ใครคิดว่าวัดไม่มีพิพิธภัณฑ์ยกมือขึ้น

      เชื่อว่าทุกคนคงยกมือขึ้น กับพรึบ เมื่อเจอประโยคนี้      วัดอะไร จะมีพิพิธภัณฑ์  ค่าถามว่า วัดอะไรอยู่ในห้างแล้วต้องตอบว่าวัตสัน ยังคิดนานเลย   

       บ่ายวันอังคาร  ฉันได้ไปเที่ยววัดผาเงา            เมื่อลงจากรถแล้ว   ก็ สิ่งแรกที่ทำก็คือเปิดประตูรถผ่ามมมมม     เดินหาพิพิธภัณฑ์ ผ้าทันที      อยู่ไหนว่า  ไหนโปรชัวร์บอกว่ามีพิพิธภัณฑ์   ผ้าไง  เราก็เดินไป     ก็ไปเจอกลุ่มแม่บ้านทอผ้า         ก็ยืนดูเขาทออยู่แป๊บนึง  ก็เดินไปยังที่ขายสินค้าโอทอป  และได้หมวกมาหนึ่งใบ     หลับจากนั้น  เราก็ถาม ผู้ดูแลศูนย์ว่าพิธภัณฑ์ ผ้าอยู่ไหน เขาก็ชี้ไปที่อาคารที่เราไปเดินดูกลุ่มทอผ้านั่นแหละ     พร้อมบอกให้ป้า ที่อยู่ในกลุ่มทอผ้า คนหนึ่งมาเปิดให้เข้าชม   ในพิพิธภัณฑ์นี้จะแสดงเกี่ยวกับเสื้อผ้า การแต่งกายของชาวไทย ยวน  (ไม่ใช่ไทย ญวน)   ทำให้รู้ว่าสมัยก่อนเคนยวนเชียงแสนขาไม่ได้แต่งกาย แบบที่เห็นในปัจจุบัน

ออกจากพิพิธภัณฑ์ผ้า ก็ไปเที่ยวต่อกันที่ หอวัฒนธรรมนิทัศน์   ที่อยู่ถัดขึ้นไป     ที่มีสามชั้น     ชั้นแรก เกี่ยวกับ  ภูมิปัญญาท้องถิ่น  (แต่ไม่ได้ลงไปดู)    ชั้นที่สอง ภาพถ่ายโบราณของชาวเสียงแสนในอดีต      รูปภาพเกี่ยวกับตำนานชุมชนสบคำ  ส่วนชั้นที่สาม ก็จะจัดแสดงเกี่ยวกับพระ     (ที่ไม่ได้แปลว่าmonk ) มีตำนานพรเจ้าเลียบโลกให้อ่านด้วย    

จากการไปเที่ยวบ่อยๆ จึงอยากจะมีข้อเสนอแนะเล็กๆน้อยๆ   นั่นก็คือ   พิพิธภัณฑ์ ควรจะเปิด และมีคนเฝ้าตลอดเวลา  ไม่ใช่พอไม่มีคนมาดู ก็ปิด   (และนอกจากนี้ก็ควรจะมีคนทำความสะอาด อยู่เสมอ