ช่วงกลางๆของการเรียนมหาลัย การเรียนของผมเริ่มคงตัว หมายความว่า ประคับประคองไปได้ด้วยดี เกรดค่อยข้างสวย ไม่ติดวิทยาทัณฑ์ และมีงานประกวดดนตรีของมหาลัยเลยกะว่าจะลองประกวดดู แต่ว่าวงของผมมีแค่สามคน มีผมเล่นกีต้าร์ เพื่อนอีกคนเล่นกีต้าร์ และอีกคนเล่นเบส ซึ่งชอบเล่นเพลงแนวเดียวกัน คือแนวพังค์ และเมทัล ผมเลยมีหน้าที่ต้องหามือกลองและนักร้อง โดยหาได้จากรุ่นน้องในสาขา
นักร้องกับมือกลองที่ได้มา เล่นเพลงที่เราเล่นไม่ได้เลยสักเพลง ด้วยความที่จ่ายค่าสมัครไปแล้ว ก็ล้มเลิกไม่ได้ เลยเล่นเพลงตลาดๆ ป็อบๆ ตามใจมือกลอง และนักร้อง เละครับ เละไปหมดเลย ขึ้นเวทีด้วยความอับอาย อยากจะหนีไปตอนนั้นเลย ในใจตอนนั้นคิดว่า ถ้ามันหาคนร่วมวงกันยากขนาดนี้ ก็ไม่ต้องเล่นมันแล้ว ช็อคมาก หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันหมดครับ มือกีตาร์กับมือเบสวงผมก็รู้สึกแบบเดียวกัน เลยต่างก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเองก็คือ ตั้งใจเรียน
หลังจากนั้นก็ไม่เล่นดนตรีอีกเลยครับ ทุกๆอย่างที่เกี่ยวกับดนตรี ไม่ยุ่งเกี่ยวอีกเลย เหตุการณ์นี้มันยิ่งตอกย้ำให้ผมเดินออกจากดนตรีเข้าไปอีก
ต่อจากนี้ ก็คงต้องเดินต่อตามเส้นทางความเป็นจริงครับ และก้าวต่อไปก็คือ ผมถูกอาจารย์บังคับให้ไปฝึกงานที่ประเทศ เยอรมัน
ขอบคุณที่อ่านถึงตรงนี้นะครับ
ตอนต่อไป "[มหาลัย part3]โหยหาความฝันอีกครั้ง"
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in