"เหรอวะ​ เค้าอาจจะแค่เขียนๆ​ ขึ้นมาเฉยๆ​ ก็ได้" 

"แล้วถ้างานเขียนนั่นเป็นพื้นที่ระบายของเขาล่ะ" 

"เมาก็หยุดกิน"

"กูไม่ได้เมา​ มันเป็นสิ่งที่กูคิดมานานแล้ว​ เหมือนเพลงไง​ ไม่มากก็น้อย​ ก็ต้องมาจากเรื่องราวของคนแต่ง​ แล้วหนังสือจะต่างกันตรงไหน"

"เหล้าเข้าปากละพูดมากนะมึง"

"ทำไม? ขี้เกียจฟัง?"

"ขี้น้อยใจอีก"

"เออ​ -​น้อง!! เก็บตังค์! "

"ต้องประชดกูเบอร์นี้เลยนะ"

"โทษทีละกัน"

"เพื่อนพี่เมาครับน้อง​ ยังไม่กลับครับ​ -​ ไอ้เชี่ยนี่!! ไปเกี่ยวน้องเขาทำไม!"

"เสือก!"

"เออครับ​ กูเสือก​"

"กูจะกลับแล้ว​ ปล่อยกูไอ้เหี้ย​"

" รีบไปไหน"

"กูไม่น่าเลย​ น่าจะรู้​ บทเรียนกี่ครั้งไม่จำ​ โง่กว่าบัวในตมก็กู"

"เพ้อเจ้อ"

"เพ้ออะไร​ ความจริง" 

"ครับๆ"

"ไม่อยากอยู่กับกูก็บอกสิ ยากเหรอ​ ฮึ​ สมเพชฉิบหาย​ ทำไมไม่จำ"

"มึง"

"ปล่อย​ กูจะกลับ"

" ฟังกูก่อนสิวะ"

"..."

"กูบอกตอนไหนว่าไม่อยากอยู่กับมึง"

"..."

"รอบนี้ตามึง​ พูดไรพูดมา กูจะฟังเอง"

"คนบางคนร้องไห้ด้วยน้ำตา​ บางคนร้องไห้ด้วยเพลง​ สี​ อักษร"

"อือหึ​ มึงล่ะ"

"อย่างหลังไงล่ะ"

"...รู้ใช่มั้ยว่ามีกูอยู่ตรงนี้เสมอ"

"กูอยากรู้เหมือนกัน"

"กูกอดมึงแน่นขนาดนี้​ ก็ต้องรู้แล้วมั้ย"

"...อือ"