จากรูปสามใบ...ตั้งแต่เกิดมา ข้าพเจ้าไม่เคยพบเห็นชายใดมีใบหน้าประหลาดน่าพิศวงเช่นนี้เลย คนใช่คนไม่

“สูญสิ้นความเป็นคน” 人間失格 No Longer Human
ของ Osamu Dazai ดะไซ โอซามุ แปลโดย พรพิรุณ กิจสมเจตน์

ความซื่อสัตย์และจริงแท้ต่อตัวเองดูเหมือนจะเป็นสิ่งง่ายสำหรับความเป็นคน
หากความเป็นคน เป็นไปเพื่อคนอื่นให้เป็นแล้วไซร้ ผลที่ตามติดมาคือสิ่งที่ต้องเลือกว่าจะยอมรับหรือปล่อยให้สูญสิ้นความเป็นคนไป ค่อย ๆ กัดกร่อน พังทลายลงไปต่อหน้าต่อใจของผู้นั้นเอง

“ในความคิดของผม ชีวิตมนุษย์เต็มไปด้วยเรื่องหลอกลวงเกินจะนับ แม้ต่างคนต่างใส่หน้ากากเข้าหากัน น่าประหลาดที่กลับไม่มีใครรู้สึกเจ็บปวด ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังตบตากันอยู่ ช่างงดงาม บริสุทธิ์สะอาด และน่าเบิกบานอะไรเช่นนี้ แต่ผมไม่ได้ใส่ใจในความลวงโลกของมนุษย์มากนัก...” , น.31

คงไม่มีใครบอกตัวเองว่า ฉันกำลังสวมหน้ากากอยู่ จริงไหม ? จริง หรือ ไม่จริง ? จะสำคัญอะไร ?
ในโลกมนุษย์ที่เต็มไปด้วยความซับซ้อน หน้ากากที่สวมครอบแต่ละคนไว้หลาย ๆ สารพันของหน้ากากนั้นขึ้นอยู่กับว่ามนุษย์แต่ละคนนั้นจะเลือกสวมใส่หน้ากากใบไหน แบบใดในแต่ละวัน แต่ละโมงยามที่ผ่านไป ใส่กับใคร ใส่ทำอะไร วัตถุประสงค์อะไร คาดหวังอะไร ในสถานการณ์แบบไหน เนียนแนบสนิทได้มากน้อยเพียงใด เหนือสิ่งอื่นใดของความเป็นมนุษย์ภายใต้หน้ากากของตัวตนเองนั้นได้เห็นความจริงแท้ ยอมรับและเข้าใจ สุข ทุกข์ในความเป็นตัวตนที่แท้ของตนเองได้หรือไม่เมื่อถอดหน้ากากของตัวเองออกไป

“ทว่าตั้งแต่วันนั้นผมเริ่มคิดว่า ‘สังคม’ ที่ใคร ๆ พากันกล่าวอ้าง แท้ที่จริงแล้วหมายถึงตัวพวกเขาเองต่างหาก” ,น.122

เสียดสี เย้ยหยัน จิกกัด ขับข้องใจ เศร้า กดทับ หม่นซึมเศร้า กัดกร่อน พังทลาย สิ้นสูญ...และตระหนักในความเป็นมนุษย์

อ่านหมายเลข ๒/๒๕๖๐ ลองหาอ่านดูครับ #สูญสิ้นความเป็นคน #人間失格 #NoLongerHuman #OsamuDazai #ดะไซโอซามุ #พรพิรุณกิจสมเจตน์ #ณอ่านTheReaderTheKlinLibrary #AtTheReader #กลินท์แลนด์ #KlinLand #อ่าน #อ่านแล้วอ่านเล่า #BooksBAR ณ อ่าน The Reader- The Klin Library