เพราะความเป็นจริงแล้ว พัค ซองจิน 

ไม่เคยหยุดรอ คิม วอนพิลเลย


























1

เย็นวันหนึ่งในเดือนกันยายน ช่วงฤดูใบไม้ร่วง
คุณมาหาผมที่ห้อง กลิ่นแอลกอฮอล์จากตัวคุณ
บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าคุณเพิ่งไปดื่มมา




ผมไม่อยากเดาสาเหตุที่คุณไปดื่มหรอก
เพราะอย่างไรเสียผมก็เดาถูกอยู่ดี


   "เข้าไปได้ไหม?"

   "อืม"


ผมเบี่ยงตัวให้คุณเดินเข้ามา และนั่นคงหมายถึง
ผมยอมให้คุณเข้ามาปั่นหัวผมเล่นอีกครั้ง


   "วอนพิล"

   "ครับ?"

   "พี่รักนายนะ"


ทำไมผมจะดูไม่ออก ว่าคำพูดของคุณมันเสแสร้งแค่ไหน




แต่ใจผมก็ยังคงสั่นเพราะมัน


   "พี่เมามากแล้วนะ นอนพักเถอะ"


ไม่นานร่างของคุณก็ขึ้นมาอยู่ด้านบนตัวของผม




คำว่า รัก ของคุณ บางทีอาจหมายถึง
ความสุขทางกายมากกว่าหรือเปล่า




แต่ถึงผมจะเกลียดมันยังไง ผมกลับต้องการมัน




ผมปล่อยให้คุณได้ทำทุกอย่าง ทำในแบบที่คุณเคยทำ




มันไม่ใช่ครั้งแรกของผมกับคุณหรอก
และนั่นทำให้ผมเสพติดร่างกายของคุณ




ผมเสพติดมันมากไป และผมต้องการมันมากขึ้นไปอีก




ผมปล่อยตัวไปตามอารมณ์ที่คุณปลุกปั้นมันขึ้นมา
ยอมให้อารมณ์อยู่เหนือสติสัมปชัญญะ




และในที่สุด ผมก็แพ้ให้กับคุณอีกครั้ง




หากนี่คือฝัน ผมอยากจะกลายเป็นเจ้าชายนิทราเหลือเกิน


























2

ไม่กี่ชั่วโมงต่อมาในตอนเช้า คุณก็หายไปจากเตียง
เหลือเพียงกลิ่นของคุณ บนที่นอนของผม



บางทีผมควรจะเสียใจ



แต่ผมกลับชินชากับเหตุการณ์แบบนี้เสียแล้ว




ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ได้เป็นไปในแบบที่ผมคิดเสมอไป




คุณยังคงอยู่ กลิ่นบุหรี่ลอยออกมาจากด้านนอกระเบียง




ถ้าคุณสูบบุหรี่ ผมของเดาว่าคุณต้องมีเรื่องที่ไม่สบายใจ




คงเป็นเรื่องเดียวกัน ที่ทำให้คุณมาหาผมเมื่อคืน


   "เรื่องเมื่อคืน"

   "นายรู้สึกดีบ้างหรือปล่าว?"


ผมระบายยิ้มจางๆกลับไปให้คุณ
สิ่งที่มีความสุขคงเป็นแค่ร่างกายของผมมากกว่า




น่าแปลกที่คำพูดนั้น ทำให้ใจผมสั่นอีกครั้ง
และมันไม่เหมือนครั้งก่อนๆ




อาจจะเพราะคำพูดของคุณเมื่อครู่
มันไม่มีฤทธิ์แอลกอฮอล์เจือปนอยู่


   "ลองคบกันดูไหม"


คุณมีให้ผมแค่คำถามโง่ๆ


































และผมก็คงโง่ยิ่งกว่า


   "ตกลงครับ"


ผมมีความสุขมาก เมื่อคิดได้ว่า
ผมจะเป็นเพียงคนเดียวที่ได้ครอบรอบคุณ


























3


   "ว่าไงยองฮยอน"


เสียงเรียกชื่อของบุคคลที่สามดังขึ้น ระหว่างคุณกับคนในมือถือ 

ที่ผมขอเดาว่า คงเป็นคนที่คุณเพิ่งจะเอ่ยชื่อออกไป


   "พี่ไม่เคยโกธรเราซะหน่อย"

...

   "จะให้พี่ไปนอนกับใครได้เล่า พี่มีแค่เรานะ"

...

   "ได้ๆ เดี๋ยวพี่ออกไปหานะครับ"


บทสนทนาแสนหวานที่ลวงโลกของคุณจบลง




และมันคงจบลงไปพร้อมความสุขชั่วคราวครั้งนี้ของผม




อ่า . . . เจ็บเป็นบ้าเลย




คุณที่กรีดมีดลงบนตัวผม




เป็นคนเดียวกับคนที่คอยรักษาแผลให้




แต่ไม่นาน คุณก็กลับกรีดรอยแผลนั้นให้ลึกกว่าเก่า


   "พี่กลับก่อนนะวอนพิล"


สัมผัสจากริมฝีปากคุณยังคงทิ้งร่องรอยเอาไว้บนหน้าผากของผม




การที่คุณกลับไปหาเขา




มันก็ไม่ได้ต่างอะไรจากการบอกลาผมหรอก


   "รักนะครับ"




นี่ คือสิ่งที่คุณเรียกมันว่า รัก หรอ??   พัค ซองจิน


























4

หาย.. หายไปแล้ว




หลังจากวันนั้น ผ่านไปนานแค่ไหน ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน




รู้แค่ว่า มันนานพอที่ผมจะถอยห่างจากคุณ
จนคุณหายไปจากการมองเห็นของผม


   "คิดถึง"

   "..."

   "ช่วงนี้ไม่ค่อยเจอนายเลยนะ  ไปหาที่คอนโดก็ไม่เจอ"

   "ผมมาที่ปูซานน่ะ พี่เป็นอะไรหรือเปล่า  น้ำเสียงไม่ค่อยโอเคเลย"

   "นิดหน่อยน่ะ"




ผมรู้ดี




   "นาย.."




ผมควรวางสายคุณ



   "มาหาพี่หน่อยได้ไหม"




และนั่นทำให้ผมรู้ตัวว่า




ผมคงอ่อนแอเกินไป




















   "มาจนได้ เด็กดื้อ" 

ร่างของคุณเข้ามาโอบกอดผมไว้  กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆที่ผมคุ้นเคยลอยมาแตะจมูก

พูดได้เต็มปาก ว่าผมก็อดคิดถึงมันไม่ได้เหมือนกัน




คำถามมากมายในหัวผม ตีวนกลับมาซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า




เขาคนนั้นหายไปไหนแล้วล่ะ..?




แต่ผมกลับไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปากถามคุณ




ทั้งที่คิดว่าถอยห่างจากคุณออกมาตั้งไกล
แต่แค่คำพูดของคุณเพียงไม่กี่คำ
กลายเป็นว่าผมต้องวิ่งกลับมาที่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง


   "คิดถึง"

   "หื้ม?"

   "ผมคิดถึงพี่"

   "คิดถึงก็อย่าหายไปไหนอีกนะ รู้ไหม?"



















ผมไม่รู้ว่าคนเราจะสามารถแกล้งโง่ได้กี่ครั้ง


ร้อยครั้งหรอ?


หรือมากกว่า


แต่ถ้ามันเพื่อคุณแล้ว จะกี่ครั้งผมก็ยอม


























5

กลิ่นบุหรี่ลอยผ่านอากาศเข้ามาปะทะกับใบหน้าผมอีกครั้ง




ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่คุณจูบผม หลังจากที่คุณสูบ




รสจูบครั้งนี้ดูจะแย่จนผมนึกอยากจะผลักคุณออกไป




แต่ผมคงทำได้แค่คิด




ผมปล่อยให้เวลาผ่านไปเรื่อยๆ
จนรสชาติแย่ๆที่คุณมอบให้ จางหายไปในที่สุด
เหลือแต่รสจูบที่ผมคุ้นเคยดี




ผมเดาสถานการณ์หลังจากนี้ถูกอีกครั้ง



ร่างของผมถูกกดลงบนเตียงแบบที่มันควรจะเป็น
เหมือนทุกครั้ง ที่คุณเริ่มมีความต้องการ




ต่างที่ครั้งนี้คุณทำมันอย่างแผ่วเบา
ราวกับกลัวว่าผมจะสลายไป




เสื้อผ้าบนตัวผมดูจะเกะกะตา จนทำให้คุณเริ่มหงุดหงิด


และเป็นผมที่ยอมให้คุณถอดมันออก


คุณจูบลงบนตัวผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า จากริมฝีปากของผม
ลงต่ำไป จนถึงขาอ่อนด้านใน




แต่สัมผัสแสนแผ่วเบาที่คุณมอบให้นั่น
กลับทำให้ผมรู้สึกราวกับมีดกรีดลงบนตัวผม



กับ คนๆนั้น

คุณจะทำมันอย่างอ่อนโยนแบบนี้หรือเปล่า


รสจูบแบบที่คุณชอบมอบให้ผม

ก็คงเป็นแบบที่เขาอีกคนชอบ



ทุกครั้งที่คุณโหมร่างกายเข้ามาในตัวผม

ตอนนั้นคุณคงนึกถึงเขาอยู่





ผมก็แปลกใจเหมือนกัน

ว่า เซ็ก มันทำให้เรา มองความคิดคนๆหนึ่งออกจริงๆหรอ










แต่ตอนนี้

ผมเข้าใจแล้ว

ผมมองมันออกมาตลอดต่างหาก

แค่ตัวผมแกล้งที่จะไม่เห็น ก็เท่านั้น

คนแบบคิม วอนพิลมันโง่เกินไป


























6.



   "เขาคงกำลังเป็นห่วงนะครับ"

   "..."

   "โทรหาใหญ่เลย..."

   "เพราะพี่มาอยู่กับนายไง"


มือหนาวางลงบนกลุ่มผม แล้วขยี้มันอย่างเบามือ




อย่าทำแบบนั้นเลย พัค ซองจิน




มันยิ่งทำให้ผมดูน่าสมเพช


   "ทำแบบนี้ยองฮยอนจะเสียใจเอานะครับ"

   "..."

   "กลับไปเถอะครับ เขารอพี่อยู่"


ผมแค่พยายามกลั่นน้ำตาเอาไว้เท่านั้นเอง

ความจริงมันไม่มีใครจะมาเข้มแข็งไหวหรอก




ยิ่งในตอนที่ผมตัดสินใจ เดินตามแผ่นหลังนี้

แค่หวังจะออกมาส่งคุณ



แต่น้ำตาของผมกลับไม่เชื่อฟังเอาเสียเลย




ผมได้แต่ภวานาให้ตัวเองอดทนเอาไว้




สุดท้ายก็ได้ปล่อยมันออกมา




ได้แต่ว่าความเจ็บปวดทั้งหมดคงไหลออกไปด้วย


   "ดูแลเขาให้ดีๆนะครับ"

   "อืม"


ผมไม่อยากเจ็บปวดอีกแล้ว


   "และก็หลังจากนี้"

   "..."

   "ช่วยอย่ามาเจอกันอีกเลยนะครับ"


และก็หวังว่าคุณจะไม่เจ็บปวดเหมือนกัน

..END..





Talk : แต่งทิ้งไว้เกือบปี แก้แล้วแก้อีก เลือกคู่ไม่ถูก สุดท้ายมาจบที่ซองพิล

          เจอกันตอนหน้าฮับ

          ด้วยรัก @hxpez_95