รับรู้...

 

"เมนูวันนี้เป็น ข้าวผัดอเมริกัน ไข่ม้วน ไส้กรอกและมีผักเป็นเครื่องเคียงด้วยนะครับ" ผมเปิดฝาข้าวกล่อง  พร้อมแนะนำเมนูตรงหน้าให้ร่างสูงที่่กำลังมองข้าวกล่องอย่างสนใจ  ฮ้าาา  มันสุขใจจริงๆนะครับ  เวลาเห็นคนที่เราชอบสนใจกับสิ่งที่เราพยายามทำให้  เค้าไม่ได้มีท่าทีเฉยชาหรือรับความตั้งใจของผมอย่างขอไปที  แต่พี่ภูดูสนใจความ"พยายาม"ของผมจริงๆ

"อื้มมม  อร่อยเหมือนเดิมเลยนะปัน  ถ้าปันทำอาหารให้พี่กินทุกวัน  พี่คงต้องกลิ้งไปเรียนแน่ๆ"  พี่ภูเอ่ยหลังจากเคี้ยวจนหมดคำ ที่จริงผมตั้งใจไว้ว่าจะทำให้พี่มันกินทุกวันแต่ตารางเรียนมันไม่เป็นใจและอีกอย่างก็กลัวพี่มันจะเบื่อรสมือผมไปซะก่อน  เลยทำให้อาทิตย์ละสามวันเท่านั้น  อีกสองวันผมก็ไปเจอพี่ภูที่ผับ  ส่วนอีกสองวันที่เหลือ  ผมให้เวลาพี่มันไว้คิดถึงผมครับ  เป็นไงละแผนพิชิตใจเสือ  แต่อย่าถามถึงความคืบหน้าครับ  พี่ภูยังเดินควงสาวสวยไม่ซ้ำหน้า  บางทีก็หิ้วคนกลับจากผับบ้าง  ไม่ใช่ไม่เจ็บนะครับ  แต่รู้ตัวว่าไม่มีสิทธิ์  เพราะยังไม่ได้เป็นอะไรกับพี่มัน  ก็แน่ละผมยังไม่ได้บอกชอบพี่ภู  แต่เอาจริงๆ มองมาจากดาวอังคารก็รู้ป่ะครับ  ว่าผมจีบพี่มันอยู่  ก็จะมีผู้ชายที่ไหนที่คอยทำข้าวกล่องมาให้  แถมยังขยันส่งข้อความไปฝันดีทุกคืนให้กับผู้ชายด้วยกันล่ะครับ  แถมเวลาเจอหน้าก็ยิ้มให้อย่างกับแป๊ะยิ้มตลอดเวลา หรือพี่มันจะไม่รู้จริงๆวะ ผมเริ่มชักไม่แน่ใจซะแล้วสิ คงต้องบอกพี่มันให้รับรู้ซะที !!!

"พี่ภูครับ ตอนนี้พี่โสดอยู่รึเปล่าครับ"  ผมเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นพี่ภูกินจนหมดแล้ว  ต้องถามสถานะพี่มันก่อนครับ  ถึงจะสืบมาแล้วแต่ก็ขอชัวร์ไว้ดีกว่า แต่เท่าที่ผ่านมาหลายเดือนที่ผมคอยส่งข้าวส่งน้ำ ก็ไม่เคยเห็นพี่มันควงใครเกินสามวัน  ทำให้ผมตีความเอาเองว่าพี่มันโสด

"แล้วปันคิดว่าไงล่ะ ?"  พี่มันตอบคำถามด้วยคำถาม ว้อยยยยยยย  เล่นตัวนักนะ

"คิดว่ายังไม่มีแต่อยากฟังจากปากพี่มากกว่า ปันไม่อยากคิดไปเองอะครับ"

"แล้วปันอยากรู้ไปทำไมล่ะ"  ยังครับพี่มันยังไม่ตอบแถมยังมาถามผมกลับอีก

"คำตอบผมขึ้นอยู่กับคำตอบที่พี่จะตอบผมครับ"  ผมไม่ยอมแพ้หรอก  กวนมากวนกลับไม่โกงครับ

"ฮะๆๆ พี่ตอบก็ได้ ตอนนี้พี่โสดครับถึงปันจะเห็นว่าพี่เดินอยู่กับใคร หรือพาใครกลับห้องด้วยไม่ได้หมายความว่าพี่คบกับคนพวกนั้นหรอกนะ"  พี่มันตอบพร้อมส่งรอยยิ้มกลับมา  รอยยิ้มแบบที่ไม่สามารถหลบสายตาไปได้  มันช่างดึงดูดและดูเหมือนจะเชื้อเชิญให้อยากขยับเข้าไปใกล้เหลือเกิน  ก่อนที่สติผมจะหลุดไปเพียงเพราะว่าพี่มันยิ้มให้  ผมก็ดึงสติตัวเองกลับมาซะก่อน

"แล้วพี่รู้มั๊ยครับว่าทำไมผมถึงคอยส่งข้าวส่งน้ำและพยายามไปเจอหน้าพี่อยู่ทุกวัน ตลอดเวลาหลายเดือนนี้"

"หึหึ คิดว่าพี่โง่หรอปัน  ทำไมจะไม่รู้ล่ะว่าปันน่ะชอบพี่"

"พี่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ล่ะ ล่ะ แล้วพี่ไม่รังเกียจเหรอ"

"อืมมม  ก็คงตั้งแต่ปันทำข้าวกล่องให้พี่มั้ง  ผู้ชายทำข้าวกล่องให้กัน  มันแปลกๆว่ามั๊ย  เป็นใครก็คิดอยู่แล้วแถมปันยังหน้าแดงเวลาพี่ยิ้มให้อีก  ส่วนรังเกียจมั๊ย  ก็ไม่นะ  ปันอาจจะไม่รู้พี่น่ะไม่ได้คบแค่ผู้หญิงหรอก และปันไม่ได้เข้าหาพี่แบบน่ากลัว  แถมฝีมือทำข้าวกล่องก็อร่อยจนพี่ปฏิเสธไม่ลงเลยล่ะ"

"ขอบคุณนะครับยอมให้ผมได้เข้ามาทำความรู้จักพี่ผมน่ะ  แค่รู้ว่าพี่ไม่รังเกียจก็ดีใจมากแล้ว "

"ถ้างั้นพี่ขอถามปันได้มั๊ยทำไมถึงชอบพี่ละ  เพราะหน้าตารึเปล่า"  พี่มันถามพร้อมสบตาผมพี่ภูคงคิดว่าผมก็คงหลงใหลรูปร่างหน้าตาของพี่มันไม่ต่างจากคนอื่นๆ

"ปันไม่ปฏิเสธหรอกนะ  ว่าชอบหน้าตาพี่เป็นอันดับแรก  ก็มันเป็นสิ่งแรกที่เราจะเห็นได้จากคนๆนึง  แล้วใช้สิ่งนั้นตัดสินใจว่าอยากจะทำความรู้จักเค้าต่อไม่ใช่เหรอครับ  แต่พอได้มาทำความรู้จักได้พูดคุยกับพี่ภูมากขึ้น  ปันว่าพี่เป็นคนดี  พี่ไม่ตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอก  ก็ถ้าเป็นคนอื่นผมอาจจะโดนเตะไปแล้วก็ได้ที่มาป้วนเปี้ยนใกล้ตัวแบบนี้  และพี่ก็มีน้ำใจ  หลายครั้งที่ปันเห็นพี่ช่วยเหลือคนอื่น  โดยที่เค้าไม่ได้ร้องขอ  ปันเคยเห็นพี่ช่วยป้าแม่บ้านที่โรงอาหารยกจานที่ใช้แล้วไปเก็บ  เห็นพี่ช่วยลุงภารโรงเข็นรถที่จอดขวางทางทั้งที่บางคนเดินผ่านไปด้วยซ้ำ  แต่พี่ก็จะยื่นมือไปช่วยทุกครั้งที่ทำได้  ภาพลักษณ์พี่อาจจะดูเอื้อมไม่ถึง  แต่การกระทำของพี่มันดูราวกับว่าพี่ก็เป็นคนธรรมดาที่มีน้ำใจมากๆคนนึง  และทุกอย่างๆที่เป็นพี่มันทำให้ปันบอกได้เต็มปากว่า  ปันชอบพี่ภูจริงๆนะครับ"

พี่ภูดูอึ้งเมื่อได้ฟังที่ผมบอก  นั้นคือความรู้สึกจริงๆของผมที่ไม่เคยได้บอกใคร แม้แต่ไอ้เพื่อนสนิทสามคนนั้น  พวกมันคงคิดว่าผมหลงเพียงรูปลักษณ์ภายนอกของพี่มันแต่ผมไม่เคยได้บอกไป  ว่าจริงๆแล้วชอบพี่ภูเพราะอะไร  ผมไม่ได้อยากให้คนอื่นได้รู้  นอกจากคนตรงหน้าเท่านั้น  และตอนนี้เค้าก็ได้รับรู้ความรู้สึกของผมแล้ว  แต่ผมไม่อยากรีบร้อน  ร้องขอให้พี่มันตอบกลับความรู้สึกที่ผมให้ไป  แค่วันนี้ได้รู้ว่าพี่ภูก็รับรู้ถึงความพยายามที่ผมส่งไป เท่านี้ก็ดีใจมากแล้วครับ