เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
#Fictoberinvisible me
Forest #Fictober
  • เสียงลั่นไกปืนดังสนั่นไปทั่วผืนป่า
    เหล่านกพากันแตกรังจนใบไม้สั่นไหว
    สัตว์อื่นๆ พากันวิ่งหนีเอาชีวิตรอดจากเงื้อมือของผู้รุกราน

    ผมติดสอยห้อยตามพ่อเข้าป่ามาตั้งแต่จำความได้ ไม่เคยมีสักครั้งที่จะรู้สึกหดหู่ใจเท่าครั้งนี้ 
    พลายงามตรงหน้านอนหายใจโรยริน ถัดไปมีร่างเสือดำสลบแน่นิ่งอยู่ไม่ไกล

    นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นพ่อลั่นไก และเป็นครั้งแรกที่เห็นสายตาเลือดเย็นจากบุรุษ​ตรงหน้า พ่อบอกกับผมว่า การเข้าป่าครั้งนี่จะทำให้เราสบายไปอีกหลายปี

    มือหยาบกร้านของพ่อเลื่อยงาคู่สวยออกอย่างคล่องแคล่วและพริ้วไหว ราวกับว่าเขาได้ใช้เวลาทั้งชีวิตฝึกปรือมาอย่างดี

    'ผมไม่เอาด้วย'
    'ไม่เอาด้วยก็เรื่องของเอ็ง เงินเยอะขนาดนี้จะไม่สนได้หรือวะ'
    'สัตว์ทุกตัวรักชีวิต ไม่ต่างจากมนุษย์'​
    ผมหันหลังให้และเดินจากมา
    'เอ็งไม่ทำ แล้วจะเอาเงินที่ไหนไปเลี้ยงลูกเลี้ยงเมีย ลำพังเงินเก็บของป่ามันพอยาไส้เรอะ'

    ผมชะงัก นึกถึงลูกสาววัยสองเดือนที่นอนรอการรักษาจากโรคหัวใจที่เกาะกินชีวิตน้อยๆ ของเธอ เสียงร้องไห้ระทมของผู้เป็นแม่คลอเคล้าไปกับเสียงกรีดร้องแสนทรมานของเด็กทารกแว่วเข้ามาในหู

    สัตว์ทุกตัวรักชีวิต

    ผมกลับหลังหัน รับปืนจากผู้เป็นพ่อ ก่อนจะเล็งไปยังเสือที่อยู่ตรงหน้า

    '​รีบไปเถอะพ่อ นายรอเราอยู่'​

    ผมเองก็รักชีวิตเฉกเช่นเดียวกับสัตว์เหล่านั้น



    '
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in