Title: After School

Rating: PG

Fandom: The Gifted

Categories: M/M

Relationship: Pang/Wave

Characters: Pang, Wave

Note:

• ไทม์ไลน์ช่วงม. 5
• แรงบันดาลใจซีนต่าง ๆ จากเพลง After School ของ Weeekly ค่ะ

––––––––––––––––––––

After School

Pang/Wave

เข็มยาวของนาฬิกาพกหน้าตาโบร่ำโบราณไม่เข้ากับเด็กหนุ่มมัธยมปลายที่น่าจะนิยมใช้นาฬิกาดิจิทัลมากกว่าบอกเวลาใกล้ห้าโมงเย็นเต็มที วสุธรมองมันแล้วถอนหายใจ ดวงตากลมรีใต้กรอบแว่นกลอกไปมาด้วยความหงุดหงิดใจขณะเก็บนาฬิกาเข้ากระเป๋าเสื้อนักเรียนที่สวมทับด้วยเสื้อแจ็คเก็ตสีเขียวแก่

พอเห็นท้องฟ้าเริ่มกลายเป็นสีชมพูอมส้มก็ยิ่งนึกอยากสาปส่งคนที่นัดไม่เคยเป็นนัด ถึงจะรู้ว่าห้องแปดเลิกช้ากว่าห้องอื่น ๆ ก็เถอะ แต่นี่มันไม่เกินไปหน่อยหรือไง

เด็กหนุ่มพิงร่างกับลังไม้บนดาดฟ้าของอาคารเรียนที่กลายเป็นที่ประจำของเขากับไอ้เด็กห้องแปดคนนั้น เหลือบมองสิ่งที่พิงอยู่ตรงระเบียงปูนข้างตึกที่พวกเขาชอบขึ้นไปนั่งเล่นอย่างไม่กลัวตกแล้วก็นึกขำ

ชั่วชีวิตของวสุธร เขาไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะได้ใช้เวลาเหมือนเด็กมัธยมทั่ว ๆ ไปอย่างที่กำลังเป็นอยู่ตอนนี้

นึกถึงหลายสิ่งหลายอย่างที่เกิดขึ้นในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาแล้วก็อดยิ้มไม่ได้

เขาได้เรียนรู้ที่จะมีเพื่อน เรียนรู้ที่จะปรับตัวเข้าหาคนอื่น ๆ และไว้ใจคนอื่นบ้าง

ได้ใช้เวลาร่วมกับเพื่อนทำเรื่องโง่ ๆ ไปจนถึงเรื่องแผลง ๆ แบบที่คนอื่นไม่น่าจะทำ แต่มันก็ล้วนสนุกและเป็นความทรงจำที่ดี

ที่สำคัญ...

ประตูดาดฟ้าเปิดออกพร้อมกับร่างสูงที่เท้ามือกับหัวเข่าทันทีที่สบตากับเขา ท่าทางเหนื่อยหอบของอีกฝ่ายทำให้วสุธรลงมายืนที่พื้นแล้วเดินเข้ามาหา ปรายตามองอย่างหยามเหยียด

“มาสาย”

“ก็ครูปล่อยช้า”

เขาเหลือบมองเข็มที่เขียนว่า VIII ของอีกฝ่ายแล้วแค่นเสียงในคอ เกลียดไอ้ระบบบ้าบอนี่จริง ๆ ถึงมันจะทำให้พวกเขาได้อภิสิทธิ์มากมาย แต่ก็ทำให้คนบางกลุ่มโดนกันออกจากทรัพยากรของโรงเรียนด้วย

ระบบที่โคตรจะไม่ยุติธรรม

“วันนี้ไม่มีคลาสกิฟต์หรือไง”

อดีตนักเรียนห้องกิฟต์ที่ปัจจุบันทำตัวไม่รู้เรื่องอยู่ห้องแปดเงยหน้ามาถามเขาอย่างสงสัย วสุธรเห็นเหงื่อที่อาบหน้าอีกฝ่ายแล้วเริ่มรู้สึกผิด

“ทำไมเหงื่อออกขนาดนี้ มึงไปทำอะไรมา” เขายื่นทิชชู่ให้อีกคนซับหน้า

“โดนให้วิ่งรอบสนามเพราะสอบคณิตตกอีกแล้ว”

“…ไอ้โง่”

ปวเรศขมวดคิ้วใส่เขา “จ้า พ่อคนเก่ง คนฉลาด”

“ก็ใช่น่ะสิ”

“ไหน เก่งนักก็ทำให้ดูหน่อยว่าที่สอน ๆ ไปนี่ได้บ้างหรือยัง”

คำพูดนั้นทำเอาวสุธรสะดุ้ง เขามองตามสายตาปวเรศที่ทอดมองสิ่งซึ่งพิงอยู่กับระเบียงปูนมาโดยตลอด ก่อนคนมาใหม่จะเป็นฝ่ายเดินนำไปหยิบมันขึ้นมา

สเก็ตบอร์ด

อภินันทนาการโดยปุณณ์ ทวีศิลป์ ที่ให้ยืมมาซ้อมเล่น แชมป์ตอนนี้แน่นอนว่านอกจากปุณณ์ที่เก่งไปหมดทุกอย่างแล้ว ก็คือพัชมณที่ทักษะทางร่างกายเป็นเลิศกว่าใคร ๆ

ปวเรศอาจจะไม่ได้เก่งขนาดนั้น แต่ก็พอเล่นได้

ได้มากกว่าคนอย่างวสุธรแล้วกัน

เพราะคำพูดท้าทายนั่นทำให้วสุธรรีบคว้าสเก็ตบอร์ดมาจากคนข้าง ๆ น้ำหนักของไม้กระดานยังหนักสำหรับเขาอยู่ ถึงจะรู้สึกว่าเบากว่าครั้งแรกที่จับก็ตาม เด็กหนุ่มวางมันลงบนพื้นดาดฟ้า เหยียบเท้าซ้ายลงบนกระดานให้มั่น แล้วใช้เท้าอีกข้างดันตัวไถลไปข้างหน้าช้า ๆ

ความรู้สึกไม่มั่นคงที่ขาซ้ายทำเอาใจร่วงวูบจนเผลอใช้ขาขวาเหยียบพื้นเพื่อทรงตัวทั้งที่ยังไปไม่ถึงไหน ท่าทางนั้นทำให้คนที่ดูอยู่หลุดขำ

“ไม่ได้เรื่องเหมือนเดิม”

“ไอสัส” วสุธรรีบประท้วง “ใครมันจะไปเก่งได้ในวันสองวันวะ”

“จ้า ๆ” ปวเรศกลั้นขำจนเห็นลักยิ้มบุ๋มสองข้าง น่าหมั่นไส้นัก “มานี่มา ลองอีกรอบ”

ปวเรศสอนพื้นฐานการวางขาให้เขาอีกครั้งอย่างช้า ๆ เสมือนวสุธรเป็นเด็กสามขวบที่ไม่ประสีประสา แต่เขาก็ไม่ได้โกรธมันสักนิด แม้จะทำท่าเหมือนพร้อมจะด่าตลอดเวลา แต่ลึก ๆ แล้ววสุธรกลับรู้สึกดีกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น

อีกสิ่งสำคัญที่เขาไม่คิดว่าตัวเองจะได้มี สิ่งที่เหมือนกับเด็กวัยรุ่นทั่ว ๆ ไป

“จับมือกูไว้ก่อนนะ”

ปวเรศยื่นมือมาเป็นหลักให้เขายืนบนกระดานได้อย่างมั่นใจ

แม้จะขึ้นมายืนบนนี้แล้ว ส่วนสูงร้อยแปดสิบนิด ๆ ของเด็กห้องแปดก็ยังสูงอยู่ดี ระดับสายตาที่เปลี่ยนจากเงยหน้าคุยมาเป็นเกือบเท่า ๆ กันทำให้วสุธรอดจ้องมองนัยน์ตาคู่ตรงข้ามไม่ได้

ปวเรศเลิกคิ้ว “อะไร”

“…อย่าใช้ศักยภาพกับกูนะ”

มันหัวเราะ “ระแวงอะไรเนี่ย”

วสุธรหลบสายตากลับไปสนใจที่กระดานตรงเท้า ทั้งที่หัวใจเต้นแรงขึ้นมาทันที

การมีความรัก

สิ่งที่วสุธรไม่คิดเลยว่าคนอย่างเขา--พ่อมดไอทีที่มีปัญหาเรื่องการเชื่อใจคน ซ้ำร้ายยังสนใจแต่เรื่องของตัวเอง มาวันนี้กลับรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่คิดว่า ตอนหลังเลิกเรียนจะได้ใช้เวลาทำอะไรโง่ ๆ กับคนอย่างปวเรศ

เขาบีบมือใหญ่ที่อาสาเป็นหลักยึดไว้แน่น ด้วยความตื่นเต้นกับการเล่นสเก็ตบอร์ด และความตื่นเต้น...ที่ได้อยู่ใกล้ขนาดนี้อีกครั้ง

ใกล้จนเห็นร่องลักยิ้มของอีกฝ่ายชัดเจน

“…ถ้ามึงไม่ขยับ เราจะยืนแบบนี้กันจนมืดเลยนะ เวฟ”

เจ้าของชื่อสะดุ้งเหมือนเพิ่งนึกได้ ก่อนจะลองทำตามที่อีกฝ่ายสอนอีกรอบ

ใช้เวลาอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดวสุุธรก็ทำท่าพื้นฐานง่าย ๆ ได้แล้ว เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก ภูมิใจด้วยก็ส่วนหนึ่ง แต่อีกอย่างก็คือ

“เก่งมาก”

“…รู้แล้วน่า”

เวลาโดนคนที่ชอบชมมันชวนให้รู้สึกดีกว่าปกติเสียอย่างนั้น

พอได้ลองเล่นจนพอใจ พวกเขาก็กลับมานั่งที่ลังไม้เหมือนเดิม การออกกำลังกายแบบนี้เหนื่อยกว่าทำงานหน้าคอมเป็นเท่าตัว สำหรับพ่อมดไอทีอย่างวสุธรแล้ว ตอนนี้เขารู้สึกเมื่อยเนื้อตัวอย่างมาก

“เดี๋ยวก็ชินน่า” ปวเรศว่า “นั่งหน้าคอมนาน ๆ เดี๋ยวปวดหลังนะ”

“เพิ่ง 17 ไหมวะ”

“ใครจะรู้ล่ะมึง เกิดมันสะสมไป พอแก่ตัวกว่านี้จะแย่เอานะ”

“ตอนนั้นก็หาร้านนวดดิ”

ปวเรศที่กำลังดื่มน้ำส่ายหน้าขำ ๆ ก่อนจะวางขวดน้ำแล้วเดินมายืนด้านหลังเขา

สองมือวางบนไหล่

วสุธรสะดุ้งเฮือก หันไปมองอย่างไม่ไว้ใจ

“จะทำอะไร”

“อยู่เฉย ๆ ดิ”

“จะทำอะไร”

“นวดให้” ปวเรศว่า ขณะกดน้ำหนักมือลงบนไหล่ของเขา “พอใจยัง? ”

วสุธรกะพริบตาปริบ ๆ แล้วไม่เถียงอะไรอีก

ท้องฟ้ามืดลงเรื่อย ๆ ขณะที่แผ่นหลังสัมผัสได้ถึงแรงกดจากปลายนิ้วมือของอีกคน เด็กหนุ่มหลับตาพริ้ม รู้สึกผ่อนคลายจนอยากจะทิ้งตัวลงนอน

“สบายเลยดิ” เสียงทุ้มว่า “บอกเลยว่ากูนวดเก่งสุดแล้วในบ้าน”

“ไว้ตอนทำงานกูจะจ้างมึงให้มานวดให้อีก”

ปวเรศหัวเราะ

“คิดค่าตัวแพง ๆ ดีกว่า อย่างมึงน่าจะหาเงินได้เยอะอยู่”

“เท่าไหร่กูก็จ่ายได้ทั้งนั้นแหละ ถ้าจะให้มึงมาหาอะ”

วสุธรโพล่งออกไป ปวเรศชะงัก ก่อนจะนวดต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ในที่สุดปวเรศก็ใช้สันมือทุบเบา ๆ ที่หลังของวสุธรเป็นสัญญาณว่าเสร็จสิ้นการนวดแล้ว วสุธรถอนหายใจอย่างผ่อนคลาย

“พรุ่งนี้มีคลาสกิฟต์”

“อ่าฮะ”

“ไว้ซ้อมสเก็ตบอร์ดนี่วันหลังแล้วกัน”

ปวเรศพยักหน้ารับ “งั้นพรุ่งนี้หลักเลิกคลาสกิฟต์ มึงก็ว่าง? ”

วสุธรทำหน้างง

“ทำไม”

“ไปเล่นเกมที่ห้องมึงได้ไหม”

คนโดนขอเข้าห้องอึ้ง

“…มาทำไม”

“อ้าว ก็นึกว่ามึงหาเรื่องเจอกูทุกเย็น”

“…”

“…ไม่ใช่หรือไง”

“…”

วสุธรผุดลุกจากที่นั่งทันที

“ไปก่อนนะ”

เขารีบร้อนเดินลงจากดาดฟ้า ขณะได้ยินเสียงไล่หลังมา

“ไว้พรุ่งนี้กูไปเคาะห้องมึงนะเวฟ~”

พ่อมดไอทีนึกอยากมีพลังแบบเจ้าโอมเพี้ยงขึ้นมาก็ตอนนี้

ตอนที่รู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าวบนใบหน้า เมื่อนึกได้ว่า ปวเรศรู้ทันเขาอีกแล้ว รู้ทันเขามาตลอด

ไอ้เหี้ยแปง

ขอถอนคำพูดที่บอกว่ามันเป็นไอ้โง่ห้องแปด เพราะวสุธรรู้ดี คนอย่างปวเรศห่างไกลจากคำว่าโง่มากนัก

FIN

210410

ห่างหายไปนาน ยังไม่ได้ต่อฮานะฮากิเลยค่ะ ขอข้ามคิวมาอันนี้ก่อน เพราะช่วงนี้คิดเพลงนี้มาก ๆ แล้วพอไปอ่านคำแปลก็รู้สึกว่า เฮ้ย มันน่าเอามาเขียนจัง 555

ช่วงนี้สถานการณ์โรคระบาดไม่ดีขึ้นเลย รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะทุกคน ;-;

แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ

A Week Before Valentine