สำหรับพี่...ยินดีครับ

 

PunxPun : ดีครับพี่ภู  ปันเองนะครับ

 

PiPhu: ปันไหนครับ ?

 

PunxPun : T^T ปัน รุ่นน้องพี่บาสที่เมื่อวานพี่มาส่งผมที่หออะครับ

 

PiPhu: อ่อปััน โทษทีนะ มีอะไรรึเปล่า

                                                        

                                                                PunxPun: คือที่ผมบอกไว้เมื่อวานว่าจะเลี้ยงข้าวตอบแทนที่พี่มาส่งอะครับ ผมอยากถามพี่ภูว่าว่างวันไหนบ้างครับ

 

PiPhu: ไม่ต้องลำบากก็ได้ปัน ยังไงก็ทางผ่านคอนโดพี่อยู่แล้ว

 

                    PunxPun : ไม่ลำบากเลยครับ ผมรบกวนพี่มาสองครั้งแล้ว ให้ผมเลี้ยงเถอะนะครับ

                                                             
PiPhu : งั้นก็ตามใจ แต่พี่บอกไว้ก่อนเลยนะ ว่าพี่กินจุ

 PunxPun : เพื่อพี่ภู หมดตัวผมก็ยอมคร้าบ ^^

หลังจากที่ผมรวบรวมความกล้าทักพี่ภูไป  ถึงจะแอบเฟลนิดหน่อยที่พี่ภูจำผมไม่ได้  แต่ผมก็ไม่ยอมแพ้ตื้อจนพี่ภูตอบตกลง  ยอมให้ผมเลี้ยงข้าวตอบแทน  แต่พี่ภูบอกว่าช่วงนี้มีทำรายงานกลุ่มออกไปไหนนานไม่ได้  เลยให้ผมไปเลี้ยงข้าวที่โรงอาหารก็พอ  สงสัยกลัวผมไม่มีตังค์เลี้ยงแน่ๆเลยอะ ดีจัง พี่ภูเค้าเป็นห่วงผมใช่มั๊ยครับทุกคนนนน

"พวกมึงๆวันนี้เราไปกินข้าวที่โรงอาหารนะ  กุนัดพี่ภูไว้อะ  ว่าจะเลี้ยงข้าวเค้า" ผมหันไปบอกเพื่อนๆตอนกำลังเก็บของลงกระเป๋า  เพราะปกติเราจะไปกินแถวหน้ามอกัน  พวกมันหันมายิ้มล้อเลียน ก่อนที่กันต์จะเอ่ยแซว

"แหมมม  เลี้ยงแต่พี่ภู  ไม่คิดจะเลี้ยงพวกกุมั่งรึไง  เดี๋ยวนี้หัดเห็นผู้ดีกว่าเพื่อนนะมึง"

"ใช่ๆ เมื่อคืนก็ทีนึงแล้ว  หนีเพื่อนกลับไปกะผู้ชาย  เดี๋ยวนี้มึงหัดไวไฟนะน้องปัน"  พอกันต์เริ่มแอซก็ตามน้ำทันที  หึหึ  ได้ทีกัดกุกันใหญ่เลยนะ

"เออๆ กุเลี้ยงพวกมึงด้วยก็ได้  ถือซะว่าไถ่โทษเรื่องเมื่อคืน  แค่กุกลับก่อน  แซะซะเหมือนกุไปนั่งขี้บนหัวพวกมึง ดูธารสิไม่เห็นจะว่าไรซักคำ  แล้วอีกอย่างก็โอกาสมาซะขนาดนั้น  ใครไม่คว้าไว้ก็โง่ป่ะวะ  คนที่ชอบเอ่ยปากว่าจะไปส่งทั้งทีอะ  แล้วก็รีบลุกเร็วๆเลยพวกมึงอะ เดี๋ยวพี่ภูเค้าจะคอยนาน" ใช่ครับ  ไอ้สองคู่หูมันเอาเรื่องเมื่อวานมาแซะผมตั้งแต่เช้าแล้ว  แซะจนผมสงสัยว่าต้องไปบวชชดใช้ความผิดให้รึเปล่า  ผิดกับธารรายนั้นนอกจากไม่แซะแล้วยังดูเงียบๆ  หรือธารจะโกรธผมที่แอบกลับก่อนเหมือนกัน  แต่แค่แสดงออกต่างจากไอ้สองคนนั้น

"เราเลี้ยงธารด้วยนะขอโทษเรื่องเมื่อวานด้วย  ที่เราแอบกลับก่อน อย่าโกรธเราเลยน้าาาา"  ผมหันไปหาธาร  ก่อนเริ่มเกาะแขนเดินไปด้วย  ต้องอ้อนมันหน่อยครับ  เผื่อมันจะหายโกรธ  ที่ต้องเกาะแขนเพราะว่าเวลาผมทำแบบนี้กับป๊ะป๊าทีไร ขออะไรเห็นป๊ะป๊าให้ทุกที

"เราไม่ได้โกรธหรอกแค่เป็นห่วงน่ะ วันหลังถ้าอยากกลับก็บอกเรา  เราจะพากลับเอง"  ธารพูดก่อนเริ่มยิ้มออกมาทีละนิด  เมื่อผมเอาหัวถูต้นแขนมันไปมา

"ไอ้ธารโกรธละทำเป็นอ้อน  ทีพวกกุพูดนิดพูดหน่อยทำจะแดกหัว  สองมาตรฐานจริงๆเว้ย"  แอซยังไม่วายหันมากัดผม  แต่เอาจริงๆผมก็รู้ว่าการแสดงออกของผมต่อสองคู่หูกับธารไม่เหมือนกัน  กับไอ้สองคนนั้นน่ะ  พูดมึงกูกันไม่ได้อายปาก จะกัดจะแซะกันแค่ไหนก็ได้ แต่กับธารมันไม่พูดกูมึงกับผม แถมดูแลเอาใจใส่ซะเหมือนเป็นพี่ชาย  ผมเลยชอบอ้อนมันน่ะครับ

พอเดินมาถึงโรงอาหารเราก็หาที่ว่างนั่งกัน  รอไม่ถึงห้านาทีก็เห็นพี่ภูกับเพื่อนๆเดินตรงมานั่งที่โต๊ะใกล้ๆกัน เห็นแบบนั้นผมเลยตรงเข้าไปทักพี่ภู

"หวัดดีครับพี่ภูนึกว่าพี่ภูจะเบี้ยวผมซะแล้ว"

"หวัดดีปัน มีเจ้ามือเลี้ยงทั้งทีพี่จะเบี้ยวได้ไงล่ะครับ" โอ๊ยยย หัวใจไอ้ปันจะวาย พี่ภูยิ้มให้แถมพูดครับกับผมด้วย

"ปันไปซื้อข้าวกันได้รึยัง  เราหิวแล้ว"  แล้วเสียงที่ปลุกให้ผมตื่นจากภวังค์ก็ดังขึ้น  อ่าาา  ธารเพื่อนรักอย่าเพิ่งขัดจังหวะได้มั๊ยคร้าบบบ

"งั้นไปซื้อข้าวกันเลยนะครับพี่ภูอยากกินอะไร  เลือกได้เต็มที่เลยนะครับ  ผมเลี้ยงไม่อั้น"  ผมหันไปพูดก่อนยิ้นหวานให้คนตัวสูง  ก่อนจะพากันเดินไปสั่งข้าว 

และผมก็ต้องแปลกใจอีกครั้ง  เมื่อเห็นพี่ภูวางจานข้าวแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้ามผม  แทนที่จะกลับไปนั่งกับเพื่อนๆตัวเอง  ถึงจะแอบหวังไว้นิดๆว่าจะได้นั่งกินข้าวด้วยกัน  แต่พอเห็นเค้าเดินมากับเพื่อนๆก็ต้องมีเผื่อใจกันบ้าง  แค่พี่เค้ายอมให้ผมเลี้ยงก็ดีแค่ไหนแล้ว

"อ้าว ภูทำไมมานั่งตรงนี้ละคะ  ตรงโต๊ะเราว่างอยู่นะ  ไปนั่งด้วยกันดีกว่ามั้ง"  เพื่อนผู้หญิงพี่มันเดินเข้ามาหา  พร้อมชวนกลับไปนั่งที่โต๊ะด้วยกันแค่ชวนธรรมดาก็ได้มั๊ย  ทำไมต้องมองผมด้วยสายตาเหยียดๆด้วยอะ  แต่พอเห็นไอ้หน้าหล่อสามคน  กลับเปลี่ยนสายตาเป็นหยาดเยิ้มทันที

"ไม่ดีกว่าเราอยากนั่งตรงนี้น่ะ  ขอบใจที่ชวนนะ"  พี่ภูมันปฏิเสธพร้อมส่งยิ้มให้คนชวน  หึหึ ป้าได้ยินแล้วใช่มั๊ยพี่ภูเค้าเลือกผมเว้ยยยย  เค้าอยากนั่งกับผม

"งั้นก็ตามใจภูค่ะ  แต่ถ้าเปลี่ยนใจก็ไปหาเราที่โต๊ะได้นะคะ"  ยัยป้าทิ้งท้ายก่อนจะเดินกลับไปอย่างเสียไม่ได้

"ช่วงนี้เรียนเป็นยังบ้าง หนักมั๊ยปัน"

"หนักนิดนึงอะครับแต่ก็สนุกดี" หลังจากป้าหน้างิ้วเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะตัวเองพี่มันเริ่มชวนผมคุยครับ   >________<

"ไงก็สู้ๆนะพี่เป็นกำลังใจให้  ยิ่งปีสูงขึ้นยิ่งเรียนกว่านี้อีก  ถ้าเครียดออกไปเปิดหูเปิดตาแบบเมื่อคืนอีกก็ได้นะ"  โหย  เป็นกำลังใจอย่างเดียวหรอนุ้งปันอยากให้พี่เป็นแฟนด้วยอ่าาาาาาาาาา

"คะ ครับ แล้วถ้าวันไหนผมอยากออกไปเที่ยวอีก ผมไลน์หาพี่ได้มั๊ยครับ"

"เอาสิ  ไปกันเยอะๆสนุกดีนะ"  ผมหาข้ออ้างไลน์ไปหาพี่มันได้แล้วครับ  แถมยังมีโอกาสไปเจอพี่มันได้บ่อยๆอีก  ถึงจะไม่ค่อยชอบที่แบบนั้น  แต่อยากได้เค้า(เป็นแฟน)นิครับ  ต้องเอาหน้าไปเจอพี่มันบ่อยๆหน่อย

"โอ๊ยไอ้แอซกุก็อยากได้กำลังใจมั่งอะ  ต้องทำไงดีวะ  ถึงจะมีคนเป็นกำลังใจให้"

"'โธ่เพื่อน พวกเรามันน่าสงสารไม่มีคนสนใจ เรามาเป็นกำลังใจให้กันและกันแทนแล้วกันนะ"  คู่หูมหาประลัยมันเอ่ยแซวผมกับพี่ภูครับ  ชิส์ฝากไว้ก่อนเหอะมึง  ผมคาดโทษพวกมันไว้ในใจก่อนหันไปถลึงตาให้  แต่ก็ไม่รู้ว่าพวกมันจะเห็นรึเปล่า  เพราะแว่นอันใหญ่มันครอบหน้าผมไว้อยู่

"ฮ่าๆๆ พวกเรานี่ตลกดีนะ งั้นพี่เป็นกำลังใจให้ทุกคนเลยละกัน"  หลังจากกินไปคุยไปสักพัก  ดูไอ้สองคู่หูดูจะเข้ากับพี่ภูได้ดี  ยิ่งเป็นเพื่อนลุงรหัสไอ้กันต์แล้ว  แถมขาเที่ยวเหมือนกันยิ่งคุยกันถูกคอเข้าไปใหญ่  ส่วนธารกลับนิ่งไม่ค่อยจะร่วมวงคุยเท่าไหร่  นอกจากฟังเงียบๆมากกว่า  และแล้วก็ถึงเวลาที่ต้องแยกกัน  ผมอยากชวนพี่ภูอยู่ต่ออีกนิด  แต่พี่ภูบอกว่ายังต้องกลับไปทำโปรเจคกับเพื่อนต่อเลยไม่กล้ารั้งไว้ฮะ  แต่ก่อนพี่มันจะไปขอไอ้ปันลองหยอดอีกนิดแล้วกัน

"เอ่อ พี่ภูครับ ถ้าไงมากินข้าวด้วยกันทุกวันก็ได้นะครับ ผมเต็มใจเลี้ยง"

"ฮะๆ  เห็นแบบนี้  ไม่คิดว่าจะเป็นสายเปย์นะเรา  แต่พี่ไม่รบกวนดีกว่า  กลัวปันจะหมดตัวเอาน่ะ เอาไว้วันไหนพี่ไม่มีเพื่อนกินข้าวจะขอมานั่งด้วย  ไม่รังเกียจใช่มั๊ย"

"ไม่รังเกียจเลยครับ สำหรับพี่ภู ผมยินดีเสมอ"

ผมตอบพร้อมยิ้นหวานให้พี่มันสุดฤทธิ์ หึหึ แค่นี้ก็ยังดีไว้ค่อยหาทางรุกพี่มันไปเรื่อยๆ  คิดการใหญ่ใจต้องนิ่งครับ

PS.1 : ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ (หายไปสองวันเก๊าขอโทษ)