ถึงผู้อ่านที่รัก,
หากคุณเผลอกดเข้ามาในบล็อกนี้เราก็ขอแสดงความยินดีผสมปนเปกับความงุนงงว่าทำไมคุณถึงกดคลิกเข้ามา แต่อย่างไรก็ตาม--- ยินดีต้อนรับ
บล็อกนี้จะเป็นการ 'พยายาม' ที่จะรีวิวและแนะนำหนังสือที่เราเคยอ่านมา มันถึงเวลาเสียทีที่จะเอาเด็กๆ บนชั้นหนังสือและใน*ตู้เสื้อผ้ามาแบ่งปันให้คุณที่หลงเข้ามาอ่าน เพราะฉะนั้นโปรดคำนึงไว้ตลอดการชมบล็อกนี้ว่านี่เป็นการรีวิวที่ห่างไกลจากความเป็นมืออาชีพอย่างสิ้นเชิง ขอย้ำอีกครั้งว่าห่างไกลจากความเป็นมืออาชีพอย่างสิ้นเชิง
หากคุณเข้ามาด้วยความคาดหวังที่จะเห็นการบรรยายถึงเหตุผลว่าทำไมผู้คนถึงเลือกให้ โรมิโอแอนด์จูเลียต ของ เชคเสปียร์ เป็นที่สุดของวรรณกรรมรัก หรือเมื่อไหร่การรีวิว ผู้บริสุทธิ์ ของ ฮาร์เปอร์ ลี จะมาเสียที ขอบอกเลยว่าคุณจะต้องผิดหวังอย่างเต็มเป้า**
เราไม่ได้มีความเชี่ยวชาญกับการอ่านแต่อย่างใด ทั้งหมดทั้งมวลนี้เป็นเพียงแค่การรวมตัวของความอยากเขียน, การทำตัวเหมือนว่าง และความรักที่เรามีต่อการอ่านอย่างสุดซึ้งโดยไม่เกรงใจเงินเก็บที่เหลืออยู่น้อยนิด*** ถูกต้อง บล็อกนี้ถูกสร้างขึ้นมาด้วยความอำเภอใจล้วนๆ คำเตือนที่คุณไม่ควรมองข้ามคือโปรดอย่าคาดหวังอะไรมากนัก
สุดท้ายนี้ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่าน (กดออกตอนนี้ยังทันเสมอ) และขอฝากบล็อกนี้ไว้ให้กับคนกลุ่มน้อยที่คิดว่าการแอบดมหนังสือในร้านนั้นไม่ใช่สิ่งที่ผิดแปลกอะไร (คุณไม่ได้ตัวคนเดียว)
ด้วยรัก,
m.
*(คุณอ่านไม่ผิดหรอก ตู้เสื้อผ้าเป็นคลังเก็บที่ยอดเยี่ยมเลยล่ะเมื่อคุณไม่มีที่ว่างเหลือบนชั้นหนังสือ )
**(ต้องขออภัยที่เราไม่เคยอ่านหนังสือที่ถูกยกตัวอย่างในบรรทัดที่ 12 และ 13 แม้ว่ามันจะติดอยู่ใน 'หนังสือคลาสสิคที่คุณต้องอ่าน' ก็ตาม แต่ในอนาคตนั้นไม่แน่ เพราะฉะนั้นช่วยวางคบเพลิงในมือคุณลงที นี่มันศตวรรษที่ 21 แล้ว คุณควรรู้ว่าบล็อกนี้ต่อต้านการใช้ความรุนแรงอย่างสูงสุด)
***(มันคือการต่อสู้ระหว่างความอดอยากและความต้องการที่จะเพิ่มเด็กๆ ในคอลเลคชั่นที่มีอยู่ในห้องนอน แน่นอนว่าอย่างหลังชนะเสมอ อย่าตกใจหากคุณเห็นผู้หญิงผมสั้นที่เดินอยู่ในร้านหนังสือคิโนะด้วยความอ่อนแรง เธอไม่ได้ป่วย เธอแค่หิว)
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in