ก่อนหน้านี้ครอบครัวของผมมีอยู่ด้วยกัน 5 คน ปู่พี่สาว น้องสาว และตัวของผมเอง

ปู่เป็นคนซื่อบื้อ อาจเพราะว่าชีวิตแกทั้งชีวิตโตมาโดยที่ไม่ได้รับผิดชอบอะไรเลย ตั้งแต่แกแต่งงานกับย่าสมัยหนุ่มๆโน้น ย่าก็เป็นคนรับผิดชอบชีวิตปู่ทั้งหมด ไม่มีอะไรเลยที่ปู่ป็นช้างเท้าหน้า ไหนใครบอกสังคมไทยชายเป็นใหญ่ไง ใช้ไม่ได้กับปู่และย่าของผมแน่ แต่เอ๊ะ ทำไมต้องเป็นปู่และย่า ไม่เป็นย่าและปู่หล่ะ หรือว่านี่คือสังคมชายเป็นใหญ่ที่แท้จริงที่ฝังรากลึกไปจนถึงจิตสำนึกของผม!! หลังจากที่ย่าเสียชีวิตจากไปด้วยโรคเบาหวาน เอ๊ะ หรือเปล่านะ ผมไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกัน ผมบอกแล้วยังนะ ว่าผมไม่ค่อยรักใครเท่าไหร่ ผมรู้แค่ว่าย่าอ้วน ซึ่งแน่นอนครับ อ้วนไม่ได้หมายความว่าจะเป็นเบาหวาน ผมสรุปเอาเองแบบไร้ความรับผิดชอบชะมัดเลย หลังจากย่าเสียชีวิต ป้าก็รับหน้าที่ดูแลปู่ต่อจากย่า ซึ่งแน่นอน ปู่ไม่มีความรับผิดชอบต่อหน้าที่อะไรโดยสิ้นเชิง กิจวัตรประจำวันของปู่คือการไปนั่งคุยเรื่องคนอื่น ที่บ้านคนอื่นเป็นประจำอย่างกับผู้หญิงแหนะ เอ๊ะ ทำไมต้องเป็นอย่างกับผู้หญิง เหมารวมไปไหมนะ สังคมชายเป็นใหญ่นี่มันจริงเลย ชีวิตของปู่ต้องมาพลิกผันอย่างหนัก เมื่อป้าเสียชีวิตตามย่าไป ซึ่งจริงๆมันห่างกันมาก เกือบ 15 ปีเลยแหนะ ปู่เลยต้องรับผิดชอบชีวิตของผม พี่สาว และน้องสาวแทน เป็นเรื่องที่หนักเอาการเลยใช่ไหมครับ แต่มันจะหนักเป็นร้อยเท่าเหมือนเป็นปู่ผม เนื่องจากแกไม่เคยรับผิดชอบอะไรเลย ซึ่งเอาเข้าจริงผมก็สงสารแกมากเลยนะ ไม่ใช่ความผิดแกด้วยหากทำหน้าที่ได้ไม่ดี เข้าใจผมไหมครับ อยู่ดีๆเอาฟักเขียวหนัก 20 กิโลมาวางบนต้นที่เลื่อยอยู่เหนือพื้นดิน ต้นก็ขาดสิครับ ต่างจากต้นฟักที่ค่อยๆโอบรับผลตั้งแต่เล็กๆ 1 กิโลจนโตขึ้นเรื่อยๆถึง 20 กิโลกรัมแบบหลังยังไงก็ไหว ผมกำลังเอาปู่มาเทียบกับฟักเขียว แย่ว่ะ

พักเรื่องของปู่เอาไว้ก่อน มาสู่เรื่องการจากไปของป้า ป้าผมพิการ เป็นโปลิโอมาตั้งแต่กำเนิด ทำให้เดินไม่ค่อยคล่องตัวนัก ต้องเขย่งเสมอๆ ซึ่งผมสงสารป้าที่พิการแล้วยังต้องมารับผิดชอบอีก 4 ชีวิตในบ้านอีก ไม่รู้จะตอบแทนป้ายังไงดี ชีวิตป้าแม่งโครตแย่ ต้องมาดูแลพวกผม 3 คนที่ไม่ใช่ลูกของตัวเอง กับดูแลพ่อที่ไม่ใช่พ่อแท้ๆของตัวเองอีก (ป้าเป็นลูกติดย่าครับ ปู่ที่ผมพูดถึงคือพ่อของพ่อผม มีศักดิ์เป็นพ่อเลี้ยงป้า) ป้าต้องจัดการทุกเรื่องของเราทั้ง 4 คน แม่งเอ้ยยย ป้าแทบไม่มีชีวิตของตัวเองเลย เชี่ยๆๆๆ ผมเพิ่งมาคิดได้ตอนที่ป้าเสียชีวิตไป 1 ปีแล้ว อ้ะ นอกเรื่องไปเสียไกลกลับมาก่อนครับ ตอนนั้นป้านั่งพิงเก้าอี้ผู้บริหารอยู่บริเวณหน้าบ้าน ป้าวานปู่ให้ช่วยไปหยิบเก็บมังคุดหลังบ้านให้ซัก 3-4 ลูก เพราะอยู่ดีๆก็หิวมังคุดขึ้นมา ปู่รับปากและเดินจากไป ครั้นปู่เดินกลับมาพร้อมมังคุด ป้าก็จากไปแล้ว บนเก้าอี้ตัวนั้น ไม่มีใครทราบว่าป้าทรมานไหม เธอจากไปด้วยสาเหตุหัวใจล้มเหลวเฉียบพลัน อันเนื่องมาจากมีไขมันอุดทันตรงเส้นเลือดหัวใจ ซึ่งผมไม่แปลกใจเท่าไหร่นัก เพราป้าเคยไปพบหมอด้านหัวใจมาแล้วครั้งหนึ่ง หมอเคยแจ้งให้ป้าทราบเกี่ยวกับการอุดตันของเส้นเลือดและแนะนำให้รักษาด้วยการใช้ลูกลมอะไรซักอย่าง แต่ป้าบอกมันแพงไป ตอนนั้นผมหงุดหงิดมาก ถามป้าว่าอยากตายหรือไงนะ ถึงมารู้ที่หลังว่าป้ากะจะประหยัดเงินไว้ให้พวกผม อื้อออ ร้องไห้ไหมครับ ผมเนี่ยจะบ้าตาย

ผ่านไปปี สองปี ทุกอย่างเริ่มลงตัวครอบครัวผมประกอบด้วยคน 4 คน ทั้ง 3 ยกเว้นผมยังคงคร่ำครวญคิดถึงป้า รวมถึงคนนอกครอบครัวอย่างพี่ป้าน้าอา ญาติห่างๆก็ยังไม่ลืม ชอบบ่นถึงป้าแล้วดึงเข้าดราม่าเป็นประจำ ผมเลยมักตอบทีเล่นทีจริงไปว่าคิดถึงป้าเหมือนกัน อยากกินมังคุดเลย ฮ่าๆๆๆ เท่านั้นแหละโดนถลึงตาใส่เกือบทุกครั้ง ซึ่งผมว่ามันตลกดี ผมไม่ได้รักป้าเท่าไหร่ แต่โคตรซาบซึ้งใจในป้าเลย ไม่มีป้าไม่มีผม แต่ป้าไปแล้ว ผมไม่เสียใจด้วย ดีซะอีกที่หมดภาระ ไม่ต้องมารับใช้พวกเรา 4 คน ไปเป็นนางฟ้าบนสวรรค์ ถ้าเกิดดินแดนแบบนั้นมีอยู่จริง แต้มความดีของป้าจากการช่วยเหลือพวกเราคงได้ไปเยอะ เพราะพวกเราเหมือนสุนัขไร้บ้าน ไม่มีป้าคือตายจริงๆ แต่บางทีป้าอาจตกนรก เพราะเรื่องแย่ของป้าที่ทำกับคนอื่นก็มีเหมือนกัน ฮ่าๆ ผมไม่รู้หรอก แต่ผมหวังให้ป้าอยู่บนสวรรค์นะ ถ้าบุญไม่พอเอาของผมไปได้เลยนะป้า จะรู้สึกเป็นเกียรติมาก อย่างน้อยผมก็ได้รู้สึกว่าได้ทำอะไรให้บ้าง เอ้อออ คิดถึงป้าครับ ด้วยความเคารพจริงๆ