครั้งเพื่อหยุดเสียงน่ารำคาญแล้วเปลี่ยนให้มันกลายเป็นเสียงครางอื้ออึงแทน มืออีกข้างที่ยังว่างก็ค่อยๆปลดกระดุมเสื้อคนตัวเล็กอย่างแผ่วเบามากเสียจนเเทบไม่รู้สึก ก่อนจะลูบไปมาบนแผ่นอกขาวๆอย่างกระหายหิว เขาถอนจูบออกช้าๆเพื่อให้วายได้พักหายใจ ในขณะเดียวกันสายตาเสือก็มองเหยื่ออย่างละลาบละล้วง

“แฮ่ก แฮ่ก อ่ะ มึงทำเหี้ยอะไรของมึงเนี่ยยย อ่ะ อื้ออ อย่าเลียไอ้เหี้ย อ๊ะ” ปากบางแทบด่าไม่เป็นภาษาเมื่อลิ้นร้อนของดงไล่วนอยู่บนหน้าอกจนมาถึงตุ่มไตสีหวาน ตัววายเองก็รู้สึกเสียวจนต้องแอ่นอกรับลิ้นอย่างอัตโนมัติแม้ศักดิ์ศรีนักเลงจะยังค้ำคออยู่ก็ตาม

เห็นท่าทางของร่างเล็กแล้วทำให้ร่างใหญ่อดไม่ได้ที่ละลงฟันกัดเบาๆบนเม็ดเชอร์รี่นั่นจนคนใต้ร่างสะดุ้งเฮือก

“อ่ะ อื๊อ อย่ากัด” เมื่อได้ยินเสียงเล็กๆร้องออกมาแบบนั้นเขาก็หัวเราะออกมาในลำคอเบาๆก่อนจะปล่อยมือข้างที่คอยจับมือเด็กดื้อเอาไว้มาปลดตะขอกางเกงนักเรียนของวาย ขณะเดียวกันฟันคมก็ขบกัดไปทั่วแผ่นอกเนียนจนเป็นรอยแดงหลายจุด

“เรียกกูว่าพี่สิ ..แล้วกูจะหยุดกัด ” ไม่ว่าเปล่า มือใหญ่ข้างหนึ่งก็บีบเค้นเนื้อแน่นไปด้วย

“ไม่”

“แน่ใจเหรอ? หืมม?”

“ฮื่ออ ไม่เอาอย่าล้วง” วายยู่หน้าหนักเมื่อมือใหญ่ล้วงเข้าไปในกางเกงชั้นในบีบเค้นเจ้าวายน้อยเบาๆ

“รู้ป่ะ ว่าตัวเองอ่ะ.. โคตรน่าเอา” ปากว่าไปพลางูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆที่ต้นคอของเด็กนักเรียน ....ชื่นใจ

“อ๊ะ ฮื๊ออ” เด็กชายสะดุ้งตัวโยนเมื่อปลายนิ้วของอีกคนไล้วนอยู่ตรงส่วนปลายสีชมพูของเขา

“เสียวเหรอครับน้องวาย? ไหนลองเรียกชื่อพี่ดงซิ” เสียงกระซิบพร่าดังแว่วที่ข้างหูได้ไม่นานฟันคมก็ขบลงบนติ่งหูนิ่มเบาๆ

มือใหญ่ที่กอบกุมเนื้อร้อนของวายจนมิดค่อยๆขยับขึ้นลงเป็นจังหวะ นั่นทำให้คนไม่มีประสบการณ์เสียวเสียจนเผลอทำหน้าเหยเก

“ฮึก.. อือ หยุดนะ อ.. ไอ้เหี้ยดง”

“เรียกว่าพี่ดงก่อน”

“อ๊า ไม่” หน้าใสที่เริ่มมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาส่ายรัว หัวคิ้วเรียวขมวดแน่น ..การที่เขายอมให้คนบ้านี่ทำแบบนี้มัน.. เสียศักดิ์ศรีนักเลงชะมัด!

“จะไม่เรียกว่าพี่จริงๆหรอ?” ดงแกล้งบีบแก่นร้อนนั่นเบาๆไปที มันหนึบเสียจนขาเรียวทั้งสองข้างเผลออ้าออก

..เอาวะไอ้วาย ลองลดศักดิ์ศรีให้มันช่วยดูก็ได้วะ ฮึ่ย!

“อ๊ะ พี่ดง เร็วหน่อย” ทันทีที่ได้ยินเสียงของเหยื่อตัวน้อยเปิดปากสั่งพ่อเสือก็เร่งมือตาม อุ้งมืออุ่นๆเสียดสีกับเนื้อร้อนจนทำให้เกิดเสียงน่าอาย หรืออาจจะมีบางจังหวะที่ไปกระทบกับเนื้อตรงส่วนโคนบ้าง ทั้งความเสียวและความอายปนเปกันไปจนตัวขาวๆของเด็กชายแดงก่ำสดสวยเสียจนดงแทบทนไม่ไหวที่จะเขมือบเหยื่อตัวน้อย แค่เล่นกับเหยื่อแค่นี้ก็ทำให้เขาปวดหนึบไปทั้งแก่นแล้ว

“หึ หนูยอมพี่แล้วใช่มั้ย ..หื้ม” เสียงทุ้มลึกเอ่ยถามอย่างอ้อยอิ่งผิดกับมือของเขาที่ปรณเปรอให้เด็กชายช้าบ้างเร็วบางจนร่างของวายกระตุกเป็นระยะ เสียงครางที่ออกมาจากปากเหยื่อชุดนักเรียนนี่ก็รื่นหูน่าฟังไม่น้อย

“อ๊ะ อื๊มม พี่ดง” เสียงครวญครางไม่เป็นภาษานั่นทำให้เจ้าของชื่อตาลุกวาวขึ้้นทุกครั้ง และครั้งนี้.. เขาอยากจะลองแกล้งลูกกวางตัวนี้ดู

“อื้อ พี่ดงหยุดทำไม?” ใบหน้าใสที่แดงเถือกเป็นลูกมะเขือเทศกับน้ำตาที่คลอเต็มหน่วยปรายมองอย่างไม่ชอบใจเมื่อมือร้อนชะงักหยุด

ดงไม่ตอบทำเพียงก้มลงปลดริบบิ้นที่มัดข้อมือเล็กออกให้ แล้วกระเถิบขึ้นไปนั่งพิงที่ปลายเตียง

“หนูค้าง...”

“ยังอยากกลับอยู่ไหม?” เด็กม.ปลายที่สายตาพร่ามัวไปชั่วขณะเมื่อครู่เบิกตากว้าง

ไอ้-เหี้ย-นี่

แกล้ง-กู!!!!!!!

ไอ้สลัด!!!

“พี่ดงช่วยหนูก่อน” มุมปากกระตุกยิ้มเหมือนคิดอะไรออกก่อนจะคลานเข่าไปนั่งลงบนตักเจ้าของเตียงนุ่ม

“อืม.. หนูวายของป๊า” ดงยิ้มเผล่มือทั้งสองข้างบีบก้อนเนื้อขาวทั้งสองก้อนที่บดเบียดกลางกายเขาไปพลาง บ้างก็ฟาดแรงๆจนเป็นรอยมืออย่างหมั่นเขี้ยว “...ช่วยป๊านะครับ”

ตบตูดกูอีกไอ้เชี่ยนี่..

“อื้อพ ..พี่ดง อึ่ก… หนูไม่ไหวแล้ว หนูอยาก” มือเรียวเล็กทั้งสองข้างลูบไล้ไปทั่วทั้งอกแกร่งอย่างซุกซน สะโพกแน่นก็บดเบียดลงไปพลาง แต่แววตาเจ้าเล่ห์..ยังไงก็ปิดไม่มิด..

หึ ติดบ่วงกูง่ายนัก

วายใช้จังหวะที่ไอ้โรคจิตนักเย่นี่ก้มลงมาสูดดมต้นคอของเขาเอื้อมมือไปหยิบโคมไฟตัวเล็กที่ตั้งอยู่บนโต้ะหัวเตียงมาทุบที่ท้ายทอยมันอย่างรวดเร็วจนสลบเหมือด

ร่างเล็กรีบกระเด้งออกมาจากตัวไอ้โรคจิต แต่งตัว แล้วรีบรุดออกมาจากรังเสืออย่างรวดเร็ว พอออกมาพ้นบริเวณคอนโดนิ้วเรียวก็กดมือถือส่งข้อความเรยกแซมเพื่อนรักมาเรียกอย่างรวดเร็ว

ขืนอยู่ต่อคงเสียตูดให้แม่งแน่เลยกู…

...ส่วนดง… ครั้งนี้เขาพลาดที่คิดว่าวายเป็นเพียงลูกกวางตัวน้อย.. แต่ไม่ใช่..เด็กนี่มันลูกสิงโต!!!

...โปรดติดตาม…

#พิ่ดงแอคเค่อ