รีวิวเว้ย (534) เวลาที่เราพูดถึงเรื่องของหนังสือในสังคมไทย แนวโน้มของการพูดถึงมักไปกระจุกตัวอยู่ที่เรื่องของ (1) จำนวนการอ่านหนังสือต่อปีของคนไทย (2) จำนวนยอดจำหนายหนังสือในแต่ละไตรมาสที่ผ่านมา (3) จำนวนพิมพ์ว่าหนังสือในปีหนึ่ง ๆ มีผลิตออกมาทั้งสิ้นกี่ปก และ (4) หนังสือเล่มไหนที่ได้รัลรางวัลอะไรมาบ้าง หากพิจารณาดูดี ๆ เราจะพบว่า "บทสนทนา" ว่าด้วยหนังสือของสังคมนี้จะวนเวียนอยู่ใน (1) - (4) เสียเป็นส่วนมาก นี่ยังไม่นับรวมนโยบายที่ชวนปวดตับและกุมขมับอยู่ในทีอย่างนโยบาย กรุงเทพฯ เมืองหนังสือโลก, เมืองไทยเมืองแห่งการอ่าน และนโยบายบันทึกการอ่าน ที่ถูกสร้างโดยภาครัฐ ซึ่งดูทรงแล้วภาครัฐและหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง น่าจะไม่เข้าใจเรื่องของหนังสือนอกเหนือไปจากบริบทของจำนวนบันทัดที่อ่าน จำนวนเล้มที่พิมพ์ และยอดขายที่ได้จากหยังสือในแต่ละปี ภาวะเช่นนี้จึงทำให้วงการหนังสือของไทยที่ผูกโยงอยู่กับเรื่องของนโยบายการส่งเสริมจากภาครัฐ มักจะเป็นการกระทำเดิม ๆ ซ้ำ ๆ ที่ทำอย่างไรก็ดูจะไม่มีวันได้ผล ดังคำพูดของนักวิทยาศาสตร์นามขจรผู้หนึ่งว่า "มีแต่คนโง่เท่านั้น ที่ลงมือกระทำแบบเดิมซ้ำ ๆ และหวังว่าจะให้เกิดสิ่งใหม่ขึ้นมา" ก็ทำไงได้ในเมื่อเรามี "ผู้นำที่โง่บรมโง่" จนเกินกระแสขึ้นมาในโลกออนไลน์ว่า #ผนงรจตกม

หนังสือ : ศิลปินผู้ตกหลุมรักหนังสือและเรื่องสั้นอื่น ๆ

โดย : โอ๊ต มณเฑียร

จำนวน : 142 หน้า

ราคา : 195 บาท

"ศิลปินผู้ตกหลุมรักหนังสือและเรื่องสั้นอื่น ๆ" เป็นการพูดถึงเรื่องราวของหนังสือและวงการหนังสือผ่านเรื่องสั้นหลาย ๆ เรื่องมาประกอบเข้าด้วยกันจนกลายเป็นหนังสือ "ศิลปินผู้ตกหลุมรักหนังสือและเรื่องสั้นอื่น ๆ" โดยเรื่องสั้นแต่ละเรื่องของหนังสือเล่มนี้บอกเล่าเรื่องราวของเรื่องเล่าผ่านสถานที่และบุคคลทค่อ่าน ๆ ดูแล้วทั้งสองอย่างนั้นดูเหมือนจะมีอยู่จริง และหลายครั้งเรื่องสั้นหลาย ๆ เรื่องอ่านแล้วก็ให้อารมณ์ของความเป็นเรื่องจริงหรืออาจจะเป็นเรื่องแต่ง ที่ถูกทำให้เส้นแบ่งระหว่างจริงและแต่ดูลางเลือนไป 

ความสนุกอีกประการของ "ศิลปินผู้ตกหลุมรักหนังสือและเรื่องสั้นอื่น ๆ" คือการช่วยสร้างมุมมองใหม่ ๆ ต่อวงการหนังสือและสิ่งพิมพ์ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของการมีอยู่ของการเก็บหนังสือขึ้นหิ้งที่หลาย ๆ ที่เรียกขานกันว่าการอนุรักษ์ และเรื่องราวของปรากฎการณ์อื่น ๆ เกี่ยวกับหนังสือที่ถูกบอกเล่าและให้เราตั้งคำถามต่อได้อย่างสนุกสนาน หากใครสนใจเรื่องราวของหยังสือในฐานะของเรื่องสั้นที่ถูกทำให้เรารู้สึกว่าบางเรื่องราวในหยังสือเล่มนี้มีกลิ่นอายของเรื่องจริงชัดเจนเสียยิ่งกว่าเรื่องแต่ง แต่ก็ไม่แน่ว่าในหนังสือเล่มนี้อาจจะไม่มีเรื่องจริง ๆ ผสมอยู่เลยก็เป็นได้