จำได้ว่ายังนั่งดูซีรี่ย์จีนอยู่เลย ตอนที่นางเอกร้องเพลงงิ้วประมาณว่าพ่อไม่อยู่แล้ว เดี๋ยวนางดูแลแม่เองแล้วพ่อเข้ามาได้ยินพอดี ตลกมากขำเป็นนาทีแหน่ะขำนานมากจริงๆ 

(ไม่ได้คิดเลยว่าอีกไม่กี่นาทีตัวเองจะได้นั่งร้องไห้)

ดูอยู่สักพักก็หิวข้าว เลยคิดว่าออกไปซื้ออะไรมาไว้กิน รีบไปรีบกลับจะได้มาดูต่อ

มือก็คว้ากระเป๋าสะพายแล้วก็เงิน 100 บาท ไป ส่วนมือถือชาร์จแบตอยู่เลยไม่ได้เอาออกไปด้วย

ตอนแรกเดินอยู่ฝั่งซ้ายของถนนในซอย จะเปลี่ยนเลนไปทางขวาเพราะว่าจะได้เลี้ยวออกไปซื้อข้าวทางนั้นเลยไม่ต้องข้ามอีก มองขวามีรถมอเตอร์ไซด์สองคัน มองซ้ายไม่มีรถโอเค ทางขวารถหมดแล้วข้ามได้ คิดได้แบบนั้นก็ก้าวเลย สรุปยังมีรถอีกคันที่เราไม่เห็น... นั่นแหละจุดเริ่มต้นของ 

"การโดนรถชน"  ภาพตัดไปที่ลงไปนั่งกองกับพื้นด้วยท่าโพสอันสวยงาม

ขาขวาเหยียดตรง ขาซ้ายยกเข่าขึ้น อื้ม..ดีมากแต่โลเคชั่นเป็นกลางถนนในซอยหอนะ 

มือถือไม่พก กระเป๋าตังค์ไม่เอาลงมา บัตรประชาชนเอย บัตรนิสิตเอย อยู่บนห้องหมด

ไม่สามารถติดต่อใครได้ เยี่ยมเพิ่มความยุ่งยากเข้าไปอีก มีพี่ที่ดูแลหอเห็นเข้ามาช่วยเหลือ

เบื้องต้นก็ทำแผลสด ตรงนิ้วโป้งเท้าซ้ายแสบไม่เท่าไรเพราะเจ็บข้อเท้ามากกว่า

ไม่สามารถลงน้ำหนักที่เท้าขวาได้ ต้องโทรหาเพื่อนแน่นอนค่ะว่ายุคนี้จำอะไรไม่ได้

มีข้อมูลอะไรอยู่ในมือถือหมด จำเบอร์เพื่อนไม่ได้ จำได้แต่เบอร์แม่ อยู่คนละจังหวัดกับแม่

ไม่สามารถโทรไปหาแม่ได้แน่นอน ณ ตอนนั้น ต้องรบกวนพี่ที่หอขึ้นไปเอามือถือมาให้

ห้องรกมาก ถ้าจำกัดความของคำว่า รก มีอยู่ 10 ระดับ ห้องเรารกระดับ 9

วางของทุกอย่างพวก หนังสือ กระเป๋า เสื้อผ้า บนเตียง 6 ฟุต จนมีที่ให้นอนได้เพียงคนเดียว

ที่เหลือคือ ของกองไว้หมด กระเป๋าตังค์อยู่บนนั้น หรือเรียกได้ว่า ในกองนั้นต้องเขี่ยหาถึงจะเจอ

แน่นอนว่าพี่หอไม่มีทางเจอกระเป๋าตังค์เราอย่างแน่นอน (ไม่มีหน้ามองหน้าพี่ที่หอแล้วกับสภาพห้อง)

จึงได้แต่มือถือมา เรารีบโทรหาเพื่อนว่าโดนรถชนมีเงินติดตัวอยู่ร้อยเดียว ให้เพื่อนมาหาหน่อย

เพื่อนขี่รถป๊อป มาด้วยความเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้กว่าจะหากระเป๋า หาบัตร ก็ปาไปเกือบ 40 นาที

ถึงได้ไปโรงพยาบาลของมหาวิทยาลัย 

หลังจากนั้นก็พึ่งคิดกันได้ว่าควรไปที่โรงพยาบาลก่อนแล้วค่อยให้เพื่อนขึ้นไปหาของให้จะได้ไม่ต้องรอ
แต่กว่าคิดกันได้ก็ตอนที่ได้คำสั่งของคุณหมอให้นอนแอดมิทแล้วนั่นแหละค่ะ 

ต่อไปนี้ก่อนจะออกจากบ้าน หรือจะออกไปไหนจะพก 2 อย่างนี้ กระเป๋าตังค์ และ มือถือ แน่นอนจะไม่ทำให้ให้ใครต้องเดือดร้อนในการค้นหาของอีกแล้ว งงกับตัวเองเหมือนกันว่าเออเอากระเป๋าสะพายไปใส่เงินร้อยเดียวนะ แต่อย่างอื่นไม่มีอะไรไปเลยเพราะคิดว่าจะไปแป๊ปเดียว

ปล.กว่าจะได้มาเขียนลงเหตุการณ์ก็ผ่านมาได้เดือนนึงแล้ว  รออารมณ์ รอจิตใจดีขึ้นเลยได้มาเขียนเล่าสู่กันฟัง :)