เป็นอาจารย์ต๊ะนั่นเอง เราตกใจนิดหน่อย แล้วตอบกลับไปว่า "หวัดดีค่ะ" พร้อมรอยยิ้มที่คิดว่าสวยที่สุดภายใต้มาส์ก

ขอเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเรา และอาจารย์ต๊ะหน่อย

ตอนที่เราเข้ามาปีหนึ่งใหม่ๆ (ป.ตรี) เรามีอาจารย์ต๊ะเป็นที่ปรึกษา แล้วตอนนั้นต้องทำเอกสารเปลี่ยนชื่อ มันค่อนข้างๆ วุ่นวาย และต้องใช้ลายเซ็นจากที่ปรึกษา ครั้งแรกของเราสำหรับการไปเจออาจารย์ที่ห้องพัก มันอึดอัด ตื่นเต้น และหวาดกลัว แต่อาจารย์ก็ปฏิบัติต่อเราอย่างดี จนทำให้เราสึกว่า การติดต่อกับอาจารย์มันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น 

เมื่อเรามาเรียนต่อ ป. ท ก็เป็นอาจารย์ต๊ะอีกนั่นแหละ ที่สัมภาษณ์เราเข้ามา ตอนนั้นเราก็คิดว่าเค้าคงจำเราไม่ได้หรอก เพราะตอน ป.ตรี เราก็เคยเรียนกับเค้าแค่ตัวเดียว ถึงจะเป็นที่ปรึกษากัน แต่ก็ไม่ได้เจอกันบ่อยขนาดนั้น อาจารย์เอกก็มีเด็กในที่ปรึกษามากกว่า 10 คนด้วยซ้ำ และเราก็ไม่ได้เป็นคนโดดเด่นอะไร แต่ก็ผิดขาดอีก เค้าทักเราว่า "อ้าว นี่เด็กในที่ปรึกษาเรานี่ เราจำได้" เหตุการณ์ตอนนั้นเองก็ยังประทับใจไม่หาย

จนมาเรียนตอ ป. เอก อาจารย์ก็ยังทักทายเราเหมือนเดิม และน่ารักกับเราเหมือนเดิม

สิ่งที่เราอยากจะบอกก็คือ นี่คือข้อดีของการทำหน้าที่ของตัวเองอยางดี อย่างใส่ใจ และอย่างตั้งใจ ให้คุ้มกับสิ่งตอบแทนที่ได้รับ อารมณ์ประมาณแบบ 

(แต่ก็ไม่ได้หมายความเราต้องทำงานเกินหน้าที่ หรือทำงานแบบถวายหัวนะ)

ซึ่งเมื่อเราทำแบบนั้นแล้ว มันจะส่งผลกระทบต่อไปอย่างกว้างโดยที่เราอาจจะไม่รู้ตัวก็ได้

อย่างที่เราบอก อาจารย์ต๊ะก็อาจจะทำไปตามหน้าที่ของเค้า แต่ผลกระทบที่เกิดขึ้น คือมันทำให้เราประทับใจเค้าแบบไม่รู้จบ

ส่วนตัวเราเอง ไม่ค่อยชอบทักทายใครที่เราไม่ค่อยสนิทด้วยเท่าไร อาจารย์ต๊ะ ก็เป็นคนทำให้เรารู้สึกเหมือนกันว่าแค่คำทักทายเล็กๆ น้อยๆ พร้อยรอยยิ้มที่เป็นมิตร ก็สามารถสร้าง good day ของคนคนนั้นได้ โดยที่เราไม่รู้ตัวเหมือนกัน ซึ่งเราคิดว่านี่เองก็เป็นส่วนหนึ่งจากผลกระทบของการปฏิบัติหน้าที่อย่างดีของอาจารย์ต๊ะด้วยเช่นกัน

แบบนี้จะเรียกว่าเป็น Butterfly Effect ได้ไหมนะ ?