ความฝันนั้นมีคนที่เขาไม่ได้ฝันถึงมานานหลายปีแล้วอยู่ด้วย
โรส มอร์ตัน... หญิงสาวที่เขาเคยรัก และจากเขาไปก่อนเวลาอันควร
เป็นเจ้าของวิญญาณที่ร้องขอให้เขาช่วยหาทางปลดปล่อยเธอไปจากโลกนี้

ในความฝันนั้น โรสกลับมาอีกครั้ง กลับมาโดยไม่ได้กล่าวสิ่งใด
เขาเห็นเธอนั่งอยู่ในเวิร์กช็อปงานซ่อมเฟอร์นิเจอร์ที่พวกเขาเจอกันครั้งแรก
เธอนั่งมองเขาอยู่เงียบ ๆ ก่อนจะยิ้มให้ เมื่อเห็นว่าเขายังยืนมองเธออยู่อย่างนั้น

เกเบรียลมองเห็นวิญญาณของคนที่ตายไปแล้ว
แต่คราวนี้เขาไม่แน่ใจนักว่า เธอเป็นวิญญาณหรือเป็นแค่ความฝัน 

เขาไม่ได้ถาม และโรสไม่ได้บอก 

ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน เขายังคงคิดไม่ออกว่าควรจะพูดสิ่งใดกับเธอ
เขาไม่ได้คิดถึงเธอมานานแล้ว ไม่ได้รักเธออย่างที่เคยรักมาก่อนหน้านี้
เป็นความดีใจปนประหลาดใจที่ได้พบเธออีกครั้งมากกว่าที่จะรู้สึกโหยหา
เขาเคยสูญเสียเธอไป เขาเคยปล่อยมือจากเธอไป และเธอกลับมาหาเขาอีกครั้ง

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ เกเบรียล”
เสียงของเธอกังวานอยู่ในความฝัน ยิ้มของเธอแจ่มใสเหมือนกุหลาบฤดูร้อน
เธอยังคงเป็นโรส มอร์ตันในความทรงจำแรกในยามที่เขาพบเธอเป็นครั้งแรก
และบางเสี้ยวของความรู้สึก เธอเป็นโรสในวันที่วิญญาณของเธอถูกปลดปล่อยจากร่าง

เกเบรียลอยากจะเอ่ยตอบเธอกลับไป แต่กลับพูดไม่ออก
โรสยังคงยิ้มให้ ดวงตาของเธอที่มองเขาเต็มไปด้วยความเข้าใจ
เสียงหัวเราะเบา ๆ ของเธอทำให้เขาคิดถึงวันเก่าที่เขาเคยใช้ร่วมกับเธอ
แต่อย่างไรก็ตาม ความคิดถึงก็ยังคงเป็นแค่ความคิดถึง
เขาไม่ได้อยากหวนกลับไปในวันวานที่ผ่านมา ไม่ได้อยากได้เธอกลับคืน

“ฉันดีใจที่เธอหาสิ่งนั้นพบแล้ว”  โรสเอ่ยกับเขา

สิ่งนั้นคืออะไร เกเบรียลได้แต่ส่ายหน้าและมองตอบกลับไปยังเธอ
โรสที่ไม่เคยแก่ลงตามกาลเวลายังคงยิ้มให้เขาอยู่เช่นเดิม
เธอยิ้มราวกับว่า เขามีคำตอบที่ยังหาไม่พบอยู่ในใจอยู่แล้ว

โรสยังคงกล่าวย้ำถ้อยคำปริศนาเหล่านั้นอยู่ดังเดิม
จากนั้นภาพของเธอก็หายวับไปในวินาทีเดียวกับที่เขาสะดุ้งตื่นลืมตา

“เกิดอะไรขึ้น เกเบรียล”

เสียงหนึ่งร้องเรียกด้วยความห่วงใย
เจ้าของเสียงคือภาพแรกที่เขามองเห็นเมื่อลืมตาตื่นขึ้น 

“สแตนลีย์...” เขาพึมพำชื่อของคนที่เอ่ยเรียก

และในนาทีนั้นเอง เสียงของโรสก็แว่วดังขึ้นอีกครั้ง