ถูกที่  ผิดเวลา

Part' ธาร

"ลองเป็นดูมั๊ยล่ะ  จะได้รู้ว่าเราดีได้ถึงขนาดไหน" 

"หะ !? "

"ฮะๆ  เราล้อเล่น"  เอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะกลับไปให้คนที่สูงน้อยกว่าตรงหน้า  ก่อนจะขอตัวกลับห้องไปสงบจิตใจ หึ  เป็นไงละมึง  รู้อยู่แล้วว่าปันมันไม่ได้คิดอะไรด้วย  ยังจะพูดให้ตัวเองช้ำใจเล่นซะงั้น 
แนะนำตัวหน่อยแล้วกัน  ผมชื่อธาร  ธารา  วงศ์วรยะสกุล  เพื่อนไอ้เด็กเนิร์ดน่ารักคนนั้น  ขีดเส้นใต้คำว่าเพื่อนตัวหนาๆไปเลยครับ  พยายามสะกดจิตตัวเองให้ท่องคำนี้ให้ขึ้นใจอยู่ทุกวัน  เพราะปันจำกัดสถานะให้ผมอยู่แค่นั้น  ดูแลเอาใจใส่ทุกอย่าง  ยิ่งดีเท่าไหร่มันก็สนิทใจกับผมมากเท่านั้น  จนมันเล่าว่าไปแอบชอบรุ่นพี่สุดหล่อคนดังของมหาลัยให้ฟัง  ผมนี้อึ้งไปเลยครับ  กะตีเนียนทำตัวเป็นเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ  แล้วค่อยๆจีบมันไปเรื่อยๆ  เป็นไงละ  เนียนจนมันไม่เอะใจเลย  แต่ถึงจะรู้ว่าปัันมีคนที่ชอบแล้ว  ก็ไม่ได้ทำให้ผมเลิกทำดีกับมันหรอกนะครับ  แค่ได้อยู่ใกล้ๆ  ได้ดูแลมันไปอย่างนี้ผมก็มีความสุขแล้ว  แม้จะมีบางครั้งที่อยากจะบอกความรู้สึกให้ปันได้รับรู้บ้างก็ตาม  อย่างเช่นวันนี้เป็นต้น  เกือบจะล้ำเส้นไปซะแล้วไอ้ธารเอ้ยยย


"ธารๆ  ลองชิมนี่ดูสิ  อ้ามเร็วๆ อ้าม" มันคงจะดีถ้าประโยคถัดไปไม่ตามด้วยอะนะ

"ใช้ได้รึเปล่า  เราว่าจะทำไปให้พี่ภูกินน่ะ" และ

"ธารๆ  เราได้เทียนหอมมา  ลองเอาไปจุดก่อนนอนดูสิ  มันช่วยให้หลับสบายนะ  เราซื้อให้พี่ภูใช้แล้วพี่เค้าบอกว่าดี  เราเลยซื้อมาเผื่อ"

"ธารๆ ป๊ะป๋าเราไปญี่ปุ่น  ซื้อหนมมาฝากเต็มเลย  ธารช่วยเรากินด้วยนะ  เราแบ่งไปให้พี่ภูแล้วยังเยอะอยู่เลย"
 

ความใจดีมากมายที่ปันมี  เป็นสิ่งที่ทำให้ผมมีความรู้สึกดีกับมัน  แม้สิ่งเหล่านั้นมันจะให้เป็นผลพลอยได้มาจากสิ่งที่มันทำให้กับพี่ภูก็เถอะ



"มึงไม่คิดจะบอกมันจริงๆเหรอวะ"  เสียงจากไอ้ฝรั่งถามผมขณะที่เรามานั่งอ่านหนังสือทีี่หอสมุด

"เรื่อง ?"  ถามมันไปงั้นแหละ  ทั้งๆที่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร

"อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่อง  พวกกูรู้ว่ามึงรู้ว่าหมายถึงเรื่องอะไร"  ครับ  "พวกมัน" ทั้งสองคนต้องดูออกอยู่แล้วว่าผมน่ะคิดยังไงกับปัน  เพราะการกระทำที่ผมแสดงออกระหว่างพวกมันกับปันนั้นแตกต่างกันมาก ยกเว้น "เจ้าตัว" นั้นแหละ  ที่ใสซื่อจนไม่ได้รู้เรื่องอะไรเอาซะเลย

"บอกไปแล้วมันจะมีอะไรดี  นอกจากมันจะขีดเส้นคำว่าเพื่อนให้ชัดเจนไปอีก  เผลอๆอาจจะไม่กล้าเข้าใกล้กูเหมือนเดิม"

"มึงเลยจะทำตัวเป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วงไปงี้เหรอวะ"  กันต์ถามขึ้นมาบ้างขณะเหลือบตามองปันที่กำลังเขย่งหยิบหนังสือที่ชั้นห่างจากโต๊ะที่เรานั่งพอสมควร

"มึงบอกว่าไอ้ธารเป็นมดแดงก็ไม่ถูก  อย่างมันจะไปกันท่าใครได้วะ  นอกจากงอนไปไอ้ปันไปวันๆเวลาที่เห็นไอ้ปันมันสนใจพี่ภูมากๆเข้า"  บางทีก็สงสัยว่าฝรั่งอย่างมันเข้าใจสุภาษิตไทยได้ยังไง  แต่ก็ถูกอย่างที่ไอ้แอชพูด  ผมทำได้แค่งอนปันเท่านั้น  อันที่จริงก็ไม่ได้อยากทำตัวง้องแง้งน่ารำคาญหรอกนะครับ  แค่ชอบเวลาที่มันเข้ามาง้อ  ยิ่งตอนที่มันเอาหัวมาถูๆแขนนะ  ผมแทบจะทนไม่ไหวกับความน่ารักของมันเลย

"กูยังมีความสุขกับสิ่งที่เป็นในตอนนี้  แค่มันยังยิ้ม  ยังมีความสุขอยู่  กูไม่สนหรอกว่ารอยยิ้มนั้นมันมีให้ใคร  แต่ถ้าวันไหนที่ใครหรืออะไรก็ตามทำให้รอยยิ้มของปันหายไป  กูไม่ยอมอยู่เฉยๆแน่"


ความรู้สึกที่ผมมีต่อปันแม้มันจะถูกที่  ถูกคน  แต่มันไม่ถูกเวลา  ผมไม่อยากจะรีบร้อนบอกความในใจออกไปให้ปันได้รับรู้  เพราะในตอนนี้คนที่ทำให้ปันมีความสุขได้นั้น  มันไม่ใช่ผม  เวลานี้มันยังไม่ใช่ที่ของผม  เพราะงั้น  แค่ได้อยู่ใกล้ๆ  ได้ดูแลมันไปเรื่อยๆแบบนี้  ผมก็มีความสุขแล้ว...






PS. เก๊ากลับมาแล้วทุกคน  ฮืออออ  รู้สึกผิดจริงจังที่อยู่ๆก็หายเงียบไป  หายไปเกือบๆจะ 6 เดือนเลยอะ
ทั้งเรื่องงานและเรื่องอารมณ์ส่วนตัวที่ไม่ค่อยจะคงที่  หายไปนานแล้วยังสั้นอีก ฮืออออ  หวังว่าจะยังมีคนเข้ามาอ่านอยู่นะ T_T  /กอดทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ