Day 16 — Enchanted
JOHNNY x DOYOUNG
เทศกาลดนตรีคลาสสิกประจำฤดูหนาวเวียนมาบรรจบอีกครั้งและครั้งนี้คิมโดยองสาบานกับตัวเองเอาไว้แล้วว่าจะไม่มีทางพลาดมันเหมือนกับเมื่อครั้งฤดูใบไม้ผลิเพราะอะไรน่ะเหรอ
เพราะนักเปียโนในดวงใจของเขาเข้าร่วมงานนี้ด้วยยังไงล่ะ
ใครๆต่างก็มีจุดมุ่งหมายในการเข้าชมงานดนตรีครั้งนี้เป็นการชมการแสดงของนักเปียโนหนุ่มสุดหล่อสัญชาติอเมริกันที่มีเลือดเนื้อของชาวออสเตรียอยู่ในตัวอีกครึ่งหนึ่งแน่นอนว่าคิมโดยองที่เที่ยวขอร้องอ้อนวอนเพื่อนร่วมคณะนับสิบคนมาช่วยจองบัตรงานแสดงครั้งนี้สามารถจับจองที่นั่งแถวหน้าสุดได้ตามที่หวัง
“
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าแม้ขอบเวทีที่เป็นพื้นที่สำหรับทำการแสดงจะถูกยกสูงเพียงเล็กน้อยเท่านั้นแต่โดยองกลับรู้สึกว่าคุณจอห์นซอนั่งอยู่สูงกว่านั้นหลายเท่าตัวนัก
ราวกับเทวดาบนสรวงสวรรค์
ลอยอยู่เหนือมวลหมู่เมฆ— ที่แม้จะดูเบาบางแต่กลับทึบหนาจนไม่อาจเอื้อม
ความลุ่มหลงของคิมโดยองที่มีต่อคุณจอห์นซอมาตลอดหลายปีเหมือนกับเส้นขอบฟ้า — สามารถมองเห็นได้แต่ไม่อาจเอื้อมไปสัมผัสมัน
นิ้วเรียวยาวค่อยๆบรรเลงตัวโน้ตนับสิบช่องในจังหวะเชื่องช้าที่ฟังดูนุ่มนวลจนทำให้โดยองถึงกับหลับตาพริ้มพลางยกยิ้มหวานโดยไม่รู้ตัวก่อนจะเปลี่ยนจังหวะไปอย่างรวดเร็วจนดวงตากระต่ายลืมขึ้นพร้อมกับสะดุ้งสุดตัวเพราะตกใจและไม่คุ้นชินกับท่วงทำนองแสนเร่าร้อนและดุดันที่ถูกมือหนากระแทกย้ำซ้ำๆ
พร้อมกับสีหน้าและแววตาที่เปลี่ยนไปตามโน้ตเพลงเหล่านั้นโดยไม่เหลือเค้าของหนุ่มสุดโรแมนติกคนก่อนหน้าอย่างสิ้นเชิง
โดยองไม่เคยเห็นคุณจอห์นซอในมุมนี้มาก่อนเพราะส่วนใหญ่แล้ววิดีโอการแสดงของคุณจอห์นซอจะเน้นไปที่การบรรเลงเพลงคลาสสิคแสนนุ่มนวลเหมาะแก่การผ่อนคลายความเหนื่อยล้า แต่จู่ๆ คุณเขากลับเลือกแสดงตัวตนอีกด้านออกมาให้ทุกคนในงานได้เห็นเสียอย่างนั้น
แต่โดยองไม่ปฏิเสธหรอกว่าคุณจอห์นซอก็ยังน่าหลงใหลอยู่ดี
—ทั้งท่วงท่าของเรียวนิ้ว
“
“เขาไม่ได้มองแกหรอกไอ้จืดเอ๊ย
ก่อนจะลุกลี้ลุกลนจนเผลอเบนสายตาจากชายหนุ่มรูปงามตรงหน้าโดยองมีอาการตื่นตระหนกทันทีที่สายตาสอดประสานกับคนตรงหน้าโดยบังเอิญ
ใช่มันก็แค่บังเอิญ — แค่ความบังเอิญที่ทำให้คิมโดยองได้สบตากับคนในดวงใจเป็นครั้งแรกในชีวิต
เสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั่วทั้งฮอลล์ก่อนที่จอห์นซอจะโค้งตัวเพื่อน้อมรับคำชมเชยเหล่านั้นด้วยสีหน้าและรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความปิติยินดีท่อนขายาวภายใต้กางเกงสแลกสีดำก้าวลงจากพื้นไม้เตี้ยๆ อย่างเชื่องช้าราวกับต้องการยื้อเวลาให้ใครอีกคนสามารถจับจ้องกันได้นานกว่านั้นอีกสักหน่อย
แล้วมันก็เป็นจริง
เจ้าของดวงตากระต่ายแสนซื่อคู่นั้นยังคงมองเขาอย่างไม่ละสายตาเช่นเดิม
—อดไม่ได้เลยจริงๆ ที่จะเผลอกระตุกยิ้มให้กับความน่ารักของคุณแฟนคลับคนนั้นที่กำลังปรบมือเป็นแมวน้ำให้กันอย่างไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย
“
“
มือหนายื่นซองจดหมายบางๆให้กับผู้จัดการส่วนตัวพลางส่งสายตาเว้าวอนให้อีกคนยอมทำตามคำขอของตัวเอง ก่อนจะยิ้มกว้างออกมาเมื่อได้รับสัญญาณตอบตกลงอย่างคนปลงตกจากโรนัลด์
“
“
“
แน่นอนว่าจอห์นซอรู้อยู่เต็มอกว่าเด็กคนนั้นหลงใหลได้ปลื้มตัวเองมากแค่ไหนเขาจำอีกคนได้ตั้งแต่งานฤดูใบไม้ผลิเมื่อช่วงต้นปีที่หอประชุมอีกแห่งหนึ่ง
เจ้าเด็กโย่งที่ดูไร้เรี่ยวแรงที่เต็มไปด้วยท่าทีเกรี้ยวโกรธเมื่อรู้ว่าตนพลาดบัตรการแสดงรอบพิเศษของเขาเสียงด่าทอเจ้าหน้าที่ยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาทของเขานับตั้งแต่วันนั้น
แต่เจ้าตัวคงไม่รู้หรอกว่าเขาได้ยินมันทุกอย่าง
‘
‘
‘
ไม่รู้ว่าหอประชุมที่เขาได้มาทำการแสดงในวันนั้นเป็นกรรมสิทธิ์ของพ่อของเจ้าตัวหรือเปล่าแต่จากที่ได้เห็นสีหน้าเต็มตื้นกับดวงตาใสแจ๋วที่มีแต่คำยินดีของอีกฝ่ายจอห์นซอคนนี้จะขอคิดว่าเจ้าเด็กนั่นก็แค่พูดไปเพราะพาลก็แล้วกัน
‘You’re invited to all JOHN SEO’s event’
ไม่รู้ว่าบัตรเชิญนั้นจะทำให้เจ้าเด็กหน้ากระต่ายตื่นตูมไปถึงไหนแล้ว
“
“พ่อไม่ต้องจ้างคุณเขาแล้วนะพ่อ
—อ่า ตื่นตูมมากๆ เลยล่ะนั่น
please tag #octody or comment below these.
Thank you for your reading :)
จอห์นนี่เล่นเปียโนนี่ดีจริงๆ เราอยากเห็นเขาเป็นนักเปียโนในฟิคมานานละ นึกถึงตอนจอห์นนี่แสดงในคอนแล้วมันดีมากเลย ต่อไปโดยองคงได้สิทธิพิเศษในการชมการแสดงอย่างใกล้ชิด ยิ่งกว่าลัคกี้แฟนเลยนะคะเนี่ย