คนเรามักกลัว อนาคต และ การเปลี่ยนแปลง เพราะทั้งสองอย่างนั้นเราไม่ทราบถึงผลลัพธ์ของมันเลย เราก็เป็นคนนึงที่กลัว และที่สำคัญชอบแพนิค (panic) ไปก่อนอีกต่างหาก
สำหรับเราในตอนนี้กำลังเผชิญกับช่วงที่ใครหลายคนเคยเจอ...
“จบมหา’ลัย | เริ่มต้นใหม่วัยทำงาน”
ก่อนหน้านี้เราคิดว่าเฮ้ย! เราคงไม่เป็นหรอก ก็ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆตามระบบของสังคมนั่นแหละ แต่พอเอาเข้าจริงเราแทบจะไปไม่เป็นเลย… เราเรียนมาตลอด 20 ปีเลยนะเว่ย แล้วจู่ๆ ตื่นมาวันนึง
อ้าว! จบแล้วอ่ะ งงไปดิ
หลายๆ คนคงคิดว่า เราไม่มีความฝัน ไม่มีเป้าหมาย เฮ้ย! เปล่านะ เรามีเป้าหมาย เราเตรียมตัว และคิดไว้เยอะแยะ แต่พอเอาเข้าจริงมันเร็วนะ กอปรกับก่อนหน้านี้ดันไปโฟกัสผิดจุด เรียกได้ว่าไปโฟกัส ‘คนอื่น’ มากกว่าตัวเราเอง มาตอนนี้ก็เลยเป๋ แต่เป๋แล้วเราก็ต้องกลับมาตั้งหลักให้ได้ เพราะชีวิตคือชีวิตของเราเอง เราออกแบบชีวิตของเราเองได้ เราอยากให้ชีวิตต่อไปเป็นอย่างไร ส่วนหนึ่งก็เป็นผลจากปัจจุบันนี่แหละ
สิ่งที่เราอยากจะบอกสำหรับคนที่เรียนมหา'ลัยทั้งใกล้จบหรือเพิ่งเริ่มเข้า คือ ออกไปค้นหาชีวิตให้เจอว่าเราอยากทำอะไร อยากใช้ชีวิตแบบไหน จงตั้งเป้าหมายและโฟกัสความต้องการของตัวเองเป็นหลัก เพราะสุดท้ายแล้วชีวิตคุณเป็นของคุณ รักตัวเองมากๆและถามตัวเองบ่อยๆด้วยล่ะว่าแท้จริงแล้วต้องการอะไร
ขอบคุณ…
ทุกคนที่เข้ามาอ่าน
ด้วยรัก
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in