หลังจากที่สอนเด็กเรียนอย่างหนัก   ก็ถึงเวลาพัก   วันต่อมา ครอบครัวของฉัน ก็ได้เข้าไปเที่ยว ในอ้เภอแม่จัน   หลังจากเดินเล่นที่โลตัสแล้ว  เราก็พักกินข้าเที่ยง  และไปเที่ยว ที่บ่อน้ำร้อนป่าตึง     เราเดินเล่น ถ่ายรูปกันอย่างสนุกสนาน   ก่อนกลับ ก็ได้พูดคุยกับคุณยายคนหนึ่ง  พอได้พูดคุยกับยายแล้ว   ทำให้แอบตกใจ นี่ยาย ไม่มีใครเลยหรือ   

  ก่อนที่คำพูดของน้องที่ฉันสอนะพิเศษจะผุดขึ้นมา

         “ หนูอยาก แต่งงาน  จะได้มีลูกและจะให้ลูกดูแลหนู”  คำพูดของเธอทำให้ฉันงง  นี่หรือความคิดเด็ก ม1ปี62 ไม่พูดเยอะเจ็บคอ   (ทำไมเชยแบบนี้เนี่ย)    ยังคิดพึ่งลูกหลานอยู่หรอ   ถ้าเป็นรุ่นฉันจะไม่ว่าอะไรเลย 

และแล้วความคิดของฉันก็หยุดลง   ฉันยังคุยกับคุณยายต่อไป   ก่อนจะขอตัวกลับบ้าน     ฉันกลับจากบ่อน้ำร้อน พร้อมความคิดที่ว่า    สิ่งที่ผู้ใหญ่สอนเด็ก ว่าต้องดูแลพ่อแม่หรือญาติพี่น้อง ยามชรา  ยังใช้ได้กับสมัยนี้อยู่หรอ    ไม่น่าเชื่อ

ถ้าเป็นคนทั่วไป อาจจะคิดว่าลูกหลาน  พี่น้อง  หายไปไหนหมด  ทำไม่ดูแลแก แต่พอคุยไปคุยมา  ก็ทราบว่า ตายแล้ว  ส่วนลูกหลานก็ไม่รู้อยู่ไหน     ทำให้ฉันคิดว่า   สุดท้าย คนเราก็แค่นี้ เกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องธรรมดา    ไม่ใช่มีใครหนีพ้น  และยังเชื่อว่า

คนเราควรจะช่วยตัวเอ ง และอยู่ด้วยตัวเองเหมือนชาวตะวันตก(ที่ไม่ต้องมีลูกหลาน ก็ยังอยู่ได้)      เมื่อยามมีงานทำก็ควร เก็บออม  ไม่ใช่หวังจะพึ่งลูกหลานในยามชราเพราะเราไม่มีทางรู้เลยว่า ลูกหลานของเรานั้น  จะมีชีวิตที่ดีหรือเปล่า    พึ่งตัวเองดีที่สุด