เสียงลั่นไกปืนดังสนั่นไปทั่วผืนป่า
เหล่านกพากันแตกรังจนใบไม้สั่นไหว
สัตว์อื่นๆ พากันวิ่งหนีเอาชีวิตรอดจากเงื้อมือของผู้รุกราน
ผมติดสอยห้อยตามพ่อเข้าป่ามาตั้งแต่จำความได้ ไม่เคยมีสักครั้งที่จะรู้สึกหดหู่ใจเท่าครั้งนี้
พลายงามตรงหน้านอนหายใจโรยริน ถัดไปมีร่างเสือดำสลบแน่นิ่งอยู่ไม่ไกล
นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นพ่อลั่นไก และเป็นครั้งแรกที่เห็นสายตาเลือดเย็นจากบุรุษตรงหน้า พ่อบอกกับผมว่า การเข้าป่าครั้งนี่จะทำให้เราสบายไปอีกหลายปี
มือหยาบกร้านของพ่อเลื่อยงาคู่สวยออกอย่างคล่องแคล่วและพริ้วไหว ราวกับว่าเขาได้ใช้เวลาทั้งชีวิตฝึกปรือมาอย่างดี
'ผมไม่เอาด้วย'
'ไม่เอาด้วยก็เรื่องของเอ็ง เงินเยอะขนาดนี้จะไม่สนได้หรือวะ'
'สัตว์ทุกตัวรักชีวิต ไม่ต่างจากมนุษย์'
ผมหันหลังให้และเดินจากมา
'เอ็งไม่ทำ แล้วจะเอาเงินที่ไหนไปเลี้ยงลูกเลี้ยงเมีย ลำพังเงินเก็บของป่ามันพอยาไส้เรอะ'
ผมชะงัก นึกถึงลูกสาววัยสองเดือนที่นอนรอการรักษาจากโรคหัวใจที่เกาะกินชีวิตน้อยๆ ของเธอ เสียงร้องไห้ระทมของผู้เป็นแม่คลอเคล้าไปกับเสียงกรีดร้องแสนทรมานของเด็กทารกแว่วเข้ามาในหู
สัตว์ทุกตัวรักชีวิต
ผมกลับหลังหัน รับปืนจากผู้เป็นพ่อ ก่อนจะเล็งไปยังเสือที่อยู่ตรงหน้า
'รีบไปเถอะพ่อ นายรอเราอยู่'
ผมเองก็รักชีวิตเฉกเช่นเดียวกับสัตว์เหล่านั้น
'
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in