คงจะมีหลายคนที่กำลังอยู่ในห้วงแห่งความรักและในขณะเดียวกันก็อยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดายในห้องแคบๆแค่คนเดียว.

ทุกวันคือวันแห่งความรัก ไม่มีวันใดที่เราไม่เคยไม่อยากมีความรักกันสักที.

แล้วความรักคืออะไรล่ะ? มีคนบางคนที่สงสัยใคร่รู้ แล้วความหลงคืออะไรล่ะ? มีบางคนที่ต้องการคำตอบ.

ผมจะเขียนแยกเป็น 2 ส่วน คือ 1. ส่วนรัก 2. ส่วนหลง บางทีก็แยกออกมายากแต่ก็จะพยายามอธิบายให้เข้าใจง่ายที่สุดก็แล้วกัน.

"ส่วนรัก"

ชิ้นส่วนแห่งรักยากที่จะพบเจอและก็ยากที่จะตามไขว่คว้ามันมา มันเป็นส่วนที่มีอยู่ภายในตัวเราทุกคน ไม่มียกเว้นใครคนใดคนหนึ่งการจะตามหาไม่ใช่ฐานะที่จะพึงจะทำได้ การรอคอยก็ไม่ใช่ฐานะที่พึงจะทำได้เช่นกัน สิ่งที่ทำได้คือเริ่มที่จะ 'เติมเต็ม' ความรักให้กับตัวเราเองโดยการมอบสิ่งที่ดี รู้ว่าอะไรเป็นสิ่งที่ต่อยอดชีวิตเราได้ โดยไม่อิงอาศัยการตั้งค่าของชีวิตให้มากนัก.

รักคือการ 'ให้' ให้สิ่งที่ดีกับคนรัก ให้สิ่งที่ไม่มีใครสามารถให้ได้อีกแล้ว การให้ในที่นี้ไม่ใช่ให้เค้ามาทำร้ายเราหรือให้เค้ามานอกใจกับเราแต่กลับกลายเป็นให้ 'โอกาส' ให้เค้าได้แก้ตัวในสิ่งที่ผิดพลาดไป ให้เค้าได้ปรับเปลี่ยนความคิด พฤติกรรมที่ส่งผลให้ความสัมพันธ์มันแย่ลงเป็นดีขึ้นให้ได้ โดยต้องให้จริงไม่ใช่พอถึงเวลาก็ยังติดค้างอยู่ในใจ.

ถ้ายังไม่สามารถ 'เติมเต็ม' ให้กับตัวเราเองได้ ก็จะไม่สามารถ 'เติมเต็ม' ให้กับคนรักได้เช่นกัน พอเรารักตัวเองเป็นก็จะรักคนอื่นเป็น ฉันใดก็ฉันนั้น มันจะเข้าหลักสูตรที่ว่า "ถ้าเราต้องการความรักมันคือเรากำลังขาดความรักอยู่" แล้วในเมื่อเราขาดความรัก "คุณจะโหยหาซึ่งความรัก" แล้วปัญหาจะเริ่มตามมาอย่างใหญ่หลวง ไม่สามารถเติมเต็มความรักด้วยการให้คนอื่นมาเติมได้เด็ดขาด.

ความรักที่ดี ต้องปราศจากความหลงรักซึ่งมันก็คล้ายกันกับการที่เรายังมองเห็นอะไรไม่ชัดเจน ก็ทึกทักกันไปเอาว่า "นี่ๆ ฉันเจอความรักแล้วนะ" พอมองชัดเจนแล้วมันก็รู้สึกว่า 'ไม่ใช่' อยู่ดี การพิสูจน์ว่านี่คือรักไหมต้องผ่านบททดสอบของความรักก่อน ขั้นแรกคือหลง ขั้นสองคือทดสอบ ขั้นสามคือใช่หรือไม่ใช่ จึงไม่จำเป็นต้องรีบรัก รีบเลิก แต่ให้เปลี่ยนเป็น "รีบให้ รีบรู้" จะดีกว่า.

"ส่วนหลง"

ชิ้นส่วนแห่งหลงง่ายที่จะพบเจอและก็ง่ายที่จะไขว่คว้ามันมามันเป็นชิ้นส่วนที่เสมือนว่าจะเป็นความรักแต่มันก็กลับไม่ใช่ความรักแม้แต่น้อยเลย การตามหาความหลงง่ายดายกว่าความรักมาก รวมถึงการที่จะครอบครองมันก็ง่ายเพียงนิดเดียว แต่ผลมันก็กลับ 'ว่างเปล่า' ซึ่งหาแก่นสารอะไรไม่ได้เลย เวลามันว่างมันก็ต้องการอะไรๆมาเติมเต็ม 'ตลอดเวลา' ไม่มีวันที่จะพอใจเลยสักที.

หลงคือการ 'ได้มา' ได้ซึ่งคนรักจะมอบให้ ได้ในสิ่งที่คนรักทั้ง 'อยาก' และ 'ไม่อยาก' ที่จะให้เราหรือสิ่งที่ไม่สามารถจะทำให้กันได้ก็ต้องการมันอยู่ดี หลงนั้นจะนำพาเราไปดินแดนแห่งความอดอยาก ไม่มีคำว่าอิ่มในดินแดนแห่งนี้คนไหนที่อยู่ในห้วงแห่งความหลงจะรู้สึกว่าเพลิดเพลินเป็นพิเศษ แล้วมันก็จะกัดกินคุณจนคุณไม่เหลืออะไรให้แม้กระทั่ง 'รักตัวเอง' เลย.

ถ้าไม่สามารถ 'เข้าใจ' ว่าหลงไม่ใช่รัก หลงคือการ 'ครอบครอง' คุณก็จะห่างไกลคำว่ารักไปไกลแสนไกล หนทางเดียวที่จะหยุดหลงได้คือการเลิก 'คาดหวัง' ในสิ่งที่คนรักจะต้องมอบให้คุณ แต่เปลี่ยนเป็น 'พร้อม' ที่จะให้ในสิ่งที่คนรักจะต้องการแล้วนั่นก็นำมาซึ่งความสุขแล้วพร้อมที่จะเติมเต็มให้แก่ตัวเองได้อย่างแท้จริง การจะแยกหลงกับรักออกไม่ง่าย แต่ก็ไม่ยากมันอยู่ที่ 'สติ' ตัวเดียว.

ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์ ก็เพราะความหลงนี่แหละเป็นตัวที่ทำให้เรา "ยึดในสิ่งที่ไม่ควรยึด ติดในสิ่งที่ไม่ควรติด" ทุกคนย่อมเคยหลงกันมาทั้งนั้นแม้ในขณะที่คิดว่าไม่หลง ก็คือหลงอยู่ดี เราคิดว่าจะมีเจ้าชายขี่ม้าขาวมารับเรา เราจะเจอแต่เจ้าหญิงแสนงาม แล้วไม่มีทางที่จะเจอคนไม่ดีเป็นไม่ได้เลย บางทีการ 'ยอมรับ' ความจริงก็เป็นหนทางแห่งการรักตัวเองอย่างแท้จริงก็ได้นะ.