Rating: Teen and Up Audiences

Archive Warning (s) : None

Fandom (s) : SEVENTEEN

Categories: General

Relationship: MINGYU & JEONGHAN

Characters: MINGYU, JEONGHAN

Note: ความโรแมนติกเป็น 0 นะคะ ถ้าใครคาดหวังจะได้อ่านฟิคหวาน ๆ คือ ไม่ใช่เรื่องนี้ 555

Disclaimer: บทความนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงแต่อย่างใด และไม่มีเจตนาสร้างความเสื่อมเสียแก่บุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงที่ถูกกล่าวถึงใด ๆ ทั้งสิ้น

This Little Dog Must Be Died Soon

MINGYU/JEONGHAN

ยุนจองฮันมักนั่งอยู่ที่บาร์เสมอ สาเหตุหนึ่งเป็นเพราะเขาชื่นชอบฝีมือการชงค็อกเทลของบาร์เทนเดอร์คนเก่ง อีกสาเหตุหนึ่งเป็นเพราะในสถานที่แห่งนี้มักมีเรื่องราวอันควรค่าแก่การเฝ้ารอให้มันลอยมาถึงหู

ค็อกเทลแก้วแรกพร่องไปได้ครึ่งแก้วแล้วตอนที่ชายหนุ่มคนหนึ่งทิ้งตัวลงนั่งข้างเขา แล้วสั่งเครื่องดื่มด้วยคำว่า “ขอแบบคุณผู้ชายคนนี้ครับ” มองจากนอกโลกก็ยังดูออกว่าอยากให้เขาหันไปคุยด้วย ยุนจองฮันวาดรอยยิ้มบนหน้าเหนือแก้วค็อกเทลก่อนจะหันหน้าไปสบตาอีกฝ่ายช้า ๆ

ว้าว

สารภาพกันตรง ๆ ว่าดูดีกว่าที่คิด

เขาเป็นชายหนุ่มตัวสูงใหญ่ที่มีแววตาเป็นประกายเหมือนลูกหมาตลอดเวลา ดูน่าจะเป็นคนดูแลรักษารูปร่างตัวเองเป็นอย่างดี พิจารณาจากต้นแขนและลำตัวที่ดูไร้ไขมันอย่างน่าเหลือเชื่อ ขาคู่นั้นยาวน่าดู ยิ่งนั่งบนเก้าอี้สตูลตรงบาร์แบบนี้ยิ่งเห็นชัดเจน

จองฮันเลิกคิ้วใส่เขา รอคอยบทสนทนาที่ควรจะเกิดขึ้นตามที่อีกฝ่ายวางแผนไว้

รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากของผู้มาเยือน ก่อนเขาจะเอ่ย

“คนของเขตสิบเจ็ดนี่แตกต่างจากคนทั่วไปจริง ๆ นะครับ”

จองฮันชะงักมือที่กำลังจะยกค็อกเทล

“…รู้ได้ยังไงครับ”

“ก็” อีกฝ่ายทำท่าครุ่นคิด กวาดสายตามองเขาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอย่างไม่ค่อยมีมารยาทนักก่อนจะตอบซื่อ ๆ “มันดูออกนี่ครับ”

“ยังไงครับ”

“อืม...” เขาดูลุกลี้ลุกลนขึ้นมาเมื่อโดนต้อน “สูทที่คุณใส่เป็นยี่ห้อที่วางขายเฉพาะที่เขตนั้นนี่ครับ จะว่าเป็นของซื้อฝากหรือสั่งตัดเพื่อเอามาใส่ทุกวันก็ดูแปลกอยู่ถ้าจะต้องถ่อไปซื้อถึงเขตสิบเจ็ด...”

จองฮันพรูลมหายใจ

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ก่อนจะกดเบอร์โทร.หาใครคนหนึ่ง

ทันใดนั้น โทรศัพท์คนข้าง ๆ ก็ดังขึ้น อีกฝ่ายสะดุ้งโหยง รีบร้อนรับมันจนหลุดมาดที่พยายามสร้างไว้อย่างดีจนหมดสิ้น เสียงที่รับสายสั่นเล็กน้อยด้วยความหวาดหวั่น

“ส...สวัสดีครับ”

ยุนจองฮันที่ถือโทรศัพท์ค้างไว้ที่หูเหลือบมองคนข้าง ๆ

“…”

“…”

“…”

“…สวัสดีครับ...? ”

“นายโง่หรือเปล่าเนี่ย”

เขากรอกเสียงตอบไปในโทรศัพท์ ทั้งที่จริง ๆ อีกฝ่ายน่าจะได้ยินแค่เพราะเขาพูดอยู่ตรงหน้านี่แหละ

ชายหนุ่มตรงหน้าตาโตขึ้นมาทันที

“…รุ่นพี่ยุน? ”

คนโดนเรียกว่ารุ่นพี่นวดขมับ

“ปกติมันต้องเรียกว่าอะไร”

“…เอ่อ...แองเจิล? ”

เป็นโค้ดเนมที่ปกติก็เรียกกันจนชิน แต่พอมาจากปากหมอนี่แล้วรู้สึกว่าเป็นเรื่องน่าอายขึ้นมาเสียอย่างนั้น

ยุนจองฮันกลอกตา มองชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอมือถืออีกรอบเพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองจำไม่ผิด

“คิม-มิน-กยู ใช่ไหม”

“ครับ!” อีกฝ่ายตอบรับทันที

จองฮันหลับตาอย่างข่มอารมณ์ก่อนจะพูดต่อ “นายตายแน่ถ้าตอบทุกคำถามง่ายแบบนี้”

“…”

“นายชื่ออะไร”

“…เอ็มครับ”

“อืม เอ็ม นายเป็นสายลับประสาอะไรถึงไม่รู้ว่าต้องติดต่อคนในทีมตัวเองยังไง ไม่สิ นายดูออกถึงขั้นว่าฉันมาจากไหน แต่ดันดูไม่ออกว่าฉันเป็นคนในหน่วยงานเดียวกับนาย? ”

มินกยูหน้าจ๋อยลงไปจนจากชายหนุ่มตัวสูงใหญ่กลายเป็นลูกหมาตัวเท่าฝ่ามือ

“แล้วเอส. คูปส์มันคิดบ้าอะไรถึงให้เด็กใหม่อย่างนายมาประกบฉันกันนะ” จองฮันยีผมตัวเองไว ๆ อย่างหงุดหงิด เจ้าหัวหน้างานอย่างชเวซึงชอล โค้ดเนมเอส. คูปส์นั่นก็หาแต่เรื่องมาให้เขาเดือดร้อนไม่จบไม่สิ้นสักที งานสายลับที่ทำทุกวันนี้มันง่ายนักหรือไง

เขาเปิดมือถืออีกรอบเพื่อเตรียมพิมพ์ด่าเพื่อนสนิทควบตำแหน่งหัวหน้างาน แต่สิ่งที่อีกฝ่ายส่งมาพอดีในวินาทีที่เขากดเข้าแอปพลิเคชั่นเข้าไปคือข้อความเข้ารหัสที่ทำให้เขาต้องหันกลับไปมองหน้ามินกยูอีกครั้ง

“…นายจบโรงเรียนเตรียมมาด้วยคะแนนสูงสุดเหรอ”

“…ครับ”

“…นี่สินะที่เขาว่าเก่งวิชาแต่ไม่เคยลงสนามจริงก็เท่านั้น”

“…ผมกำลังพยายามครับ”

หลังเจอคอมโบคำสาดเสียเทเสียของจองฮันไปชุดใหญ่ คิมมินกยูผู้มั่นหน้ามั่นใจเมื่อสิบนาทีแรกก็หายวับไป เหลือเพียงลูกหมาจ๋องที่หูลู่หางตกใส่จองฮันตลอดเวลา

คนเป็นรุ่นพี่ถอนหายใจอีกรอบ

“ฉันไม่ได้เก่งภาคสนามนัก ปกติเป็นฝ่ายยุทธการ รู้ใช่ไหม”

“แต่รุ่นพี่ก็ได้คะแนนทักษะต่อสู้ระยะประชิดสูงกว่าเกณฑ์มากเลยไม่ใช่เหรอครับ”

“แต่ฉันได้คะแนนด้านไหวพริบกับยุทธการเต็ม แปลว่าฉันมีสิ่งอื่นที่ทำได้ดีกว่า และฉันจะไม่เสียเวลาเสียแรงไปกับอะไรที่ฉันทำไม่ได้ดีพอที่ตัวเองตั้งไว้ โอเคไหม”

มินกยูกะพริบตาปริบ ๆ มองเขา “...โอเคครับ”

“นายก็แค่ทำตามที่ฉันบอก มีอะไรสงสัยก็ถาม ยกเว้นเวลาปฏิบัติงาน เวลาทั่วไปถามได้ แล้วก็ดูที่ทางก่อนถามด้วย”

“…ถ้างั้น หน้าบาร์นี่เราคุยกันแบบนี้ได้ด้วยเหรอครับ”

จองฮันอยากลุกขึ้นแล้วกระโดดกระทืบ ๆ เท้าบนเคาท์เตอร์บาร์ด้วยความหงุดหงิด

“นายรู้อะไรบ้าง! ใครเป็นพี่เลี้ยงคนก่อนของนาย!”

มินกยูทำหน้าซื่อใส่เขา “ไม่มีเลยครับ ผมเพิ่งเริ่มลงสนามวันแรกวันนี้เลย”

ชเวซึงชอล ชเวซึงชอล ชเวซึงชอล!!!

เจ้าของชื่อน่าจะจามจนตายไปแล้วถ้าคำสาปแช่งของจองฮันส่งไปถึงได้จริง เขากำมือแน่นก่อนจะค่อย ๆ คลายออกช้า ๆ ก่อนตอบ

“เจ้าของร้านก็เป็นคนของเรา เอ็ม ฉันขอสั่งการบ้านนายอย่างแรกเลยนะ ภายในพรุ่งนี้นายต้องรู้ว่าหน่วยของเราทั้งหมดอยู่ที่ไหนบ้าง”

“…พรุ่งนี้เลยเหรอครับ”

“ไม่งั้นก็กลับไปโรงเรียน ถ้าไม่พร้อมก็ไม่ต้องมา” จองฮันว่า “สนามจริงมันไม่เหมือนโรงเรียน ถ้านายพลาดนายตายจริง ๆ แน่ ตายที่ไม่ใช่คำเปรียบเทียบ แต่คือรู้สึกตัวอีกทีร่างนายก็ลงดินไปแล้ว ไม่มีใครได้สรรเสริญด้วยซ้ำ เพราะงานของเรามันอยู่ในความมืด”

“…”

“ไปจัดการตัวเอง”

เขาพูดเพียงเท่านั้น แล้วหันไปสนใจค็อกเทลในมือต่อเหมือนก่อนหน้านี้ระหว่างพวกเขาไม่มีบทสนทนาอะไรระหว่างกันอีก

คิมมินกยูนั่งอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง ครู่ใหญ่ทีเดียว นานพอที่จองฮันจะจัดการค็อกเทลในแก้วตัวเองจนหมดได้ แต่พอหันกลับมายังเห็นว่าเจ้าหมายักษ์ใจเล็กเท่านิ้วก้อยนี่ยังนั่งอยู่ ความเพลิดเพลินจากแอลกอฮอล์ก็แทบมลายไปในทันที

“เป็นอะไรไปอีก”

“คือว่า”

“…”

“เปล่าครับ ผมแค่รู้สึกว่า รุ่นพี่เท่กว่าที่คิดไว้เสียอีก”

“…”

ชเวซึงชอลมันส่งตัวอะไรมาให้เขาวะเนี่ย

THE END

220705

แค่อยากเขียนอะไรสักอย่างแหละ 555 ออกมาเป็นสายลับหน้ามึนกับรุ่นพี่ที่ดุจังเล้ยยยย แต่เก่งน้า ไรงี้ อนาคตจะเป็นอย่างไรต่อไป เชิญติดตามต่อได้ในจินตนาการค่า--

ก็ ครับ ฟิคแบบพิมพ์เสร็จอัปเลย ไม่ได้เช็คอะไรทั้งสิ้น ให้เป็นเรื่องของพรุ่งนี้เช้าค่ะ

คอมเมนต์กันได้เช่นเคยยย เลิฟฟฟยอลลลล

#wirunfic