ไม่ได้เข้ามาอัปเดทนานมาก
ช่วงเดือนที่ผ่านมาค่อนข้างไปทางแย่เล็กน้อย มีหลายอย่างที่ทำให้ฉันไม่พอใจกับชีวิตตัวเองเอามาก ๆ หนึ่งในนั้นคือการพยายามในการทุ่มเทรักษาตัวเอง แต่สิ่งที่ได้มาคือความว่างเปล่า และโดสยาที่เพิ่มขึ้นทุกวีค ความพยายาม (อีกแล้ว) ในการไปหาหมอทุกวีค วีคละสามวัน เทอราปี่1 rTMS1 และ Follow up1 สิ่งเหล่านี้ทำให้ฉันเหนื่อยและทรมาน การตื่นมาเพื่อรู้ว่าต้องอาบน้ำ แต่งตัวไปโรงพยาบาลอีกแล้วไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีเอาเสียเลย แต่อีกใจก็คืออยากไปแอดมิดให้รู้แล้วรู้รอด ก่อนจะมาถึงวันนี้ ฉันผ่านช่วงเวลาที่ย่ำแย่ จิตตกมาหลายครั้งเหมือนกัน
ฉันเข้า ER ไปสองครั้งในรอบสามเดือน ทั้งสองครั้งเกิดจากการดิ่งและทำร้ายตัวเอง ครั้งแรกคือวันที่ 24 มกราคม เป็นการกินยาเกินขนาดและถ่อไป ER ด้วยตัวเอง (อีกแล้ว) ฉันพยายามนึกย้อนหาเหตุผลในการกระทำโง่ ๆ ของตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ก็ไม่มีเหตุผลอื่นเลยนอกจาก "ไม่อยากอยู่แล้ว" การพยายามประคองชีวิตตัวเองให้ผ่านไปแต่ละวัน ยากลำบากเกินกว่าจะอธิบายออกมาเป็นคำพูดให้ทุกคนเข้าใจ เอาให้เข้าใจง่ายที่สุดเช่น การอาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฟันก็เรียกได้ว่าใช้เวลาเป็นชั่วโมง ซึ่งฟังดูแล้วอาจจะดูเป็นเรื่องปกติแต่สำหรับฉันบอกเลยว่าไม่ง่ายและทรมานสุด ๆ อีกทั้งอารมณ์ดิ่ง รู้สึกผิด โกรธ น้อยใจ เสียใจ เริ่มทะลักออกมาจนคนรอบตัวสังเกตเห็น ฉัันกินยาเกินขนาดเพื่อที่จะได้ไปเจอหมอใน ER การกินยาจำนวนมากในทีเดียว ฉันศึกษามาโดยตลอดว่าควรกินกี่เม็ด กินเวลาไหนหรือกินกับอะไรจะทำให้ได้ side effect ที่แย่ที่สุด ซึ่งฉันก็เลือกทำตามที่ตั้งใจไว้ ทุกอย่างวนลูปใน ER พยาบาลด่า หมอเบือนหน้าหนี ทุกอย่างกลายเป็นเรื่องแย่ขึ้นไปอีกเมื่อรู้ว่า การพยายามเดินมาขอความช่วยเหลือกำลังจะถูกปฏิเสธรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้
วันที่ 23 มีนาคม ฉันไปที่ ER อีกครั้งเพราะเรื่องเดิม ซึ่งก็คือทำร้ายตัวเอง...
ก่อนหน้าที่จะไป ER ฉันไปหาพี่พยาบาลที่ OPD ก่อนเพื่อขอความช่วยเหลือ ขอวิธีจัดการอารมณ์หรืออะไรก็ได้ที่จะไม่ทำให้ฉันดิ่งลงเหวไปมากกว่านี้ กลายเป็นว่าทุกอย่างมืดมัวจนแทบไม่เห็นทางไป ฉันนั่งร้องไห้กับพี่พยาบาลคนแรกประมาณ 10 นาที พี่พยาบาลอีกคนเห็นว่าฉันเริ่มไม่ไหวจริง ๆ แล้วเลยโทรเรียกเวรเปลขึ้นมารับไป ER จังหวะนั้นฉันจึงตรงไปที่ห้องน้ำ เข้าไปและล้อคประตูทันทีเพื่อเอาหัวโขกกำแพงอยู่หลายสิบครั้ง (น่าจะเกิน 50) เพราะกว่าพี่พยาบาลจะเปิดประตูเข้ามาห้ามได้ก็ใช้เวลาไปหลายนาทีแล้ว สิ่งที่ฉันได้มาคือแผลรอยถลอกแดง ๆ ที่หน้าผากซ้าย หมอที่เวร OPD อยู่สองคนตรงดิ่งเข้ามาที่ห้องหัตถการที่ฉันอยู่พร้อมกับแจ้งพยาบาลให้พาฉันไป ER ให้เร็วที่สุด หมอสั่งยาฉีด (valium) ตั้งใจว่าจะฉีดให้ฉันหลับ สิ่งที่ได้กลับตรงกันข้าม ฉันเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อไปทำร้ายตัวเองอีกครั้ง พยาบาลน่าจะเดินตามเสียงโขกหัวที่ดังออกไป ฉันโดนพยาบาลลากกลับมาที่เตียง พยาบาลด่าพร้อมมัดมือฉันทั้งสองข้างผูกกับเตียงด้วยเชือกสีขาว กันไม่ให้ฉันลุกออกจากเตียงไปสร้างปัญหาที่ไหนอีก
ทำร้ายตัวเองแล้วได้อะไร...
ถ้าจะตอบแบบจริงใจที่สุดเลยสำหรับฉันในตอนนี้คือ "ได้ความสะใจ" เป็นคำตอบเดียวกับตอนที่หมอคนล่าสุดถามฉันว่าทำไปทำไม ทำแล้วรู้สึกยังไง ซึ่งหลาย paper หรือหนังสือของต่างประเทศอธิบายว่า การทำร้ายตัวเองหรือ Self-injury ที่เกิดขึ้นนั้นสามารถทำให้อาการพุ่งพล่าน หรือ emotional turmoil สงบลงได้ โดยคนที่เลือกทำร้ายตัวเองมีแนวโน้มที่จะเป็น self-critical มาก ๆ ด้วย (หนังสือ Helping teens who cut, page 25) แปลว่าสิ่งที่ฉันทำก็มีเหตุผลน่ะสิ การกรีดตัวเองซ้ำ ๆ การโขกหัวซ้ำ ๆ หรือแม้แต่การเอาเล็บจิกมือตัวเองถือเป็นการ relief ตัวเองทางหนึ่งในแบบของฉัน
I hope this feelin' lasts for fuckin' ever
ฉันภาวนาให้ความรู้สึกนี้คงอยู่ไปตลอด
I don't want to come back down, let me stay above the ground
ทิ้งฉันไว้ที่นี่เถอะ
I hope I do what I was meant to do
หวังว่าฉันเลือกไม่ผิด
Cause I've been searching for that answer, I just hope I get it now
เพราะฉันตามหาคำตอบมานานมากพอแล้ว หวังว่าจะใช่นะ
Please, let me find euphoria
ปล่อยฉันไป
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in