ก็อดพูดไม่ได้ว่าครึ่งปีแล้วจนถึงตอนนี้เป็นช่วงที่ชีพจรลงเท้ามากๆ ทั้งเดินทาง ทั้งท่องเที่ยว แต่เคยได้ยินคำว่า Travelling is the powerful healer ไหม เนื่องจากปีที่แล้วหลายๆอย่างเปลี่ยนแปลงในทิศทางที่เราไม่ค่อยต้องการ เลยเฮิร์ทๆนิดหน่อย

ท่องเที่ยวบ่อยๆซะเลย จะได้ไม่คิดมาก : ) 

ดังนั้นตอนนี้ก็เลยได้ท่องเที่ยวอีกรอบ แต่เปลี่ยนจากท่องเที่ยวอย่างเดียวมาเป็นการทำงานไปด้วย

ประกอบกับ มันมีช่วงว่างระหว่างที่กำลังจะรอเรียนปริญญาโท ก็เลยลองทำตรงนี้ดูแล้วค่อยกลับไทย  

เรามาในฐานะคนดูแลนักเรียนไทยและการจัดการต่างๆของโรงเรียนสอนภาษาที่เซบูเนี้ยละ 

วันแรกที่เข้าสู่เมืองเซบู เดินทางจากสุวรรณภูมิไฟล์ทดึกเพื่อตั้งใจว่าจะมาถึงที่โรงเรียนวันศุกร์เช้า 

จะได้มีเวลานู่นทำนี่หลายอย่าง แต่การตัดสินใจในครั้งนี้ผิดถนัด...เพราะเป็นวันศุกร์ที่โรงเรียนค่อนข้างยุ่งมากเลยแหละ ยุ่งจนเกรงใจหัวหน้าที่สอนงานเรา แถมสอนแบบจัดหนัก นี่ทั้งจดทั้งจำรายละเอียดแทบไม่ทัน

คือคิดไว้แล้วว่ามันอาจจะไม่ได้สุขสบายเหมือนตอนไปเรียนหรือท่องเที่ยวที่อื่น แต่คิดไว้ตั้งแต่ตอนตัดสินใจรับงานแล้วว่าเราจะลองมาหาประสบการณ์ต่างบ้านต่างเมืองดู 

ลองดูสิว่าจะอยู่ได้ไหม... แต่กฏระเบียบของโรงเรียนเยอะจริงนะ 

คงด้วยความที่ว่ามันอาจจะเป็นประเทศที่มีอันตรายบ่อย? กฏระเบียบเลยถูกออกแบบมาเพื่อความปลอดภัย รักษาชีวิตและทรัพย์สินของนักเรียนไว้ทั้งสิ้น ซึ่งเราต้องจำไอ่กฏทั้งหลายเหล่านี้ไปบอกนักเรียนอีกทีนึง 

ตอนมาถึงเซบูครั้งแรก อเมซิ่งนะ เพราะสนามบินบ้านเค้าเป็นหน้าเป็นตาได้เลยละ แถมตอนที่เดินเข้าตม. เจ้าหน้าที่ยังถามเลยนึกว่าเป็นคนฟิลิปปินส์ที่เดินเข้าผิดช่องซะอีก พอลงมารอกระเป๋า พนักงานก็มาถามเป็นภาษาตากาลอคอีก เอาเข้าไป  แต่คนที่นี้เค้า nice นะ ยิ้มง่าย คุยกับคนแปลกหน้าได้แบบไม่เกร็ง แต่ในจุดนี้ก็ดี เวลาเดินไปไหนจะได้ไม่เหมือนคนต่างชาติมาก เพราะที่นี่เค้าลือชื่อว่าถ้าเดินคนเดียวอาจจะมีคนเดินมาขอเงินเรา ทางที่ดีทำตัวกลมกลืนไว้ดีกว่า ยิ่งมาคนเดียวแล้วด้วย 

วันนี้จบวันแบบงงๆ เพราะเรียนงานเร็วมาก แถมมีนักเรียนมาเพิ่มอีก 5 คนวันจันทร์นี้ 

ซึ่งถามถึงความพร้อมของเรามีมั้ย ตอนนี้ยังไม่มี เด็กๆรอก่อนนะ เดี๋ยววันสุดสัปดาห์นี้จะซ้อมบทพูดต้อนรับนักเรียนให้ค่ะ แต่ก็พอรู้ภาพรวมของโรงเรียนคร่าวๆแล้วว่าละ ด้วยความที่โรงเรียนทำเหมือนระบบของเกาหลี พวกเรื่องกฏต่างๆก็จะเข้มงวด อยู่ไปอยู่มาเหมือนโรงเรียนประจำเหมือนกัน 

เอาละ...แรกๆอาจจะต้องปรับตัวอีกมาก เดี๋ยวพอรู้แล้วว่าแต่ละวันต้องทำงานทำการอะไรบ้างก็น่าจะชิน  

see you then.

S. 

ปล. เมื่อสองทุ่มของวันก่อนยังนั่งเคี้ยวแหนมเนืองอยู่แถวกรุงเทพอยู่เลย 

สองทุ่มของวันนี้มานั่งเขียนตารางรถรับ-ส่งนักเรียนอยู่ที่เซบูซะแล้ว