และหลายๆครั้งที่มีโอกาสได้ออกไปเดินห้างฯก็จะต้องซื้อกลับมาแทบทุกครั้ง

โชคดีเนอะ ที่ไม่มีเวลาขนาดจะได้ไปงานสัปดาห์หนังสืออย่างใครเขา 

ไม่งั้นเงินคงไปจมอยู่กับความบันเทิงที่ไม่มีเวลาได้สัมผัสแน่แท้

ไม่มีเวลา? ขนาดหมอนัดก็ยังลืมเลย ชีวิตนี่มันอะไรกันนักหนา รีบไปซะหมดจนไม่เหลือความเป็นตัวของตัวเอง แบบนั้นมันทำให้รู้สึกว่า ชีวิตนี้ไร้ค่าจัง 

ตื่นเช้า ราวๆตีสี่ อาบน้ำแต่งตัว ออกไปยืนรอพี่วินฯ ลงรถเดินเข้าเซเว่น ซื้อชาเขียวฟูจิฉะฝาสีขาว เดินเข้าตลาดสด สั่งกระเพราหมูกินที่ร้านตามสั่งเจ้าประจำ กินเสร็จก็เดินไปยืนรอรถบริษัทมารับ ถึงบริษัทก็ตอกบัตร เข้าไปทำงานก่อนชาวบ้านชาวช่อง เจ็ดโมงสี่สิบห้าออกกำลังกาย เริ่มงานจริงๆแปดโมง เที่ยงสิบพักกลางวัน ไม่กินมื้อเที่ยงก็ไปหาที่นอน บ่ายโมงทำงาน ห้าโมงพักตอนเย็นก่อนเวลาเริ่มโอที ทำโอทียาวๆ เข้าบ้านตอนสามทุ่ม ไม่กินมื้อเย็น หอบงานกลับมาทำที่บ้าน นอนราวๆตีสอง ตื่นราวๆตีสี่...

ทุกอย่างถูกกำหนดไว้ด้วยเวลาอย่างตายตัว ถึงเวลานั้นต้องทำอย่างนั้น ถึงเวลานี้ก็ต้องทำแบบนี้ ผิดแผกแตกต่างไปจากช่วงเวลาที่กำหมดก็ไม่ได้ มีหลายอย่างที่ต้องละทิ้งไปเพราะพลาดช่วงเวลานั้นๆ ไอ้เรื่องหมอนัด-นัดหมอนั่นก็ด้วย...

ทำทุกอย่างวน loop กันไปราวกับตัวเองเป็นหนูทดลองในกรงแคบๆทำแต่เรื่องเดิมๆ ซ้ำๆ จากเช้าจนค่ำ จากวันเป็นเดือน เป็นปี ความซังกะตายที่เกิดขึ้นนั้น ไม่ต่างจากการรอคอยให้เซลล์ในร่างกายแก่ตัวและตายไปอย่างช้าๆ ตายไปและกลายเป็นแค่ก้อนโปรตีนก้อนโตรอวันเน่า นี่มันอะไรกัน อะไรจะไร้ค่าไร้ความหมายได้ขนาดนี้...

เมื่อเช้านี้ตื่นสาย นาฬิกาปลุกหลายรอบมาก กดทิ้งไปก็หลายครั้ง เลื่อนมันออกไป เลื่อนอีกครั้ง และก็อีกครั้ง กระทั่งเกือบๆตีห้าค่อยลุกไปอาบน้ำ ตื่นก็สายแล้วยังใจกล้าสระผมอีก ผมก็ยาวกว่าปกติแล้วแท้ๆ เพราะไม่มีไปเวลาตัด (ไม่มีเวลาอีกแล้ว) กว่าจะเป่าแห้งได้ก็ใจเย็นโข... ค่อยๆเป่าอย่างบรรจง 

จะไม่ไปทำงานหรือไงนะ เหมือนร่างกายจะประท้วงเล็กๆ เกือบๆจะหกโมงแล้วก็ยัง ต่อนยอนต๊ะต่อนยอน

"เอาชีวิตของฉันคืนมานะ" ราวกับว่าได้ยินเสียงแว่วๆดังมาในใจว่าแบบนั้น 

จนถึงตอนนี้ วันนี้ เวลานี้... ก็ผ่านมาราวๆสี่เดือนแล้ว จากที่ตั้งใจว่าจะเรียกคืนทุกสิ่งทุกอย่างกลับคืนมาแล้วแท้ๆ แต่กลับไม่ได้ทำแบบนั้น 

กะว่าจะลาออกจากงานที่นี่...เผลออีกทีก็คงจะสิ้นปีไปอีกครั้ง ผ่านไปอีกปี และอาจจะมีอีกทีในอีกหลายๆครั้ง...