ห้าปี..ของการเลิกรา
เลิกรา..มานานกว่าช่วงที่เราคบกันเสียอีก

ช่วงเวลาห้าปีมานี้ ผมมีโอกาสได้เจอเธออยู่สามครั้ง
ทุกครั้งที่เจอกัน เธอจะเอื้อมมือของเธอมาจับมือผม เราจะเดินจูงมือกัน กอดกัน และจบด้วยการจูบกันไม่ต่างจากคู่รักทั่วไป
หากแต่เราคือคู่ร้าว
คู่ของคนที่รักกัน แต่อยู่ด้วยกันไม่ได้
คู่ของคนที่ต่างช่วยกันรื้อถอนสถานภาพคู่รัก
ด้วยการนอกใจกัน การไม่สนใจใยดี และการคิดว่าแฟนกูแม่งโคตรน่ารำคาญ เป็นเหี้ยไรก็ไม่รู้!?
เมื่อผ่านพิธีกรรมของความคิดถึง เราก็ต่างแยกย้ายไปใช้ชีวิตตามแต่ละคนวาดหวัง

เราเลิกกันเพื่อจะได้มีความรักให้กับคนอื่นที่เข้ามาในนามของ รักครั้งใหม่
. . . ครั้งแล้วครั้งเล่า
แต่ไม่เคยมีใครแลกเปลี่ยนความผูกพันด้วยการกุมมือ กอดผมด้วยความรู้สึกคิดถึงจากข้างใน และจูบด้วยความรักความเสน่หาได้อย่างที่เธอมอบให้ผม

ครั้งนี้ผมกลับมาเจอเธออีก
เธอยังคงเล่าทุกเรื่องที่เจอมาให้ผมฟังอย่างละเอียด
หัวเราะด้วยเสียงหัวเราะ คิคิคิ ที่ทั้งประหลาดแต่น่ารักเหมือนเก่า
เธอยังพูดคำว่าคิดถึงกับผม ทั้งที่ผมไม่กล้าคิดจะพูดด้วยซ้ำ แม้ผมเองก็คิดถึงเธอมาก
และเธอยังสามารถนั่งวิพากย์วิจารณ์และวิเคราะห์สาเหตุที่เราเลิกกันให้ผมฟังเหมือนเป็นเรื่องของคนอื่น

จนผมเริ่มคิดในใจว่าเราควรกลับมาลองคบกันดีมั้ย
กลับมาแก้ไขสิ่งที่พลาดเมื่อห้าปีก้อน ด้วยทัศนคติและประสบการณ์ห้าปีที่เราเลิกกันมา
ผมจึงเอื้อมคว้ามือเธอมาจับไว้
อบอุ่น.. เธออบอุ่นเหมือนวันเก่า
และอบอุ่นยิ่งกว่าเคยด้วยซ้ำเมื่อเธอกุมมือผมไปจูบเบาๆ
ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมควรจะทำต่อจากนั้น คือ การดึงเธอเข้ากอด และบอกเธอว่าผมอยากลองกลับมาคบกันอีกครั้ง
เพราะเธอเองก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน
แต่เธอกลับวางมือผมลงเสียก่อน และยิ้มแย้มหน้าบาน บอกกับผมว่าเธอกำลังจะแต่งงาน
ดีใจสิ! เธอบอกผม
ผมยิ้ม และเขกหัวเธอไปที
"ยินดีด้วย" ผมพูดได้แค่นั้น
แล้วเธอก็ร้องไห้ ผมก็ร้องไห้

เราโผกอดกัน เราต่างจูบกัน และเราก็ร้องไห้
ได้เวลารื้อถอนสถานภาพคู่ร้าวแล้ว.