“ยังไงไวน์แดงมันก็ดีกว่าไวน์ขาวล่ะนะ” อลันพูดกับคนในงาน ในมือกำลังถือแก้วไวน์อยู่

หลังจากทัวร์เสร็จสิ้นเรียบร้อย ทางวงเลยตัดสินใจจัดปาร์ตี้ฉลองให้ความสำเร็จในครั้งนี้ อลันรู้ตัวดี ไม่เขาก็เฟลทเชอร์ต้องเป็นคนขับรถพาทุกคนกลับไปพักผ่อนที่โรงแรม เลยดื่มเพียงแค่ไวน์แดงแก้วสองแก้ว ในด้านของเดฟไม่น่าเป็นห่วงอะไรมากนัก เขาเน้นมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นมากกว่าดื่ม แต่กับมาร์ติน ปริมาณไวน์ในแก้วของเขาไม่กลับไม่ลดลง หากไม่ดื่มเลยก็คือเขาเติมไวน์ตลอด ซึ่งอลันเดาว่าเป็นอย่างหลัง

“วันนี้ไปต่อกันม้าย ผับไหนก็ได้ที่ใกล้ ๆ” มาร์ตินเดินมาถามอลัน ตัวโยกไปมาเหมือนจะทรงตัวไม่อยู่

“ไม่ละ ฉันอยากกลับไปนอนเต็มอิ่มสักคืน”

“โห้ย ไม่สนุกเลย ทำตัวเป็นคนแก่ไปด้าย” มาร์ตินเงียบไปสักพัก “แต่ก็แก่จริงนี่นา”

“โอเค ฉันคิดว่านายเมามากแล้วล่ะ”

“เมาอะร้าย กินไม่กี่แก้วเอง” ก่อนมาร์ตินจะล้มลงไปกับพื้น

 .....

ความจริง อลันเลือกที่จะทิ้งมาร์ตินไว้ที่ปาร์ตี้เลยก็ได้ แต่พอเห็นสภาพหลังอีกฝ่ายหลังล้มลงไปแล้วก็ทนไม่ไหว จำต้องลากตัวเขาใส่รถแล้วขับไปส่งที่โรงแรมที่พวกเขาพักอยู่ หนักฉิบหาย ตัวก็เตี้ยกว่าเราตั้งเยอะ อลันคิดขณะลากมาร์ตินเข้าโรงแรม อลันลากตัวมาจนถึงหน้าห้องมาร์ติน เขาเช็คกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างของมาร์ติน แต่ไม่พบกุญแจห้อง อลันจึงจำใจต้องพามาร์ตินไปยังห้องตัวเอง แล้วทิ้งร่างอีกฝ่ายไว้บนเตียงนอน

ตอนนี้อลันไม่รู้สึกถึงความเมาอะไรทั้งสิ้นหลังใช้แรงไปทั้งหมดกับการพามาร์ตินมาถึงที่นี่

อลันตัดสินใจจุดบุหรี่ก่อนจะสูบมัน  “เพลา ๆ กับการดื่มบ้างนะ มาร์ท”

“ยุ่งน่า”

“ฉันพูดจริงนะมาร์ท ไม่อย่างนั้นสักวันนึงมันจะกลับทำร้ายนายเอง”

มาร์ตินพยายามลุกขึ้นจากเตียงแม้จะโซซัดโซเซอยู่บ้าง “จ้ะ พ่อคนเก่งที่สุดบนโลกใบนี้ ทุกอย่างที่นายทำแม่งเพอร์เฟคหมดแหละ” อลันเลิกคิ้ว “นายเมาขนาดนี้ยังจะหาเรื่องฉันอีกเหรอ”

ไม่ทันตั้งตัว มาร์ตินใช้มือทั้งสองข้างจับคอเสื้ออลัน “ใช่ ฉันทั้งหาเรื่องนายและอิจฉานาย” น้ำเสียงเริ่มเปลี่ยนไป “ทั้ง ๆ ที่กูเป็นคนแต่งเนื้อเพลงทั้งหมดของวง พวกแม่งเอาแต่พูดถึงมึง อลันอย่างนู้น อลันอย่างนี้… แม่งเอ้ย”

อลันแกะมือทั้งสองของมาร์ตินออกและดันตัวฝ่ายตรงข้ามให้ลงนั่งบนเตียง “เอาเป็นว่าฉันจะหาน้ำให้นายดื่มสร่างเมา แล้วเราจะถือว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น มันจะมีแค่ว่านายเมาจนหลับไปในห้องฉัน” ก่อนเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อเปิดขวดน้ำแล้วรินมันใส่แก้ว ยื่นให้กับมาร์ติน

มาร์ตินรับแก้วน้ำนั้นไว้และสาดน้ำใส่อลัน ทำเอาอลันเปียกชุ่มไปทั่วตัว

“นี่มันยั่วโมโหกันชัด ๆ” ขณะที่อีกฝ่ายหัวเราะกับท่าทีของเขา

“จะเอาใช่ไหม” อลันดึงคอเสื้อแล้วชกที่ใบหน้าเข้าให้อย่างจัง ถึงจะโดนชก มาร์ตินก็ยังหัวเราะไม่หยุด ก่อนที่เขาจะพยายามชกอลันตรงใบหน้าแต่พลาด อลันอาศัยจังหวะนี้กดตัวอีกฝ่ายให้ล้มลงกับพื้น “ต้องให้ทำแบบนี้จริง ๆ งั้นเหรอถึงจะหยุด”

มาร์ตินหัวเราะอีกครั้งนึงแล้วพูดขึ้นมาว่า“รู้ไหม อลัน เขาว่าพอคนเราเมาก็จะพูดทุกอย่างที่อยู่ในใจนะ”

“เลิกพูดอะไรไร้สาระได้แล้ว มาร์ท”

“ทั้งรักทั้งเกลียด… ชอบที่พยายามสอนคนอื่น ๆ ในวง เวลาเดียวกันก็เกลียดเหลือเกินที่นายเก่งกว่าตัวเอง”

“พอเถอะ”

“นั้นสินะ” ก่อนที่อลันจะปล่อยมือออกจากตัวมาร์ตินแล้วลุกขึ้น เพื่อให้มาร์ตินสามารถลุกขึ้นยืนได้

“ฉันต้องกลับไปห้องตัวเองใช่ไหม”

“ไม่หรอก นอนที่ห้องฉันก่อนก็ได้”

“ทำไมละ”

“กุญแจห้องนายหาย”

 .....

เมื่อถึงตอนเช้า อลันที่นอนอยู่ตรงโซฟาพบว่ามาร์ตินหายไปจากห้องแล้ว จึงออกมาจากห้องและแวะไปดูที่ห้องโถงของโรงแรม ก็พบกับทุกคนที่กำลังนั่งทานอาหารเช้ากันอยู่ อลันจึงตัดสินใจเข้าร่วมวงด้วย ก่อนเจอกับคำถามมากมายว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้นกับทั้งสอง

"ทำไมหน้านายถึงเป็นอย่างนั้นล่ะ มาร์ท" เฟลทเชอร์ถาม

“ถ้าให้ฉันเดา น่าจะได้มาช่วงที่ล้มลงในงานปาร์ตี้นั่นแหละ” มาร์ตินพูด