“แค่นี้เอง กลัวอะไรวะ” เพื่อนพูดใส่โยชิกิหลังเขาปฏิเสธที่จะไปเดินสำรวจป่าข้างโรงแรม

“แต่ผมไม่อยากไปนี่นา” โยชิกิส่ายหัว “เนี่ย ก็มีพวกฉันอยู่ทั้งคน” เพื่อนคนนั้นชี้ไปรอบ ๆ ซึ่งเป็นก๊วนเพื่อนกลุ่มเดียวกันอีกสามคน จนสุดท้ายโยชิกิยอมโดนลากไปกับพวกเขา

พวกเขาย่องออกจากโรงแรมอย่างเงียบ ๆ มีเพียงแค่มือถือและไฟฉายคนละกระบอกติดตัวกันไป

“นี่ พวกเราเดินออกมาไกลจากโรงแรมเท่าไรแล้ว” โยชิกิถามเพื่อน “ก็คงไกลอยู่พอสมควร แต่ไม่เป็นไรหรอก ถ้ากลัวกลับไม่ถูก เราก็แค่โทรหาครู สารภาพผิดกับพวกเขาแล้วให้ตามหาเราก็จบไหม?” ในมือชูมือถือให้ดู

“แต่อยู่ในป่าลึกขนาดนี้มันจะมีสัญญาณเหรอ?”

เมื่อโยชิกิพูดอย่างนี้ ทุกคนในกลุ่มต่างเช็คมือถือของตัวเอง “ไม่มีจริง ๆ ด้วยว่ะ” 

“ทำยังไงกันดีวะ” เพื่อนในกลุ่มคนหนึ่งถามขึ้นมา อีกคนจึงเช็คเวลาจากมือถือ “อีกสี่ชม. กว่าจะเช้า”

“ผมว่าเราหาทางกลับกันเถอะนะ” เด็กหนุ่มเขย่าแขนเพื่อน “เฮ้ย ฉันว่าฉันเห็นอะไรบางอย่าง” เพื่อนชี้ไปที่พุ่มไม้ที่อยู่ไม่ห่างออกจากพวกเขามากนัก เพื่อนอีกคนหนึ่งจึงฉายไฟตรงไปที่เขาชี้ แล้วเห็นเป็นเงาดำเป็นลาง ๆ ขึ้นมา “ไอ้เหี้ย ผี!” พร้อมวิ่งหนีทันที แต่ขาโยชิกิกลับก้าวไม่ออก เขายืนค้างอยู่ตรงนั้นขณะที่เงาดำเลยใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ

โยชิกิกระโดดกอดเข้าใส่ร่างที่ปรากฏออกมาจากพุ่มไม้

“อะไรเนี่ย โทโก!”

“รุ่นพี่อันโด!?”

“พอดีว่าฉันนอนไม่หลับเลยตัดสินใจเดินออกมานอกห้อง เห็นพวกนายเดินดุ่ม ๆ ออกไปข้างนอก ฉันก็เลยตามมาน่ะ” โทโมอากิพูดหลังจากโยชิกิถามว่าทำไมเขาถึงมาที่ป่าแห่งนี้ได้

“บ้าบอ” เด็กหนุ่มพูดด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย ทำเอาอีกฝ่ายทำตัวไม่ถูก “อะไรกัน นี่ฉันกลายเป็นคนบ้าในสายตาเธอเลยเหรอ” ก่อนหัวเราะแห้ง ๆ

“รุ่นพี่อันโดไม่รู้สึกอะไรหรือไง ใส่ชุดยูกาตะเดินออกมาข้างนอกแบบนี้นะ” โยชิกิถาม

“ไม่นะ” “รุ่นพี่เป็นคนบ้าจริง ๆ ด้วย” ทำเอาโทโมอากิจุก ไม่รู้จะตอบโต้ยังไง

“ว่าแต่รุ่นพี่พอรู้ทางกลับไปโรงแรมไหม”

“เอาตามตรงไหน ไม่” ทำเอาเด็กหนุ่มทรุดลงกับพื้น เอนตัวหาต้นไม้ “แถมที่นี่ก็ไม่มีสัญญาด้วย จะทำยังไงดี” อีกฝ่ายนั่งลงข้าง ๆ กับโยชิกิ “ไม่งั้นก็รออยู่ตรงนี้แหละ” ทำเอาโยชิกิหันขวับ “แต่เราจะถูกด่ากันนะ!”

“ก็มันไม่มีทางเลือกนี่นา” โทโมอากิพูดอย่างเรียบ ๆ

หลังสิ้นประโยคนั้นไป ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีกเลย ต่างฝ่ายต่างเอนหลังบนต้นไม้ ทุกอย่างเงียบสนิทจนได้เสียงจักจั่นร้อง เวลาดูยาวนานมากขึ้น ทั้งที่ผ่านไปเพียงห้านาทีเท่านั้น  “ฉันได้ยินมาว่าเธอกลัวผีไม่ใช่เหรอ ทำไมเธอถึงได้ออกมาพร้อมกับพวกเพื่อน ๆ ล่ะ?” โทโมอากิตัดสินใจถามคำถามกับโยชิกิ หลังทนความเงียบที่เกิดขึ้นไม่ได้

“รุ่นพี่รู้ด้วยเหรอว่าผมกลัวผี?”

“ผู้ชายน่ารักแถมเก่งอย่างเธอน่ะ ใคร ๆ เขาก็พูดถึงกันทั้งนั้นแหละ เห็นว่าสลบไปเลยเหรอหลังออกมาจากบ้านผีสิง?” เด็กหนุ่มหัวเราะให้กับคำถามของรุ่นพี่ “ไม่หรอกครับ แต่ก็เกือบ ๆ” เขายิ้มตายี

“แล้วเธอรู้จักฉันด้วยเหรอ”

“ก็เหมือนกับที่รุ่นพี่รู้จักผมแหละครับ ผมก็รู้จักรุ่นพี่ผ่านที่ทุกคนคุยกัน พวกผู้หญิงเนี่ยกรี๊ดพี่หนักมาก”

“แล้วตอนนี้คิดยังไง” “ดูเป๋อมากกว่า” พวกเขาหัวเราะกับคำตอบที่ได้รับ 

....

“ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไรแล้วนะ” โยชิกิรำพึงรำพัน

“ไม่ได้เอามือถือมาเหรอ”

“พอพวกเพื่อน ๆ เขาเอามือถือมากันหมดเลยคิดว่าไม่เป็น แต่พอพวกนั้นวิ่งหนีไป ก็เลย…”

ขณะที่กำลังพูดอยู่ ได้มีแสงส่องเข้ามายังที่พวกเขาอยู่ เมื่อดวงตาปะทะกับแสงจ้าในความมืด ทำให้สายตาของพวกเขาพร่ามัว โทโมอากิเอามือป้องตาอัตโนมัติ “เจอพวกเขาแล้วครับ” เสียงที่ไม่คุ้นหูพวกเขาพูดกับคนอื่น

“นี่ พวกเธอหนีออกจากโรงแรมได้ยังไงกัน จำกฎที่บอกไม่ได้หรือไง” อีกคนที่ดูท่าจะเป็นอาจารย์พูดใส่

แล้วพวกเขาก็หัวเราะกันอีกครั้ง