เพิ่งอ่านเรื่องนี้ไปสดๆ ร้อนๆ เมื่ออาทิตย์ที่แล้วเลย ชอบมากกกกกกกก เนื้อเรื่องเกี่ยวกับพระเอก (รึเปล่านะ? ยังไม่รู้โพสิชั่นที่แน่นอนเพราะยังไม่มีฉากหวือหวา ก็ขอเรียกพระเอกไปก่อนละกัน) ชื่อ ฮายาคาวะ

ฮายาคาวะชอบดนตรี ชอบร้องเพลง เก่งมาก เพราะที่บ้านซัพพอร์ตตลอด (แม่เป็นครูสอนเปียโน พ่อเหมือนทำงานในวงการดนตรี) แต่ต้องยอมเลิกเล่นเพื่อคนอื่น 

อ่านจบแล้วมันทำให้เกิดคำถามว่า แกจะยอมดับแสงตัวเองเพื่อคนอื่นไปทำไมเหรอ?

กับพระเอกอีกคน ฮายาคาวะเรียกเขาว่าคอนจัง เป็นคนชอบถ่ายรูปมาก เพราะพ่อก็เป็นช่างภาพ คอนจังเป็นคนตรงๆ ทำให้บางครั้งฮายาคาวะรู้สึกหงุดหงิด หรือบางทีอาจจะอิจฉา อิจฉาที่คอนจังสามารถทำตามสิ่งที่ตัวเองชอบได้โดยไม่ต้องพยายามปิดหรือฝืน

ขอแนะนำก่อนว่ามันดียังไง คือมันไม่มีฉากหวือหวาอิโรติกเลย ยกเว้นตอนที่พระเอกพยายามปล้ำคอนจัง ซึ่งมันไม่ใช่แบบ...กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด แต่มันคืออีโมชั่น มันลึกกว่านั้น ลองไปอ่านดูจะเข้าใจค่ะ มันไม่ฟินหรอก (หรือก็นิดนึง 5555) แต่มันได้อารมณ์หลายอย่างเลยแหละ

หลังจากนั้นไม่นาน พระเอกก็สารภาพรักกับคอนจัง แล้วก็บอกว่าโกหก แล้วก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย จนมาเจอกันอีกใน 3 ปีให้หลัง 

ลองไปอ่านดูค่ะ เนื้อเรื่องมันลึกมากๆ ภาพก็สวย อ่านเอาลายเส้นก็คุ้มแล้ว 55555

ทีนี้มาถึงจุดที่เราชอบ บวกวิเคราะห์อะไรนิดหน่อย

ด้วยความที่บ้านพระเอกเป็นนักดนตรี เลยทำให้พระเอกมีนิสัยชอบร้องเพลงระหว่างเรียน เพราะแบบนั้นเลยทำให้หาเพื่อนไม่ได้ พระเอกเลยบอกแม่ว่าจะเลิกร้องเพลงแล้ว จะได้หาเพื่อนได้ 

เป็นครั้งแรกที่ฮายาคาวะพยายามดับแสงตัวเองเพื่อคนอื่น

แต่แม่ของพระเอกคือดีมาก หาทางแก้ให้ลูก โดยเอาเครื่องอัดเสียงให้ แล้วก็พาพระเอกไปเล่นเปียโน พระเอกก็เล่นได้เก่งมากๆ แสงของพระเอกเลยดันไปกลบเพื่อนของเขาอีกคนที่ชอบเล่นเปียโน แต่แม่ไม่สนับสนุนนัก และเพราะแข่งไม่เคยชนะพระเอกสักที เลยโดนที่บ้านกดดันหนักกว่าเดิม

พอโตขึ้น ทั้งสองคนตั้งวงดนตรีด้วยกัน เพื่อนในวงของฮายาคาวะเห็นพรสวรรค์ที่ได้รับการผลักดันมาตั้งแต่เด็ก ก็เลยไปบ่นๆ กันว่าไอคนแบบนั้นจะไปเข้าใจหัวออกพวกคนธรรมดาอย่างเราได้ยังไง

ซึ่ง...ก็ถูก ฮายาคาวะไม่เข้าใจ

สุดท้ายเขาทะเลาะกับเพื่อนสมัยเด็ก และเลิกเล่นดนตรีตั้งแต่นั้น เพื่อจะได้เข้าใจความรู้สึกของเพื่อนรัก ที่เขาคิดว่าเป็นเพื่อนมาตลอด แต่กลับกลายเป็นว่าเพื่อนคนนั้นเกลียดเขา และยอมอยู่กับเขาแค่เพราะอยากเล่นดนตรีเท่านั้น

ฮายาคาวะยอมดับแสงตัวเองเพื่อคนอื่น

ถามว่า...มันดีจริงๆ แล้วหรือ?

ทำไมเราต้องยอมปิดกั้นความสามารถของตัวเองเพื่อคนอื่นด้วย? ทำแล้วได้ประโยชน์อะไร? เราจะแลกพรสวรรค์ของเราไปกับคนที่ไม่ชอบเราเพื่ออะไร? 

เรื่องนี้มันทำให้เราตระหนัก เหมือนที่พระเอกก็รู้ตัวในที่สุด ว่าเราไม่จำเป็นต้องดับแสงตัวเอง ให้กับคนที่เขาทนความสว่างของตัวเราไม่ได้ แต่มันน่าจะดีกว่า ถ้าเราไม่หยุดเฉิดฉาย แล้วสักวันหนึ่ง ก็จะมีคนที่รับแสงนั้นได้ แล้วเข้ามาอยู่ข้าง ๆ เราเอง

ปมของพระเอกคลี่คลายไปในเล่มแรก แต่ปมความรักยังวุ่นวายอยู่ เพราะพระเอกเล่นสารภาพรักแล้วหายไปเลย แต่ตอนล่าสุดได้กลับมาเจอกันแล้ว ก็ลุ้นกันต่อไปค่ะ 5555

แต่อยากให้คอนจังพลิกไปเป็นเมะจังเลยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด