Title: ไร้รัก

Rating: PG-15

Fandom: ATEEZ

Categories: M/M

Relationship: San/Seonghwa

Characters: San, Seonghwa, Wooyoung, Hongjoong

Note:

• เป็นพาร์ตต่อจาก “ไร้ชื่อ” แนะนำให้อ่านก่อน
• เครดิตภาพปก Jon Tyson on Unsplash
• Warning: Angst, Toxic relationship

––––––––––––––––––––

ไร้รัก

San/Seonghwa

ชเวซานเคยคิดว่าตัวเองเป็นเหยื่อในบ่ออันกว้างใหญ่ของคนอย่างพัคซองฮวา จนเมื่อวันหนึ่งที่เขาหลุดพ้นออกมาและกลายเป็นคนที่เฝ้ามองความเป็นไปของบ่อ เขาจึงได้รู้สึกเวทนาจองอูยองยิ่งนัก

“เมื่อไหร่พี่จะเลิกทำแบบนี้กันนะ”

เขาเอ่ยถามพัคซองฮวาที่นอนอยู่ข้าง ๆ

พัคซองฮวายังเป็นเหมือนเมื่อก่อน เป็นคนที่ยากจะคาดเดา และไม่เปิดช่องให้เอาตัวไปผูกมัด อิสระเสรีเสียจนน่าอิจฉา บนเส้นทางที่ฉีกทึ้งบ่วงแห่งความปรารถนาในตัวเองจากผู้อื่นอย่างไม่ไยดี พัคซองฮวาก็เหยียบย่ำหัวใจใครหลายคนโดยไม่ได้รู้ตัว หรือไม่ก็คงรู้ตัว แต่ไม่ได้สนใจ ไม่ได้ใส่ใจ

พัคซองฮวาพ่นควันบุหรี่จาง ๆ ออกทางหน้าต่าง ละสายตาจากหนังสือเล่มหนาในมือมามองเขา

“ยุ่งอะไรด้วย”

“…เย็นชาชะมัด”

สำหรับคนที่ถูกสะบั้นความสัมพันธ์ทิ้งไปแล้วครั้งหนึ่ง ชเวซานก็เป็นเพียงเพื่อนเก่าไว้ปรับทุกข์และเล่าความชั่วร้ายของตัวเองให้ฟังเท่านั้น

จู่ ๆ ก็กลายเป็นบาทหลวงรับงานสารภาพบาป ชเวซานค่อนแคะในใจ แต่พอเอ่ยทักออกไปตรง ๆ ก็มักจะโดนคำพูดคำจาใจร้ายแบบนี้เชือดเฉือนกลับมาทุกที

พัคซองฮวาเป็นคนใจร้าย

เป็นแบบนั้นมาตลอด

ทั้งรอยยิ้มงดงามหรือการทำดีด้วยแต่หวังว่าอีกฝ่ายจะไม่ผูกใจเข้ากับตัวเอง หรือท่าทางลอยตัวเหนือทุกความรู้สึกลึกซึ้งที่เกิดขึ้นกับคู่นอนทุกคน

เป็นปีศาจในคราบนักบุญชัด ๆ

“แล้วจองอูยองก็จะเป็นเหมือนคนอื่น ๆ ที่เคยนอนกับพี่”

“ไม่หรอก”

“เหมือนกับผม”

“เหอะ” พัคซองฮวาหัวเราะขึ้นจมูก “นายทำตัวเองนะ ซาน”

ใช่ เขาทำตัวเอง ชเวซานรู้ดี

คิดไปเอง รู้สึกไปเอง หึงหวงไปเอง

“แล้วยังไง จะห้ามฉันทำไม ระหว่างฉันกับอูยองก็ไปได้ด้วยดี หรือเกิดหึงขึ้นมาเหมือนเมื่อก่อน”

ซานกลอกตา “ผมวันนี้ก็ไม่เหมือนไอ้โง่คนนั้นแล้วหรือเปล่า ผมไม่ได้ห่วงพี่ ผมห่วงจองอูยอง”

“หมอนั่นรู้ตัวดีว่ากำลังทำอะไร นายอย่ามายุ่งเลย”

“แน่ใจเหรอ ผมก็เคยคิดแบบนั้นเหมือนกัน ก่อนจะโดนพี่ถีบออกมา”

พัคซองฮวาลุกขึ้นนั่ง หลังพิงหัวเตียง มองเขาด้วยสายตาเบื่อหน่าย

“อย่าทำตัวน่ารำคาญน่ะ ซาน”

“ถึงพูดแบบนั้นออกมา แต่พี่ก็ตัดผมไม่ขาดหรอก”

คนฟังแค่นยิ้มกับคำพูดนั้น ดูดควันเข้าปอดอีกรอบก่อนจะพ่นออกมาอย่างหงุดหงิด

ในบรรดาความสัมพันธ์ไร้ชื่อ ไร้นิยาม ชเวซานกับพัคซองฮวาก็เคยอยู่ในฐานะที่คล้าย ๆ คู่นอน แต่คนที่ถูกขีดเส้นชัดเจนและไม่มีวันข้ามเส้นไปได้อีกแล้ว แทนที่จะขาดกันอย่างสิ้นเชิงในวันนั้น กลับกลายเป็นคนที่รู้เช่นเห็นชาติกันจนเป็นมิตรแท้ไปเสียได้

น่าตลกดี

“นายเรียนกับอูยองเหรอ ทำไมถึงรู้จักหมอนั่น”

“ใคร ๆ ก็รู้จักจองอูยองทั้งนั้น” ซานว่า พลิกตัวจากที่นอนคว่ำอยู่มาเงยหน้ามองเพดาน “หมอนั่นอัธยาศัยดี ทำกิจกรรมก็บ่อย เป็นที่รักของคนทั้งคณะเลยมั้ง”

“ว้าว”

“ถ้าอกหักมาพี่ต้องโดนรุมกระทืบแน่เลย พี่ซองฮวา”

พัคซองฮวาหัวเราะ

“หมอนั่นไม่มีวันอกหักหรอก” คนพูดจี้บุหรี่กับที่เขี่ยบุหรี่ตรงขอบหน้าต่าง “หมอนั่นไม่ได้รักฉันสักหน่อย”

“รู้ได้ยังไง”

“สายตา” พัคซองฮวาหลุบตามองเขาที่นอนมองอยู่ “เขาหลงฉัน แต่ไม่ได้รัก เวลาเขามองฉัน ไม่เหมือนเวลานายมอง--หมายถึงเมื่อก่อน”

ซานผุดลุกขึ้นมานั่งข้าง ๆ บ้าง

“มันดูออกเลยเหรอ”

“ออกสิ”

“แล้วสายตาผมตอนนี้ล่ะ”

ชเวซานสบสายตาคนตรงหน้า พัคจองฮวานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนตอบ

“นายเกลียดฉัน”

“…ดูออกจริง ๆ ด้วยแฮะ”

เขายิ้มพอใจ บิดขี้เกียจพอให้กล้ามเนื้อหายเมื่อยขบ ก่อนจะลุกขึ้นคว้าเสื้อผ้าที่ร่วงอยู่ตามพื้นมาใส่ เขาหันหลังให้คนบนเตียงขณะเอ่ยเรื่องอื่นขึ้นมา

“อาทิตย์หน้ามีหนังที่พี่ชอบเข้าใหม่”

“อ๋อ จองไปแล้วล่ะ”

“กับจองอูยอง? ”

“กับฮงจุงต่างหาก หมอนั่นก็ชอบเหมือนกัน ทำไมฉันต้องไปดูกับอูยองล่ะ”

ชเวซานลอบกลอกตา เขาสวมเสื้อเข้าทางหัวเร็ว ๆ ใส่กางเกงให้เรียบร้อยแล้วหันไปหาคนที่นอนอยู่

“ถ้าชอบเพื่อนตัวเอง ก็อย่าทำร้ายคนอื่นแบบนี้”

“…”

เกิดความเงียบแทรกขึ้นระหว่างบทสนทนาทันที

ชเวซานสังเกตเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของพัคซองฮวา ท่าทีไม่ยี่หระ ไม่สนใจสิ่งใด เปลี่ยนเป็นว่างเปล่าไปชั่วขณะ ก่อนจะนิ่งอึ้ง แล้วค่อย ๆ มองเขาอย่างหวาดหวั่น ก่อนจะเปลี่ยนเป็นโกรธ

ก็คงโกรธที่พูดสิ่งที่ไม่อยากให้พูดที่สุดออกมา

หรือไม่ก็คงไม่คิดว่าเขาจะรู้ คงคิดว่าเขาผันตัวจากเหยื่อมาเป็นนักบวชผู้ปลงโลกเสียล่ะมั้ง

“คิดว่ามีพี่คนเดียวที่อ่านสายตาคนอื่นออกหรือไง”

ชเวซานเห็นมาตลอด แล้วคิดว่าถ้ามีใครช่างสังเกตหน่อยก็คงรู้สึกได้ เขาไม่รู้ว่าจองอูยองจะรู้ตัวเร็วแค่ไหน แต่เขารู้ตั้งแต่ที่ปล่อยให้ตัวเองดำดิ่งลงไปในความรู้สึกอันตรายที่มีต่อคนอย่างพัคซองฮวา

เพราะรู้เลยทำเรื่องโง่ ๆ ออกไปมากมาย แล้วก็ถูกตบหน้าด้วยความจริงว่า คนอย่างพัคซองฮวาไม่เคยมองเขาเป็นมากกว่าเพื่อนแก้เบื่อ แต่ก็ยังผละจากกันไม่ได้เสียที เพราะเขากลายเป็นคนที่เข้าใจอีกฝ่ายมากที่สุด

แต่ชเวซานก็เป็นคน มีชีวิตจิตใจ และเขาเบื่อที่จะอยู่ตรงนี้แล้ว

พัคซองฮวานิ่งอึ้งไปพักหนึ่ง ก่อนจะแค่นยิ้มออกมา

“กลับไปได้แล้ว ชเวซาน แล้วไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก”

ชเวซานยักไหล่ เขาคว้ากระเป๋าสัมภาระของตนขึ้นมา ก่อนจะเดินไปถึงประตูแล้วหันกลับไปมองคนที่เตียงที่ยังคงจ้องเขาราวกับแมวที่ขู่ศัตรูที่พยายามจะเข้าใกล้มัน

ห้องในคอนโดมิเนียมหรูใจกลางกังนัมของพัคซองฮวาไม่ต่างไปจากเดิมเท่าไหร่ ไม่ว่าจะมากี่ครั้งก็ยังมีเครื่องเรือนหน้าตาเดิม ๆ หนังสือที่เพิ่มขึ้นเล่มสองเล่ม และรูปถ่ายเจ้าของห้องกับเพื่อนสนิทที่ไม่เคยมีอย่างอื่นมาแทนที่

ชเวซานยิ้มกว้างให้แมวที่กำลังหวาดกลัวตรงหน้า

“ขอบคุณสำหรับที่ผ่านมา แล้วก็อย่างที่บอก”

“…”

“ผมเกลียดพี่จริง ๆ นั่นแหละ”

The End

210713

อย่าเรียกเกลียด ให้เรียกแค้น

กร๊าก จบแล้ว ไม่มีต่อแล้ว อันนี้แค่อยากเขียนซานหวาเฉย ๆ (...) แต่มันออกมาแบบ อย่างที่เห็น (ไว้คราวหน้าจะเขียนดี ๆ แบบหวาน ๆ อย่างที่ควรจะเป็น 555)