ทุกคนคะ เราพึ่งเลิกกับแฟนเก่าเมื่อเดือนพฤศจิกายน และเราก็เริ่มหาคนคุยใหม่มาเรื่อยๆ  เราก็รู้สึกแย่นิดๆนะ ว่าทำไมเราไม่เฮิร์ตขนาดนั้น ทำไมเรามูฟออนไวจัง จริงๆเราชอบทั้งผู้หญิงและผู้ชายเลย แต่ช่วงนี้เป็นช่วงที่อยากคุยกับผู้ชายเป็นพิเศษ แล้วก็ค่อนข้างหมกมุ่นเรื่องอย่างว่าเลย เราก็หาคนคุยมาเรื่อยๆ จนมาเจอกับพี่คนนึง ตอนแรกเราก็ไม่ได้คิดจะคุยจริงจังกะจะคุยเล่นๆแต่พอคุยไปเรื่อยๆ กลับรู้สึกหวั่นไหว คงเพราะพึ่งเลิกกับแฟนเก่ามั้ง เลยใจง่ายไปหน่อย แล้วตลอดเวลาที่คุยกัน น่าจะเดือนนึงได้ละมั้ง เราให้ความหวังเขาตลอดว่าจะไปนู่นนี่ด้วยกัน แต่คือที่เรารับปากไปคือเราอยากไปจิงๆนะ ไม่ว่าจะในฐานะเพื่อน พี่ หรือคนรู้จักก็ตาม เราอยากไปด้วยจริงๆ เราชอบการมีเพื่อนใหม่ ชอบการได้ไปเที่ยว แต่เราไม่เคยคิดเลยว่าจะมีใครชอบเราได้มากกว่าที่เราจะชอบเขา ในชีวิตนี้เราไม่เคยเจอใครที่รักเรามากกว่าชีวิตตัวเองเลย เราเลยรู้สึกสับสน และกังวลในใจ และอีกอย่างคือเราก็มีคนที่แอบเล็งๆไว้ในใจอยู่ มันเลยยิ่งสับสนมากกว่าเดิมอีก ในใจคิดแต่ทำไงดี เรื่องเรียนก็เครียดเรื่องรักก็เครียด ไม่รู้มีใครเป็นมั้ย เราจะรู้สึกผิดตลอดเวลามีความรัก แล้วมันจะกระทบการเรียน แต่จริงๆแล้วไม่ก็ไม่ผิดป่ะ ความรักแม่งเกิดขึ้นได้ทุกช่วงวัยอยู่แล้ว และช่วงวัยรุ่นนี่แหละที่เป็นช่วงเรียนรู้ที่จะมีความรัก และนั่นแหละ สุดท้ายพอคุยกันมาเรื่อยๆเราก็ตัดสินใจบอกความรู้สึกกับพี่เขาไปว่าเราอยากเป็นแค่พี่น้องกับเขา แต่เราไม่อยากให้เขาเจ็บเลย เราไม่ชอบเห็นใครเสียใจเพราะเราเลย เราเลยค่อยๆถอยออกมาช้าๆ แม้จะช้ากว่าที่ควรจะเป็น แต่ก็คงดีกว่าปล่อยให้เขาเสียใจอยู่คนเดียว หรืออาจจะคิดอะไรที่มันร้ายแรงกว่านั้น แต่เราก็กลับมาคิดทบทวนอยู่ตลอดนะว่าเรารู้สึกยังไง และคำตอบมันชัดเจนว่าเรารู้สึกกับเขาแค่พี่น้อง และมิตรภาพที่ดีคนนึง และเขาทำให้เราตั้งคำถามกับตัวเองอีกครั้งว่า "คนเรามีแฟนไปเพื่ออะไร?" จนถึงตอนนี้เราก็ยังหาคำตอบไม่ได้ มันเป็นคำถามที่เหมือนจะออกมาจากปากของคนที่ไม่อยากมีแฟนใช่มั้ย แต่ไม่เลย เราอยากมีแฟนนะแต่แค่อยากหาคำตอบด้วยว่าเราจะมีเขาไปเพื่ออะไร เหมือนการใช้ชีวิตแหละมั้ง เราอยากใช้ชีวิตแต่เราก็ไม่รู้ว่าเรามีชีวิตไปเพื่ออะไร เกิดมาทำไม คงเป็นความสงสัยที่คล้ายๆกันมั้ง