Chapter1 : เมื่อยและโซ่

          พยากรณ์อากาศของประเทศนี้เชื่อถือไม่ได้พอๆกับคำเลือกตั้งของผู้ว่าที่มักจะกล่าวสุรพจน์ว่าจะพัฒนาการจราจรของประเทศให้ดีขึ้น แต่อย่างไรก็ตามเวลาเที่ยงตรงของทุกวัน ควรจะเป็นเวลาที่รถยุโรปคันหรูสีดำขับมาถึงคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มุมที่จอดประจำคือด้านหน้าทางออกใหญ่ของอาคารเรียนรวม จากนั้นสามนาทีเจ้าของรถก็จะลงมาด้วยสีหน้ายุ่งๆคิ้วขมวด

แพทเทิร์นเดิมๆที่เกิดขึ้นจนเหมือนถูกตั้งค่าไว้แบบนั้น  แต่ก็มีบ้างอย่างวันนี้ที่เจ้าของรถมาช้า เมื่อเจ้าของรถลงมาก็ดูเหมือนว่าพยากรณ์อากาศที่บอกว่าวันนี้พายุจะเข้านั้นถูกต้องขึ้นมากะทันหัน พายุอารมณ์ขนาด179เซนติเมตรกำลังมุ่งหน้าเข้าอาคารเรียน เป็นสัญญาณเตือนว่าไม่ควรเข้าไปยุ่งกับพายุลูกนี้

ทำไมน่ะเหรอ?

“มองอะไร มีปัญหา?”

เพราะเจ้าของรถคือ คุณชายโซ่ ไง?

คุณชายโซ่ นักศึกษาปี3 อายุ21ปี คณะบริหารภาคอินเตอร์ ฉายาคุณชายโซ่ไม่ได้ถูกตั้งขึ้นเพราะมาดคุณชายผู้เหย่อหยิ่ง ปากร้ายเอาแต่ใจ ที่ถอดแบบมาจากละครหลังข่าวอย่างเดียว แต่เพราะเป็นลูกคนเล็กจากตระกูลดังเจ้าของCEOบริษัทซัม** และที่อย่างที่รู้ๆกันว่าคุณชายโซ่คนนี้ขึ้นชื่อเรื่องปากร้ายมากแค่ไหน ขอแค่เพียงคุณไม่อยู่ในสายตาของโซ่ อย่างเช่น

“ไป’ถาปัตย์อีกแล้วเหรอวะโซ่”

          “เสือก”

สั้นๆง่ายๆแต่ได้ใจความ

นั่นล่ะคุณชายโซ่ จงจินตร์ ศุภณัฐฏ์

แต่จริงๆแล้วความปากร้ายของคุณชายโซ่ขึ้นอยู่กับตัวบุคคลมากกว่า เพราะมีแค่คนๆเดียวเท่านั้นที่โซ่ดีด้วยอย่างไม่มีเงื่อนไขนั่นคือ

“ไอเมื่อย! โซ่มาหา”

โซ่ยิ้ม นัยน์ตาสีน้ำตาลเป็นประกายทันทีเมื่อเห็นคนเจ้าของชื่อเมื่อย

เมื่อยคือคำตอบของของทุกอย่างของโซ่อย่างไม่ต้องสงสัย

x

         ในมุมมองของโซ่ เมื่อยน่ะน่ารัก ใจดี ให้ความรู้สึกสบายเหมือนสายลมเย็นๆ ทั้งวิธีพูดจา น้ำเสียง สัมผัส โดยเฉพาะสายตาที่มองโซ่ มันทำให้โซ่รู้สึกปลอดภัยถ้าอยู่ในอ้อมกอดของสายลมนี้จนไม่อยากให้ปล่อย อยากเป็นเด็กน้อยตัวโตขี้อ้อนแบบนี้ตลอดไป

โซ่พร่ำบอกหลายครั้งเรื่องเมื่อยน่ารัก น่ารักอย่างงั้น น่ารักแบบนี้ น่ารักจนไม่อยากให้ไปน่ารักกับใคร ไม่อยากให้ใครเห็นว่าเมื่อยน่ารัก ถ้าเมื่อยน่ารักก็ต้องน่ารักกับโซ่แค่คนเดียว แต่ดูเหมือนว่าเมื่อยจะไม่เข้าใจโซ่ เมื่อยเอาแต่ขำ ทำไมต้องขำในเรื่องที่เขาจริงจังด้วย เพราะแบบนั้นล่ะ เขาเลยต้องมาหาเมื่อยทุกวันแทน เพื่อปกป้องเมื่อยที่น่ารักของเขาจากแมลงร้ายที่คิดจะมาเกาะแกะ

“เมื่อย เราขอกินบ้างสิ ”

นั่นไง ปล่อยไปไม่ได้จริงๆด้วย

คิ้วเข้มกระตุก นัยต์ตาสีเข้มฉายแววไม่พอใจ แต่ดูเหมือนว่าผู้หญิงตรงหน้าโซ่จะไม่ได้สนใจสายตาดุๆของโซ่ที่ส่งไป หล่อนยิ้มหวาน มือเรียววางลงบนไหล่กว้างของเมื่อยยิ่งทำให้สีหน้าของเด็กเอาแต่ใจงอง้ำ อาจเป็นโชคดีของหล่อนที่หวยไม่ได้ล็อคให้หล่อนโดนระเบิดที่เรียกว่าโซ่ แต่ดันเป็นเพื่อนของเมื่อยอีกคนที่เด๋อด๋าเข้ามากลางวงสนทนา

“เชี่ยยยยย น่ากินว่ะ โซ่ครับ เราขอกินด้วยได้เปล่า?”

จบประโยคคำถามแสนซื่อ บรรยากาศเงียบกริบทันทีทิ้งช่วงนานจนเหมือนถูกสาปไว้  

โซ่ตวัดสายตาขึ้นมองนิ่ง 

“ชื่อเมื่อยเหรอ?”

“ก็ไม่ได้ชื่อเมื่อยหนิ?”

“อย่าเสือก ”

เมื่อยฟังแล้วยิ้ม ในใจก็คิดว่า ทำไมโซ่ถึงน่ารักได้ขนาดนี้กัน

ถึงแม้ว่าตรงหน้าเมื่อย โซ่กำลังสร้างความหวาดผวาให้เพื่อนร่วมคณะของเมื่อยก็ตามที

x

กว่าเมื่อยจะส่งงานเสร็จก็เกือบห้าโมงเย็น คุณชายผู้หยิ่งผยองตอนนี้กลายเป็นเด็กเอาแต่ใจกำลังทำหน้าบูด ใช่  โซ่กำลังไม่พอใจ นอกจากเรื่องเมื่อตอนกลางวันก็มีอีกเรื่องในตอนนี้คือ

          (โซ่หิว….)

(ไม่ใช่สิ นั่นไม่ใช่ประเด็นหลักสักหน่อย เขาไม่ได้เห็นแก่กินนะ!)

          ผู้หญิงคนนั้นต่างหาก

ผู้หญิงที่เข้ามาขัดจังหวะของโซ่กับเมื่อยเมื่อตอนกลางวัน หล่อนเดินออกมาพร้อมเมื่อย หล่อนหัวเราะ สายตาหวานเยิ้มที่ส่งให้เมื่อย มองจากไกลๆก็รู้ว่าหล่อนคิดอะไรอยู่ อย่างเช่นจ้องจะงาบเมื่อยไง? ทำไมต้องเกาะแกะเมื่อยของเขานักหนา? คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน? คิดว่าเหมาะสมกับเมื่อยรึไง คิดว่ายิ้มแบบนั้นน่ารักเหรอ

เออ น่ารักแล้วไง น่ารักสู้เมื่อยของเขาไม่ได้สักนิด

เพราะมัวแต่พูดในใจนั่นล่ะ รู้ตัวอีกทีคนเอาแต่ใจก็ไปกระชากแขนคนของตัวเองให้เดินตามเขามาขึ้นรถ

x

          “วันนี้โซ่ดื้ออีกแล้วนะ”

ครับ เพราะเมื่อยนั่นล่ะ

          “ไม่ให้มาหาแล้วนะ”

!!!??

          “หืม?”

          “ไม่เอา ” คนดื้อหงอย ถ้ามีหูมีหางก็คงจะเห็นภาพลูกแมวถูกดุจนหูลู่หางตก โซ่ล่ะสายตาจากถนนมามองคนข้างตัว แสดงท่าทางออดอ้อนที่ไม่มีเคยมีใครได้เห็นนอกจากเมื่อย

“วันนี้เมื่อยอยากกินอะไร เดี๋ยวเราทำให้กินทุกอย่างเลย ”

“แซลมอน? ชาบู? ซิสเลอร์? หรืออยากได้อะไรไหม”

“เดี๋ยวเราซื้อให้นะ”

“นะครับ นะ?”

ตอนอยู่มหาลัยก็ดูเป็นเสือดุ แต่ตอนนี้กลับอ้อนเมื่อยเป็นลูกแมวขอความรัก  โซ่ก็แบบนี้ ภายนอกดูเป็นคุณชายปากร้าย หยิ่งผยอง เอาแต่ใจแค่ไหน ต่อหน้าเมื่อยก็แค่ลูกแมว

คนถูกอ้อนแค่ยิ้ม รอยยิ้มที่เป็นปริศนาเหมือนรอยยิ้มของโมนาลิซา รอยยิ้มที่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะสื่อถึงอะไร เมื่อยยิ้มด้วยความรู้สึกแบบไหน ตอนที่ยิ้มเมื่อยคิดอะไร โซ่ทำได้เพียงสงสัยต่อไปเหมือนทุกทีแม้จะไม่มีทางเข้าใจสาเหตุของรอยยิ้มนั้นได้เลย

โซ่ไม่รู้หรอก เพราะเมื่อยน่ะเข้าใจยากจะตาย

สิ่งเดียวที่รู้คือชอบรอยยิ้มของเมื่อยไม่ว่ายังไงโซ่ก็ชอบ

จริงๆต้องบอกว่า อะไรที่เป็นเมื่อย โซ่ชอบทั้งหมดนั่นล่ะ

x

         เมื่อยและโซ่หอบของที่พะรุงพะรังมาถึงห้องพวกเขาได้สำเร็จ หลังจากที่แวะไปที่ห้าง กินอาหารญี่ปุ่นที่ภัตตาคารหรู เมื่อกินเสร็จเมื่อยก็ถูกคุณชายเอาแต่ใจพาเดินเข้าออกร้านนั้นร้านนี้ ซื้อเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้าและเครื่องประดับอีกนิดๆหน่อยๆให้เมื่อยจนกว่าโซ่จะพอใจ และคงเป็นอีกครั้งที่เมื่อยคงจะถูกซักถึงที่มาที่ไปของข้าวของราคาแพงพวกนี้ ไม่มีทางที่เมื่อยจะซื้อของพวกนี้เอง ‘ โซ่ซื้อให้ ’ คือคำตอบที่สร้างความฮือฮาต่อไปอีกสักระยะในคลาสของเมื่อย

ไม่ว่าใครจะพูดว่ายังไง เมื่อยแค่ยิ้ม เมื่อยปล่อยให้โซ่ทำตามใจ เพราะรู้ดีว่าการปล่อยให้โซ่อ้อน เอาอกเอาใจเมื่อยมันทำให้โซ่สบายใจ เหมือนลูกแมวน้อยที่พยายามอ้อนแสดงความซื่อสัตย์ภักดีต่อเจ้านายของตัวเอง และเมื่อยก็เอ็นดูเด็กน้อยขี้อ้อนมากพอที่จะไม่ดุโซ่ต่อ

          ยิ่งโดยเฉพาะตอนอยู่ในห้องของพวกเขาตอนนี้

          ตอนที่อยู่ในโลกของพวกเขาอย่างสมบูรณ์

แขนเรียวของโซ่วาดกอดเอวสอบของเมื่อยไว้หลวมๆ คางถูกวางลงบนไหล่กว้าง โซ่พูดเสียงแผ่วเหมือนกระซิบ

           “หวง”

           คำสั้นๆง่ายๆได้ใจความที่ทำให้คนถูกกอดขำกับความซื่อตรงนั่น เมื่อยยิ้มแล้วหันกลับไปกอดโซ่แขนเรียวของโซ่จึงยกสวมกอดคอของเมื่อยตอบกลับเช่นกัน เมื่อโซ่โน้มลงไปหาเพื่อให้หน้าผากมนได้แตะกันสายตาถึงสบกันอย่างพอดี นัยน์ตาสีน้ำตาลของโซ่ตอนนี้เป็นประกายยิ่งกว่าตอนไหนๆ สายที่เจือไปด้วยความรู้สึกที่เมื่อยรู้ดีแม้โซ่จะไม่รู้ มันเหมือนตอนที่พวกเขาสบตากันครั้งแรกในห้องเรียน ตั้งแต่วินาทีนั้นสายตาที่โซ่มองเมื่อยก็ไม่เคยเปลี่ยนไปอีกเลย

          สายตาที่เมื่อยจะไม่ยอมให้โซ่มองใครนอกจากตัวเอง

สายตาที่มองเหมือนเมื่อยเป็นโลกทั้งใบของโซ่

          “เราก็หวงโซ่เหมือนกันนั่นล่ะครับ”

         “จริงเหรอ?”

เมื่อยฟังแล้วหัวเราะ ขำที่เด็กน้อยของตัวเองไม่รู้อะไรเสียบ้างเลย แต่เพราะโซ่เป็นแบบนี้เมื่อยเลยทั้งหวงทั้งเอ็นดูยิ่งกว่าอะไร ไม่อยากให้ใครได้เห็นทุกอย่างของโซ่เหมือนที่เมื่อยเห็น ซึ่งโซ่เองก็คิดแบบนั้นไม่ต่างกัน

เมื่อยและโซ่ที่มีกันและกันในโลกใบเดียวกัน โลกที่ยังคงเป็นปริศนาเหมือนความลับของจักรวาลว่าแท้จริงจักรวาลคืออะไร  มีเพียงเมื่อยและโซ่เท่านั้นที่เข้าใจความลับของจักรวาลที่กว้างใหญ่ไพศาลนี้เพราะพวกเขาไขปริศนานั้นได้แล้ว

x

          แสงสว่างในห้องนอนมืดลงไปเหลือเพียงแสงสลัวจากโคมไฟหัวเตียงเท่านั้น เสียงฝนพรำจาก นอกหน้าต่างเป็นเพลงกล่อมเด็กชั้นดี จังหวะหายใจเข้าออกสม่ำเสมอของร่างสองร่างที่นอนหลับสนิทกอดก่ายแลกไออุ่นภายใต้ผ้านวมสีเข้ม จังหวะชีพจรที่เต้นเป็นจังหวะเดียวกัน พวกเขาหลอมหลวมเป็นหนึ่งเดียวแม้กระทั่งในความฝัน

         ในคืนนั้นพวกเขาฝันถึงจักรวาลที่มืดสนิท ว่างเปล่า ลอยเคว้างคว้างอยู่นานจนกระทั่งพวกเขาได้พบกัน ในนาทีถัดมาก็มีแสงสว่างวาบ ดวงดาวมากมายถือกำเนิดขึ้น ท่ามกลางดวงดาวนับล้านและเนบิวล่าหลากสีที่กำลังเติมเต็มความว่างเปล่าของจักรวาล

         มือของพวกเขาสอดประสานกันแน่นไม่ยอมแยกออกไปไหนอีก