Oct 2015 : สวัสดีเบญจเพศ
ไม่คิดว่าเราจะได้เจอกันเร็วขนาดนี้ เราอยากบอกเบญจเพศว่า เบาๆ นะ เราไม่อยากเจ็บตัว
2016: เวลาผ่านไป ผ่านไป แล้วก็ผ่าน..ไป
เบญจเพศใจดีกับเรามาก ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเราเลย ใช้ชีวิตแบบปกติดดี ไม่มีเจ็บตัวแม้แต่หน่อยเดียว แถมยังได้เแพลนชีวิตใหม่ เลยตัดสินใจลาออกจากงาน กลับไปใช้ชีวิตสโลว์ไลฟ์ แบบ โลว์มันนี่ ที่บ้านต่างจังหวัดซักพัก
ใช้ชีวิตสโลว์ไปเรื่อยๆ จนวันนึง ได้ไปพบความลับอย่างนึงเข้า ..
มันทำให้เราใจแทบสลาย เราไม่รู้หรอกว่าใจสลาย จริงๆ มันเป็นยังไง
ตอนนั้นรู้สึกแค่ว่า แล้วเราจะอยู่กับใจที่มันมีรอยด่างแบบนี้ยังไงต่อดี แล้วจะอยู่ได้มั๊ย
เราร้องไห้หนักมาก หนักที่สุดในชีวิตเท่าที่เคยร้องไห้มา วันนั้นทั้งวันผ่านไปแบบเราแทบจะไม่พูดอะไรกับใครเลย ไม่มองหน้าใคร มีน้ำตาคลอหน่วยตลอดเวลา
เราใช้เวลาช่วงนึงในการพุดคุยจนถึงจุดที่คิดได้ว่าเราต้องเข้มแข็ง เพราะเราคือที่พึ่งสุดท้ายที่จะจัดการปัญหาที่เกิดขึ้นได้
เราเริ่มต้นด้วยการถามว่า เราช่วยอะไรได้บ้าง ต้องทำอย่างไรบ้าง อยากให้เป็นอย่างไรต่อ
หลังจากได้คำตอบ เราก็เคลียร์ปัญหานั้นด้วยตนเอง เหตุการณ์ระหว่างนั้นเต็มไปด้วยน้ำตาของเรา
หลังจากเคลียร์เสร็จ เราร้องไห้วันนั้นเป็นวันสุดท้าย เพราะยิ่งเรารีเซตตัวเองช้า บรรยายกาศก็จะยังอึมครึมต่อไป
จนถึงวันนี้ รอยดำนั้นก็ยังอยู่ในใจเรา มันจางขึ้นแหละ แต่เราก็ได้แต่ภาวนาว่า อย่าให้มีอะไรมาทำให้รอยด่างนั้นเข้มขึ้นอีกเลย
ปลายปี 2016: สวัสดีเบญจเพศ ขอบใจนะ เราไม่เจ็บตัวซักนิดเลย
จริงๆเราไม่ได้อะไรกับเบญจเพศเลยนะ แทบจะลืมมันไปด้วยซ้ำ จนเมื่อปัญหามันผ่านไป แล้วมองย้อนกลับมา ทำให้คิดได้ว่า บางที.. เบญจเพศอาจจะมาในรูปแบบของการเจ็บที่จิตใจก็ได้
สุดท้ายความลับนั้นมันก็ยังทำให้เมื่อมองย้อนกลับมา ช่วงชีวิตตรงนี้ของเราจะเป็นจุดสีดำ
แน่นอนเราอยากทิ้งมันไว้กับปี 2016
เป็นกำลังใจให้ด้วยนะ.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in