ฉันจากไปจากบ้านหลังนี้ด้วยความคิดว่าเจ้าหมาแก่จะเข้าใจตัวฉันที่แสนเหนื่อยจากการเป็นมนุษย์เงินเดือน ที่ต้องกระเสือกกระสนเข้าไปทำงานใจกลางกรุงเทพ โดยไม่ได้คิดเลยว่าเจ้าหมาแก่สองตัวอาจจะเหลือเวลาอีกไม่นาน หรือมันจะเศร้า จะเหงาขนาดไหนที่ฉันไม่กลับมาบ้าน ฉันคิดเอาเองว่ามันคงไม่รู้สึกอะไร เพราะมีหลานข้างบนคอยมาจูงเดิน
เพียงแต่ความคิดพวกนั้นล้วนผิดทั้งหมด เจ้าหมาแก่สีเข้มตรอมใจและป่วย เจ้าหมาแก่ตัวสีอ่อนพยามปรับตัวกับหลานข้างบ้าน ฉันแวะมาเยี่ยมมันในบางครั้ง
แต่มันกลับไม่เข้ามาทักทาย แม้ว่าหางจะสะบัดตีพื้นไปมา
ฉันถามมันว่าเหนื่อยไหม คิดถึงฉันหรือเปล่า มันมองหน้าแล้วพ่นลมหายใจออกมา ศีรษะของมันใหญ่กว่าฝ่ามือของฉัน มันเอาศีรษะมาถูมือฉันเบา ๆ
ฉันร้องไห้ออกมาทันที
ฉันรู้ว่ามันไม่เคยโกรธฉันเลย และเฝ้ารอให้ฉันกลับมาเสมอ
แต่มันป่วยหนัก ฉันกอดมันเอาไว้แล้วเอาแต่ร้องไห้
คราวนี้มันพยายามลุกหนี หันหลังให้ฉัน
ฉันถามมันว่าไม่อยากให้ฉันอยู่ต่อหรือ มันส่งเสียงฟึดฟัดเบา ๆ
ฉันบอกมันว่า ฉันไม่อยากให้แกจากไป แต่มันทำให้แกเจ็บหรือเปล่า คราวนี้มันหันตัวกลับมานอนลงบนตักของฉัน
ฉันบอกมันว่า ฉันไม่เหลือใครแล้วนะ มันหายใจออกมาเสียงดัง
คราวหน้าถ้าฉันกลับมาแกจะรอเจอฉันไหม
มันไม่ส่งเสียง มันแค่เอาศีรษะมาถูมือฉันเบา ๆ อีกครั้ง ฉันฝากแม่ให้พามันไปหาหมออีกครั้ง เพราะคิดว่ามันคงจะไม่เป็นอะไร
ก่อนฉันจะกลับไปทำงาน ฉันบอกมันว่าเดี๋ยวครั้งหน้าไปเที่ยวสวนด้วยกันนะ
....
แต่ครั้งหน้าไม่เคยมาถึง พอฉันกลับออกมาได้ไม่นาน ฉันได้กลิ่นของหมาแก่ตัวนั้นจาง ๆ บนรถไฟฟ้าใต้ดิน ฉันเม้มปากแน่น ไม่กล้าเปิดดูโทรศัพท์ กลั้นใจหลับตาเอาไว้จนลงสถานี แล้วกลับถึงคอนโด
ในไลน์แม่ส่งมาบอกว่ามันจากไปแล้ว
มันยังคงรักฉันอย่างที่สุด เพราะมันรู้ว่าฉันไม่สามารถทนมองมันจากไปได้ มันเลือกจะอดทนอย่างถึงที่สุด แล้วค่อยจากไป...
ฉันไม่ร้องไห้ ไม่กล้าร้องเลยจริง ๆ เพราะกลัวว่ามันจะไม่สบายใจ
มันเป็นหมาที่ฉลาดมาก ๆ ในตอนที่ฉันเคยคิดว่าจะไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว แต่มันก็เข้ามากระโดดงับแขนฉันเอาไว้ ร้องหงิ๋ง ๆ กันไม่ให้ออกจากรั้วบ้านไป ฉันนั่งร้องไห้ในห้องทำงานเพราะเสียใจ มันเห่าตะโกนอยู่ข้างบนนานหลายสิบนาที เพื่อจะให้ฉันลงไปหามัน พอฉันลงไปมันกระโดดโถมตัวให้ฉันกอดมัน ฉันจึงหยุดร้อง
ฉันคิดถึงมันเหลือเกิน
จนรู้สึกว่าตัวเองนั้นไม่ควรทิ้งมันไว้เลยแม้แต่วันเดียว เพราะทั้งชีวิตมันมีแค่ฉัน
วันนี้ฉันกลับมาบ้านหลังนี้ที่มันจากไป
บ้านว่างเปล่า การกลับมาครั้งนี้ไม่มีเสียงเห่าดีใจ ไม่มีหมาแก่ทำท่าทางเง้างอนให้เข้าไปหา
มีเพียงบ้านที่ก่อจากอิฐและปูน
วันนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าความเงียบส่งเสียงดังที่สุดจริง ๆ
ฉันไม่เหลือใครเลย และการกลับมาอยู่ที่นี่นั้นว่างเปล่า
ขอบตาชุ่มไปด้วยน้ำตลอดเวลา หัวใจบีบจนเจ็บทุกครั้งที่มองไปมุมต่าง ๆ ที่หมาแก่เคยอยู่
ผ่านมาหลายปีมากแล้ว แต่แผลก็ไม่ลดความเจ็บเลยสักครั้งที่นึกถึง
ทุกครั้งที่เห็นหมาโกลเด้นตัวใหญ่สีเข้ม
มันจะจบลงที่น้ำตานองหน้า
ขอโทษแกมาก ๆ เลยนะในทุก ๆ เรื่องเลย
ฉันรับปากกับแกไว้หลายเรื่องก่อนแกจากไป ฉันจะทำให้ได้
ในวันนึงถ้าฉันได้เจอแกอีกครั้ง ฉันจะบอกแกว่าฉันรักษาสัญญาที่ให้ไว้อย่างถึงที่สุด
เพราะแกฉันถึงยังอดทน และพาตัวก้าวผ่านมาเรื่องต่าง ๆ มาได้ เพราะแกสอนให้ฉันรู้ว่าใช่ว่าครั้งหน้าจะมีจริงเสมอไป
ฉันจะมีชีวิตอยู่เพื่อคิดถึงแกเสมอจนกว่าแกจะมารับฉันไปดูดาวหมาของแก
จนกว่าจะถึงตอนนั้นฉันจะอดทน และใช้ชีวิตให้ดีที่สุด จะได้มีเรื่องราวไปเล่าให้แกฟัง
วันนี้แกไม่อยู่แสดงความรักของแกอีกแล้ว
แต่ฉันจะทำตามสัญญาว่าจะรักตัวเองให้ได้เท่าที่แกทำให้ฉัน
รักและคิดถึงแกเสมอ
หลังจากผ่านมานานหลายปี ก็เพิ่งมารู้ว่า Storylog หายไปเสียแล้ว
แอบเสียดายสิ่งที่บันทึกไว้บนนั้น
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in