to s.
ถ้าให้เริ่มเล่า ก็ต้องเล่าจากตอนอยู่กลุ่มเคมีด้วยกันตอนม.4 เรานั่งข้างๆกันในคาบเคมีเพราะครูสุ่มที่นั่งทั้งหมด รู้จักมึงจริงจังครั้งแรกตอนนั้นเลย เพราะตอนม.ต้นเราเรียนกันคนละห้อง เรียนกันคนละตึก ตอนนั้นจำได้แค่ว่ามึงคือคนที่สูงมาก โดดเด่นจากคนอื่นมาเลย มองจากระยะร้อยกิโลก็ยังเห็น แต่ก็จำไม่ได้หรอกนะว่ามึงชื่ออะไรกันแน่ สับสนมึงกับเพื่อนอีกคนนึงว่าใครเป็นใคร งงตัวเองเหมือนกัน ขอโทษที่เอ๋อนะ แต่พอม.ปลายได้คุยกัน เป็นเพื่อนกัน ใจเต้นแรงมากตอนมึงทักมาถามเรื่องวิชาเคมีครั้งแรก ขอให้ช่วยสอน แรกๆไม่กล้ายอมรับด้วยซ้ำว่าชอบมึง แต่สุดท้ายก็ยอมรับจนได้ว่าชอบมึงมากๆแล้ว
หนึ่งเทอม กับการสอนการบ้านเคมี ช่วยทำการบ้าน ให้ลอกการบ้าน เป็นที่ปรึกษาเรื่องความรัก ใช่ มึงชอบเขา เขาคนนั้นคือเพื่อนกูนี่แหละ ตลกดีว่ามั้ย ตอนนั้นกูอยากตะโกนให้มึงฟังไปเลยนะว่า กูชอบมึง แต่ก็ไม่ได้พูด รู้หรอกน่าว่าพูดไปมึงก็ไม่ได้ชอบกูอยู่ดี
สุดท้ายกูก็ตัดใจ และกูก็ทำได้
/
ซะที่ไหนล่ะ ปากเก่งบอกว่าไม่ชอบมึงแล้วไปงั้น สุดท้ายกูก็แอบมองมึงทุกครั้งที่มีโอกาส ไม่รู้ว่ามึงรู้ตัวมั้ย แต่กูเดาว่ามึงคงรู้นั่นแหละ สายตากูไม่เคยปิดไว้มิดเลย
ถ้ามึงรู้แล้ว อย่าบอกใครนะ อย่าพูดอะไร ไม่ต้องชอบกูกลับ ไม่ต้องกังวลอะไร เป็นตัวของมึงไป เพราะกูกำลังจะเลิกชอบมึงอยู่แล้ว แค่เป็นกำลังใจให้กูเลิกชอบมึงให้ได้ก็พอ
from f.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in