เสียงแจ้งเตือนจากแอพพลิเคชั่นสีรุ้งชื่อดังเรียกให้เจ้าของหันไปดู ปลายนิ้วแตะบนหน้าจอสว่างวาบทันที

2popetorn หนาวในหนาวว ?

รูปใครบางคนในผ้าปิดปากสีเทากับคำอธิบายใต้ภาพบ่นถึงสภาพอากาศ

"ยิ้มอะไรอยู่คนเดียววะไอ้ว่าน" นั่นเป็นเสียงที่ทำให้ผมรู้ตัวว่าผมยิ้มกว่างเกินไป ริมฝีปากเบะคว่ำลงทันที
"เปล่า เอาใหม่อีกรอบแล้วกัน" ผมว่าพลางเปลี่ยนแอพพลิเคชั่นมาเป็นกล้องถ่ายรูป ลั่นชัตเตอร์ใส่กีต้าร์ตัวโปรดก่อนจะเก็บมันลงกระเป๋ากางเกงแล้วหันมาสนใจกับงานตรงหน้าแทน









ครืด ครืด...

"ว่าไงครับลุงตู่ แหม.. เจอกันทุกวันหกโมงเย็นไม่พอ ยังจะโทรมาอีก"
(มุกกากๆแบบนี้ก็เล่นนะ)
"ไม่อยากให้เครียดไง"

(ซ้อมร้องเพลงเสร็จแล้วหรอ?)
"เรียบร้อย เที่ยงวันยันเที่ยงคืน สบ๊าย"

(หรอ... แล้วกินอะไรรึยัง?)
"เดี๋ยวจะแวะหาข้างทางก่อนเข้าบ้านเนี่ยแหละครับ"
(อืม โอเค)

"เป็นอะไรเปล่า? เสียงไม่ค่อยดีเลย"
(เปล่า)
"หนาวมากเลยหรอที่ญี่ปุ่น ผมเห็นรูปพี่ในไอจี"
(สุดๆ ไม่ค่อยชอบเลย)
"ทำไมอะ? เย็นดีออก"
(....มัน เหงาอะ)

"ก็เลยโทรมางอแง?"
(ไม่ได้งอแง)



(แต่คิดถึง)

ผมคลี่ยิ้มกว้างจนแก้มแทบจะฉีก ยามในลานจอดรถตึกแกรมมี่น่าจะคิดว่าผมเป็นบ้าไปแล้ว


"ผมก็คิดถึงพี่เหมือนกัน ดูแลตัวเองดีๆ แล้วรีบกลับมาเจอกันนะ"
(อือ...)
"แหน่ะ... ร้องไห้ละม้างงง"
(ไม่ได้ร้องโว้ย)

เสียงเศร้าๆก่อนหน้าเริ่มดุดันขึ้นเหมือนปกติ ผมไม่ได้ตอบอะไรมากกว่าการกลั้วหัวเราะอย่างชอบใจ แต่แล้วอีกฝ่ายกลับถอนหายใจกลับมา




(บินมาหาตอนนี้เลยได้ไหม?) ผมหลุดขำอีกครั้งเมื่อได้ประโยคนั้น เป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่คุณภพธรคนดุแสดงความเอาแต่ใจออกมา
"เฮ่ย ได้ไงล่ะพี่ น่า.. อีกสองวันก็กลับแล้วไม่ใช่เหรอ?"

(ว่าน...)
"หยุด ห้ามอ้อน.. ออกไปสูดอากาศดีๆ ซื้อของ แช่น้ำร้อน พักผ่อนให้สบายใจแล้วกลับมาเจอกัน โอเคไหม?"

ในเมื่อคนดุมาถึงคราวอ่อนแอ ผมจึงจำเป็นต้องสวมบทนั้นแทน แต่ถามว่าอีกฝ่ายทรมานอยู่คนเดียวหรอ แน่นอนว่าไม่ เพราะผมก็คิดถึงเขาเหมือนกัน ทำไงได้.. ระยะทางทำให้แยกออกจากกัน แต่ผมก็พยายามหาข้อดีของมันน่ะนะ


"อากาศหนาวอาจจะทำให้เหงา แต่ความเหงามันก็ดีนะ เพราะมันทำให้เราได้คิดถึงกันบ่อยขึ้น"

(เข้าใจแล้ว)
"ดีขึ้นมั้ย?"
(เยอะเลย ขอบคุณนะครับ)
"ไงล่ะ มีแฟนดีนะเราอะ"
(ชมตัวเองก็ได้เว้ย เอ้อ.. ไปๆ ขับรถกลับบ้านได้แล้ว) อีกฝ่ายบอกผม คงเป็นเพราะได้ยินเสียงปลดล็อคและปิดประตูรถดังขึ้นเมื่อกี้

"ครับ~ อีกสองวันเจอกันที่สนามบินนะ"
(โอเค ไว้เดี๋ยวซื้อสาเกไปฝาก)
"แหน่ะ รู้ใจ"
(หรือจะเอาแคทคิทซากุระ?)
"โอย เอามาผมก็โยนให้นู่น ยาย ก็อตจิ สาวๆกินหมดอะ" ปลายสายหัวเราะใส่ ได้รู้สึกว่าอีกฝ่ายอารมณ์ดี สดใสขึ้นมาแล้ว ค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย

(รู้แล้วน่า ไปๆ กลับถึงบ้านก็หัดตอบไลน์บ้างนะคุณ)
"ครับ รู้ครับว่ามีแฟนคิดถึงครับ"
(เออ รู้ก็ดี)

"ไปจริงๆแล้วนะ สตาร์ทรถแล้ว"
(โอเค ขับรถดีๆ)

"คิดถึงนะครับคุณภพธร"
(...คิดถึงเหมือนกันครับคุณว่าน)



หลังจากกดวางสายจากแอพลิเคชั่นสีเขียว ผมก็คลี่ยิ้มออกมาได้อีกครั้ง บอกตรงๆว่าอากาศหนาวเหน็บที่ญี่ปุ่นมันกัดกินจนเกิดอาการโฮมซิกขึ้นมาแบบไม่รู้ตัว ทั้งๆที่ไปอยู่อเมริกามาก็ไม่ค่อยจะเป็น..

ผมเดินลากเท้าเปล่าลงไปทิ้งตัวลงบนเตียง เปิดนั่นดูไปพลางคิดว่าว่านจะกำลังเผชิญรถติดแบบไหนอยู่
ถ้าผมอยู่ตรงนั้น คงจะหูชากับปากหนาๆที่พ่นคำบ่นออกมาได้ไม่ขาดสาย แต่มันก็ตลกดีนะ

เสียงฮีทเตอร์ทำงาน ความอบอุ่นกับผ้าห่มผืนหนาและเตียงนุ่มๆเหมือนยานอนหลับชั้นดีจนผมเผลอหลับไป




โทรศัพท์สั่นครืดแรงจนผมสะดุ้งตื่น ขยี้ตามองข้อความแจ้งเตือนบนหน้าจอสว่างบนอก ไปพร้อมๆกับดูเวลา ผมหลับไปเกือบสองชั่วโมงเลยหรอ?..



tanakrit: มาตอบแล้วครับ
tanakrit: เงียบๆแบบนี้หลับชัวร์

tanakrit: ไปดูไอจีผมด้วยนะคุณ




wan_soloist just posted a photo.


"wan_soloist อากาศมันหนาวขนาดนั้นจะอุ่นแค่ไหนถ้ามีฉัน :)"





ไอ้คุณว่านเอ้ย..
:)

Talks: สวัสดีค่ะ น้ำหอมเอง เราจะเจอกันทุกครั้งที่มินิมอร์ ถ้าฟิคไม่เรทนะคะ ส่วนเรทก็นู่นเลย เวิร์ดเพรสล็อครหัสได้55555555 

ฟิคเรื่องนี้เป็นอารมณ์ส่วนตัวเองตัวเองล้วนๆที่คิดว่า หน้าหนาวเนี่ยมันทำให้เหงาได้ง่ายๆและบ่อยๆเลยนะ แต่ว่า... มันก็ดีเหมือนกัน ถึงอย่างนั้น เราก็ยังชอบฤดูหนาวมากที่สุดอยู่ดีค่ะ 55555555 ประกอบกับไอจีคุณสองคนนี้ที่แบบ มันช่างเข้ากันซะเหลือเกิ้น 

ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่าน ก่อนกดปิดไป รบกวนกดรีแอคด้านล่างให้ด้วยนะคะ เพื่อเป็นฟีดแบ็คกำลังใจให้เรา หรือจะคอมเม้นท์ก็ยิ่งดีเลยค่ะ ^^

พูดคุยให้กำลังใจได้ที่ แท็กฟิค #โกดังฟิคของนห 

❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤