เว้นแต่เพียงว่า ตรงที่ที่เขาล้มมันไม่มีหินก้อนใหญ่อยู่เลยน่ะสิ มันไม่มีมีแม้แต่ตอไม้หรือกิ่งไม้ด้วยซ้ำ ยิ่งไปกว่านั้น ไม่มีรอยเลือดหยดเป็นทาง นั่นแปลว่าเขาล้มแล้วเสียชีวิตอยู่ตรงนั้นเลย ทีนี้พอเราลองมาคิดว่าอาจจะเป็นการฆาตกรรม แต่รอบๆ นั้นก็มีคนอยู่ตั้งมากมาย สมมติว่ามีคนโผล่มาแล้วทำร้ายเขาจากด้านหลัง ก็ไม่มีทางเลยที่คนแถวนั้นจะไม่ได้ยินหรือไม่เห็น และอีกอย่างถ้าเป็นอย่างนั้นจะต้องมีรอยเลือดกระเซ็นเปรอะเปื้อนไปทั่วสิ แต่ทุกคนที่อยู่ในที่เกิดเหตุบอกว่าเขาแค่ล้มลงแล้วหัวฟาดลงบนพื้นเท่านั้นเอง แล้วอะไรกันวะที่มันกระแทกหัวเขา ? "

* "อีกเรื่องก็เป็นเรื่องของผู้หญิงคนหนึ่ง เราพบเธอในอุทยานฯ อีกที่เมื่อห้าปีแล้ว ในสมัยที่ฉันยังอยู่แถบชนบท เราพบเธออยู่กลางดงต้นสน เธอนอนขดตัวรอบลำต้นสนเหมือนกับว่ากำลังกอดมันอยู่ ฉันก็เข้าไปขยับร่างเธอเพื่อจะเคลื่อนย้าย แล้วน้ำที่ไหนไม่รู้ก็ไหลเป็นน้ำตกออกมาจากปากเธอ เปียกรองเท้าฉันไปหมด เสื้อผ้าเธอก็แห้ง ผมก็แห้งสนิท แต่ปริมาณน้ำในปอดและท้องของเธอนั้นเยอะมาก เหลือเชื่อมากเลยเพื่อน รายงานของเจ้าหน้าที่ชันสูตรน่ะเหรอ? บอกว่าเธอเสีียชีวิตเพราะจมน้ำน่ะสิ ปอดเธอมีแต่น้ำทั้งๆ ที่เราอยู่กลางพื้นที่ทะเลทรายสูงและห่างจากแหล่งน้ำเป็นไมล์ ไม่มีแอ่งน้ำ ไม่มีอะไรเลย ไม่มีวี่แววของคนอื่นที่อยู่ข้างนอกนั่น ฉันหมายถึง ใช่ มันเป็นไปได้ที่เธอจะถูกฆ่า แต่ทำไมต้องพยายามทำอะไรยากๆ อย่างนั้น ? ทำไมไม่แค่แทงเธอซะก็จบแล้ว? ฉันไม่รู้ว่ะ เรื่องนี้มันแปลกชะมัด"

แน่นอนว่าเรื่องพวกนั้นมันทำให้ผมตกใจไปนิดนึงเลยล่ะ แต่พวกเราเมากันมากและผมคิดว่ามันอาจเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้ อีกอย่างผมยังสันนิษฐานว่าเขาคงพูดเกินจริงไปมากเพราะคุณก็รู้ว่าพวกเราดื่มกันหนัก

โอเค ผมไม่ชอบพูดถึงเรื่องนี้เท่าไหร่ มันแย่มากจนผมพยายามสุดๆ ที่จะลืมมันให้ได้ แต่แน่ล่ะว่าพูดง่ายกว่าทำ เรื่องนี้เกิดขึ้นประมาณหกเดือนหลังจากการสนทนากับเพื่อนของผมที่บาร์และจนถึงตอนนั้นก็ไม่มีเรื่องอะไรแปลกๆ เกิดขึ้นเลย จริงๆ ก็มีเรื่องบ้างตรงนั้นนิดตรงนี้หน่อย และแน่นอนล่ะว่ามีเรื่องบันไดด้วย แต่มันไม่ยากที่คุณจะทำความคุ้นเคยกับสิ่งต่างๆ นั้นถ้าเราทำกับมันเหมือนเป็นเรื่องปกติ แต่กรณีนี้แตกต่างไปเล็กน้อย

* ชายคนหนึ่ง อายุราวๆ ยี่สิบกว่าปี และเขาก็มีอาการดาวน์ซินโดรมด้วย เขาหายตัวไปในตอนที่พ่อแม่เขาละสายตาบนทางเดินป่าเส้นหลักในอุทยาน มันเป็นเรื่องแปลกมากนะ เพราะชายคนนั้นไม่เคยอยู่ห่างจากแม่เขาเลย คนเป็นแม่เชื่ออย่างสนิทใจเลยว่า ลูกชายของเขาถูกลักพาตัวไป แต่เรนเจอร์ที่ไม่ได้อยู่ที่อุทยานฯ บอกว่าไม่มีใครจะลักพาตัวคนตรงนี้หรอก นะ.. ด้วยความพิการแบบนั้น พูดง่ายๆ ก็คือคงไม่ได้มีไหวพริบมาก เราเสียเวลาพักใหญ่เพื่อทำให้คนเป็นแม่ใจเย็นลงพอที่เราจะสอบถามข้อมูลที่เป็นประโยชน์เกี่ยวกับลูกชายเขาได้ แล้วเราก็ประกาศค้นหาคนหายอย่างเป็นทางการ เคสนี้เป็นเรื่องเร่งด่วนเพราะว่าผู้สูญหายอยู่ในสภาพที่ไม่สามารถใช้ชีวิตตามลำพังได้ ตำรวจในพื้นที่ก็เข้ามาช่วยอีกแรง

เขาตกลงไปในหุบเขานั่นจนทำให้กระดูกสันหลังหัก ท่อนล่างของร่างกายเขาไม่มีความรู้สึก ขาทั้งสองก็หัก ข้างนึกหักที่ต้นขา เขาเสียเลือดไปมากทีเดียว เขาคงต้องสับสนและหวาดกลัวตอนที่เขาอยู่คนเดียว เขาเลยพยายามลากตัวเองเคลื่อนที่ไปให้ได้ ซึ่งมันทำให้อาการบาดเจ็บรุนแรงขึ้น ผมรู้ว่ามันฟังดูแย่ แต่ขณะที่ผมอยู่บนเฮลิคอปเตอร์กับเขา ผมถามเขาว่าทำไมเขาไม่ยอมอยู่เฉยๆ ไม่ยอมอยู่กับที่ทั้งที่บาดเจ็บ ผมแค่อยากจะมีบางอย่างไปบอกแม่เขา เพื่อให้เธอได้รู้ว่านี่มันไม่ใช่ความผิดของเธอนะ อีกอย่างเพราะคนเจ็บดูเหมือนจะไม่ไหวแล้ว ผมคิดว่าแม่เขาคงอาจจะไม่ทันได้ถามด้วยตัวเธอเอง 

เขาร้องไห้และพูดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับ 'เด็กชายที่ดูเศร้าสร้อย' อยากให้เขาไปเล่นด้วยกัน เขาบอกว่าเด็กชายตัวเล็กๆ ต้องการ 'แลกเปลี่ยน' เพื่อที่เขาจะได้ 'กลับบ้าน' จากนั้นเขาก็หลับตาและเมื่อเขาตื่นขึ้นมาอีกที เขาก็อยู่ในหุบเขาแล้ว ผมไม่แน่ใจนักว่าที่เขาพูดมันเป็นเรื่องจริงมั้ย แต่มันคงเป็นใจความสำคัญเพื่ออธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นนั่นแหละ เขาเอาแต่ร้องไห้และร้องหาแม่ ผมจับมือเขาไว้ พยายามอย่างที่สุดที่จะทำให้เขาสงบใจลงได้ 'ข้างนอกนั่นหนาวมาก' เขาเอาแต่พูดแบบนี้

'มันหนาวมากเลยข้างนอกนั่น ขาผมเย็นจนแข็ง มันหนาวมาก ข้างในผมก็หนาว' เขาค่อยๆ อ่อนแรงลงเรื่อยๆ จนสุดท้ายเขาก็หยุดพูดไป เขาหลับตาไปสักพัก จนเมื่อเราอยู่ห่างจากโรงพยาบาลอีกห้านาทีเท่านั้น เขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง มองหน้าผม น้ำตาหยดใหญ่ไหลออกจากตา เขาพูดว่า 'แม่จ๋าคงไม่ได้เจอผมแล้ว ผมรักแม่นะ ผมอยากให้แม่อยู่ด้วย' แล้วเขาก็หลับตา แล้ว ... ไม่ตื่นขึ้นมาอีก มันสะเทือนใจผมมากและผมก็ไม่ชอบพูดถึงเรื่องนี้ มันเป็นเรื่องแรกๆ ที่ทำลายความรู้สึกข้างในตัวผมย่อยยับไม่มีชิ้นดี